អ្នកម្តាយដ៏ក្លាហាន – ជាស្រ្តីដែលជូនដំណើរទាហានស្ម័គ្រស្លាប់

ថ្ងៃសុក្រ 25/04/2025 | 17:57 ល្ងាច

អ្នកម្តាយដ៏ក្លាហាន – ជាស្រ្តីដែលជូនដំណើរទាហានស្ម័គ្រស្លាប់។

អំឡុងពេលដ៏ខ្មៅងងឹតនៃសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ នៅពេលដែលស្ថានការណ៍មិនអំណោយផល ជប៉ុនកំពុងធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពចុះខ្សោយ យុទ្ធសាស្ត្របង្កប់ដោយសោកនាដកម្មត្រូវបានបង្កើតឡើង។

បុរសៗវ័យក្មេង ដែលពោរពេញទៅដោយទឹកចិត្តស្រលាញ់ប្រទេសជាតិ និងក្តីស្រមៃដែលមិនទាន់បានបញ្ចប់ បើកយន្តហោះដែលមានផ្ទុកប្រេងឥន្ធនៈគ្រប់សម្រាប់តែហោះទៅប៉ុណ្ណោះ បានដឹកគ្រាប់បែកឆ្ពោះតម្រង់ទៅកាន់នាវាចម្បាំងរបស់សត្រូវ។

ពួកគេគឺជាក្រុមទាហានស្ម័គ្រស្លាប់ – ក្រុមទាហានពិសេស (Kamikaze) ។

មិនត្រឹមតែមានយន្តហោះប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានកប៉ាល់បំពេញបេសកកម្មចេញដំណើរដោយមិនត្រឡប់មកវិញ។

សរុបទៅប្រជាជនចំនួន ៦.៣៧១ នាក់ក្នុងប្រទេសជប៉ុនបានលះបង់ដើម្បីការពារមាតុភូមិ។

ហើយក្នុងចំណោមការលះបង់ដោយស្ងាត់ៗទាំងនោះ មានស្ត្រីម្នាក់នៅពីក្រោយ តាមមើលថែទាំ និងជូនដំណើរយុវជនស្ម័គ្រស្លាប់រហូតដល់នាទីចុងក្រោយ។

គេទាំងអស់គ្នាហៅគាត់ថា “អ្នកម្តាយនៃក្រុមទាហានស្ម័គ្រស្លាប់” – អ្នកស្រី Tome Torihama ដែលជាតួអង្គសំខាន់ក្នុងអត្តបទថ្ងៃនេះ។

នៅថ្ងៃនេះ ចូរយើងទាំងអស់គ្នាក្រឡេកមកស្តាប់រឿងរបស់អ្នកស្រី និយាយពីអ្នកម្តាយដែលមិនជាប់សាច់ឈាម ប៉ុន្តែបានជូនដំណើរកូនៗដែលក្លាហានរបស់ខ្លួនទាំងទឹកភ្នែក និងមោទនភាព។ អ្នកស្រីបានជូនដំណើរពួកគេដោយអស់ពីចិត្ត ដោយក្តីស្រឡាញ់របស់អ្នកម្តាយមួយរូប អ្នកម្តាយនៃសង្គ្រាម អ្នកម្តាយដែលលះបង់។

ក្នុងឆ្នាំ ១៩២៩ អ្នកស្រី Tome បើកហាងលក់ម្ហូបតូចមួយ។

រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៤២ នៅពេលដែលអាកាសយានដ្ឋានយោធាត្រូវបានសាងសង់នៅក្បែរនោះ ហាងរបស់អ្នកស្រីត្រូវបានជ្រើសរើសធ្វើជាកន្លែងសម្រាប់បម្រើដល់កងទ័ពជាផ្លូវការ ហើយចាប់ពីពេលនោះមក ជីវិតរបស់អ្នកស្រីបានផ្លាស់ប្តូរបន្តិចម្តងៗ។

នៅឆ្នាំ ១៩៤៥ ជប៉ុនត្រូវបង្ខំឲ្យដើរផ្លូវទាល់ ហើយចាប់ផ្តើមអនុវត្តយុទ្ធសាស្រ្តស្ម័គ្រស្លាប់ដែលបានរៀបរាប់ខាងលើ។

ហើយអ្នកស្រី Tome គឺជាអ្នកដែលបានជូនដំណើរបុរសទាំងនោះ ដោយចេញដំណើរទៅបំពេញបេសកកម្មចុងក្រោយ។

ពួកគេជាយុវជនដែលបានចាកចេញពីឪពុកម្តាយរបស់ខ្លួន ដោយដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ជើងហោះហើរនេះគ្មានថ្ងៃត្រឡប់មកវិញឡើយ។

អ្នកដែលក្មេងបំផុតមានអាយុត្រឹមតែ ១៦ ឆ្នាំ ជាវ័យដែលគួរតែទៅសាលារៀន លេងសប្បាយជាមួយនឹងមិត្តភ័ក្តិ មិនមែនមកធ្វើជាទាហានម្នាក់នោះទេ។

ភាពភ័យខ្លាច ការព្រួយបារម្ភ និងភាពឯកាជារឿងដែលអាចជៀសផុតនោះទេ ហើយអ្នកដែលតែងតែទទួលយកអារម្មណ៍ទាំងនោះគឺអ្នកស្រី Tome ។

