ចម្លែកណាស់ប្រជាជនជប៉ុន ៦០% មានជម្ងឺដែលគេហៅថា “ជម្ងឺពិបាករស់នៅ”

ថ្ងៃអង្គារ 21/05/2019 | 8:26 ព្រឹក

ក្រៅពីអារ្យធម៌ ការអភិវឌ្ឍ ប្រទេសជប៉ុននៅតែមានចំនុចអវិជ្ជមានដូចជា ប្រជាជនមួយចំនួនរស់នៅក្នុងភាពអស់សង្ឃឹម។ អត្រានៃការធ្វើអត្តឃាតនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនខ្ពស់បើប្រៀបធៀបក្នុងតំបន់ និងលើពិភពលោក។

សម្ពាធពីគ្រួសារ និងការងារមិនច្រើនដូចជាសម្ពាធដែលពួកគេបានដាក់លើខ្លួនគេនោះទេ។ ពួកគេមិនអាចបន្ថយសម្ពាធ មិនអាចមិនធ្វើតាមសង្គម ចេះតែបន្ទោសខ្លួនឯង។ ពួកគេមានអារម្មណ៍ថាជីវិតនេះមានការលំបាកខ្លាំងណាស់ ហើយវត្តមានរបស់ពួកគេគឺគ្មានន័យទាល់តែសោះ។ ការស្លាប់គឺជាដំណោះស្រាយចុងក្រោយ។

បើយោងតាមស្ថិតិ ៦០% ប្រជាជនជប៉ុនគិតថាជីវិតគឺគ្មានន័យទេ។

លើសពីនេះទៀតបញ្ហាគួរអោយព្រួយបារម្ភមួយកំពុងប៉ះពាល់យ៉ាងខ្លាំងដល់ប្រជាជនជប៉ុនវាជាជំងឺផ្លូវចិត្ត PTSD (ជំងឺស្ត្រេសក្រោយពេលមានបញ្ហាផ្លូវចិត្ត)។ ឧទាហរណ៍មនុស្សម្នាក់ឃើញអ្នកជាទីស្រឡាញ់ស្លាប់នៅចំពោះមុខខ្លួនព្រោះគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នឹងស្លន់ស្លោនៅពេលធ្វើដំណើរ។ ទោះបីជាម្នាក់នោះមិនប្រើរថយន្តដែលបណ្តាលអោយមានគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ក៏ដោយក៏របួសផ្លូវចិត្តមិនត្រូវស្រាលជាងមុនដែរ។

ក្រៅពីនេះប្រភេទជម្ងឺផ្លូវចិត្តផ្សេងទៀតនៃ PTSD ដែលប្រជាជនជប៉ុនសព្វថ្ងៃកើតច្រើនមានឈ្មោះថា “ភាសាជប៉ុន” (Ikidzurai byou) – ជម្ងឺពិបាករស់នៅ។ និយាយទៅជាការគិតមមៃ ធ្វើអោយភ័យស្លន់ស្លោ ភ័យខ្លាចអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងអតីតកាលហើយបានប៉ះពាល់ដល់ចិត្តគំនិតរបស់ជនរងគ្រោះ។

មាន Case Study មួយគឺ ក្មេងប្រុសម្នាក់ពីតូចតែងតែត្រូវឪពុកម្ដាយស្តីបន្ទោស ចាប់ពីពេលនោះរហូតដល់ពេញវ័យ ម្នាក់នេះពេលណាក៏ត្រូវមើលទឹកមុខ និងមិនហ៊ានធ្វើអោយឪពុកម្តាយរបស់ខ្លួនទាស់ចិត្តដែរ។ ម្តាយរបស់គាត់តែងតែប្រាប់គាត់ថា “ខំប្រឹងរៀនដើម្បីថ្ងៃក្រោយក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដូចឪពុក”។ រាល់ពេលគាត់យកលំហាត់មានពិន្ទុអន់ត្រលប់មកវិញ ម្តាយនឹងខឹង ស្តីបន្ទោស ហើយវាយដំគាត់ទៀតផង។

ជាការពិតណាស់ម្តាយគ្រាន់តែចង់អោយកូនខិតខំរៀនសូត្រ និងទទួលបានជោគជ័យ។ ប៉ុន្តែការអប់រំបែបនេះធ្វើអោយក្មេងភ័យខ្លាចមិនហ៊ានរំខានអ្នកដទៃ តែងតែសម្លឹងមើលអ្នកដទៃដើម្បីរស់នៅ។ ធ្វើដូច្នេះរហូតដល់ពេលធំឡើងគាត់បានក្លាយទៅជាមនុស្សម្នាក់គ្មានគំនិតផ្ទាល់ខ្លួន មិនហ៊ានតវ៉ាដើម្បីសិទ្ធិរបស់ខ្លួន។ រស់នៅបែបនេះពិតជាមានសម្ពាធណាស់។

គ្រាន់តែគិតថាអត់ធ្មត់ទ្រាំមិនអើពើការស្តីបន្ទោសដែលមិនសមហេតុផលរបស់មេ និងការស្នើសុំហួសហេតុរបស់មិត្តរួមការងារ គិតថាអ្វីគ្រប់យ៉ាងនឹងផុតទៅយ៉ាងស្ងប់ស្ងាត់។ ប៉ុន្តែការរស់នៅស៊ូទ្រាំមិនធ្វើអោយអ្នកទម្លាប់ទេនឹងបង្កសម្ពាធកាន់តែច្រើន។ សូមចងចាំថាមនុស្សគ្រប់គ្នាមានកម្រិតអត់ធ្មត់របស់ពួកគេ។ ហួសកម្រិតអត់ធ្មត់នឹងមិនអាចទ្រាំបន្តទៀត មិនត្រឹមតែមិនទៅធ្វើការ ជីវិតនឹងពោរពេញដោយកង្វល់ ភាពតានតឹង ទីបំផុតគឺធ្វើអត្តឃាត។

ដំណាក់កាលដំបូងនៃការអប់រំជាជំហានដ៏សំខាន់មួយនៃបុគ្គលិកលក្ខណៈរបស់មនុស្សម្នាក់។ សូមកុំទុកអោយប្រទេសជប៉ុនក្លាយទៅជាប្រជាជាតិដែលអស់សង្ឃឹមដោយបន្ថែមសម្ពាធបន្តទៀត។

Kengo Abe