មុនពេលចាកចេញ ពួកគេបានផ្ញើសំបុត្រចុងក្រោយដល់អ្នកស្រី ដែលជាពាក្យផ្តែផ្តាំទៅកាន់គ្រួសារ ពាក្យសុំទោសដែលមិនទាន់បាននិយាយ និងក្តីស្រមៃដែលមិនទាន់បំពេញ។ បន្ទាប់មកពួកគេបានឡើងយន្តហោះ ជាជើងហោះហើរដែលគ្មានថ្ងៃត្រឡប់មកវិញ។

ដោយមានបំណងចង់ក្លាយជាកន្លែងពឹងផ្អែកខាងផ្នែកស្មារតីសម្រាប់យុវជនវ័យក្មេងដែលត្រៀមនឹងចាកចេញ អ្នកស្រី Tome បានបើកហាងរហូតដល់យប់ជ្រៅ ទាំងដែលចំណុចនោះផ្ទុយនឹងបទប្បញ្ញត្តិនាពេលនោះក៏ដោយ

មិនយូរប៉ុន្មាន អ្នកស្រីត្រូវកងទ័ពកត់សម្គាល់ ហើយនៅទីបំផុតត្រូវចាប់ខ្លួន។

នៅវេលានោះអ្នកស្រីបាននិយាយចេញពីចិត្តរបស់ខ្លួនដោយអារម្មណ៍យ៉ាងក្តុកក្តួលថា៖

“មានក្មេងៗមួយចំនួនថ្ងៃស្អែកនឹងស្លាប់។ ហេតុអ្វីបានជាយើងមិនឲ្យពួកគេបរិភោគអាហារឆ្ងាញ់មួយពេលចុងក្រោយ?”

ពាក្យទាំងនោះបានធ្វើឲ្យទាហានស្ម័គ្រស្លាប់រំភើបចិត្តយ៉ាងខ្លាំង ហើយពេលបានឮដំណឹងនេះ មនុស្សជាច្រើនក្នុងចំណោមពួកគេបានប្រមូលផ្តុំគ្នាគាំទ្រអ្នកស្រី។

“ប្រសិនបើអ្នកហ៊ានចាប់អ្នកស្រី Tome ទៅ ទោះបីជាត្រូវសម្លាប់អ្នកទាំងអស់គ្នា ពួកយើងនឹងរារាំងរហូតដល់នាទីចុងក្រោយ។
យើងទាំងអស់គ្នានឹងស្លាប់នៅថ្ងៃស្អែក។ ពួកយើងសុខចិត្តធ្វើគ្រប់យ៉ាងដើម្បីការពារគាត់។”

ដោយដឹងថាមិនអាចបញ្ឈប់ការតាំងចិត្តនោះបាន កងទ័ពត្រូវតែចុះចាញ់ ហើយដោះលែងអ្នកស្រី Tome ។

ក្រោយសង្គ្រាម ទោះបីជាត្រូវបានស្នើឲ្យបើកហាងឡើងវិញដើម្បីបម្រើដល់ទាហានអាមេរិកដែលឈរជើងនៅជប៉ុនជាច្រើនដង អ្នកស្រី Tome នៅតាំងចិត្តបដិសេធ។

គេទាំងអស់គ្នានិយាយថា នៅលើទឹកដីដែលហិនហោច ជាកន្លែងដែលធ្លាប់ជាអាកាសយានដ្ឋានសល់ត្រឹមតែកម្ទេចកម្ទី អ្នកស្រីប្រើបន្ទះឈើធ្វើជាកន្លែងរំលឹកដល់ទាហានទាំងនោះ ហើយជារៀងរាល់ថ្ងៃ អ្នកស្រីតែងតែយកផ្កាស្រស់ទៅកាន់ទីនោះ និងអុជធូប ដោយមិនភ្លេចរំលឹកដល់វិញ្ញាណក្ខន្ធរបស់អ្នកដែលបានស្លាប់នោះទេ។

ទោះបីជាត្រូវក្រុមដំណើរការដោយសន្តិភាព និងមនុស្សជាច្រើនរិះគន់ថា សកម្មភាពរបស់អ្នកស្រីដូចជាកំពុងលើកតម្កើងសង្គ្រាមក៏ដោយ អ្នកស្រីនៅតែបន្ត។

សម្រាប់អ្នកស្រី សកម្មភាពនេះមិនមែនជាការលើកតម្កើងសង្រ្គាមនោះទេ ប៉ុន្តែជាការកាន់ទុក្ខសម្រាប់យុវជនវ័យក្មេងទាំងនោះ ដែលប្រៀបដូចជាកូនបង្កើតរបស់អ្នកស្រី បានចាកចេញជារៀងរហូតដោយសាររយៈពេលដ៏ខ្មៅងងឹតនោះ។

នៅថ្ងៃនោះ តើអ្នកស្រីមានអារម្មណ៍យ៉ាងណាពេលជូនដំណើរយុវជនវ័យក្មេងទាំងនោះចាកចេញដោយផ្ទាល់ភ្នែក?

អ្នកដែលបានចាត់ទុកអ្នកស្រីប្រៀបដូចជាម្តាយទីពីរ ម្នាក់ម្តងៗបានចាកចេញដោយគ្មានថ្ងៃត្រឡប់មកវិញ… ប្រាកដណាស់ បេះដូងរបស់អ្នកស្រីឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង រាល់ពេលដែលយន្តហោះបាត់ស្រមោលនៅលើមេឃ។

សង្ឃឹមថាសោកនាដកម្មបែបនេះនឹងមិនកើតឡើងម្តងទៀត មិនត្រឹមតែនៅជប៉ុនប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែនៅគ្រប់ទីកន្លែងលើពិភពលោកជាអ្វីដែលខ្ញុំតែងតែបួងសួងដោយស្មោះអស់ពីដួងចិត្ត។

Abe Kengo