ទំព័រដើម
Japo- ថ្ងៃនេះ
តើបុរសៗជប៉ុនដែលមានកម្លាំងរាងកាយខ្លាំងក្លាប្រៀបបីដូចជាសត្វចម្លែកបានបាត់ទៅណាអស់ហើយ?

តើបុរសៗជប៉ុនដែលមានកម្លាំងរាងកាយខ្លាំងក្លាប្រៀបបីដូចជាសត្វចម្លែកបានបាត់ទៅណាអស់ហើយ?

ថ្ងៃអង្គារ 22/04/2025 | 17:23 ល្ងាច

នៅសម័យសាមូរ៉ៃ ជនជាតិជប៉ុនជាប្រជាជនដែលមានមាឌតូច។

ថ្វីត្បិតតែ មានមាឌតូចក៏ដោយ ប៉ុន្តែកម្លាំងរបស់ពួកគេត្រូវបានគេចាត់ទុកថាស្មើនឹងសត្វចម្លែក។

ដូច្នេះហេតុអ្វីបានជាប្រជាជនជប៉ុនបែរជាទន់ខ្សោយជាងមុនទាំងដែលមានមាឌធំជាងកាលពីមុន?

កម្ពស់ជាមធ្យមក្នុងសម័យកាល Edo

នៅសម័យ Edo ជាសម័យកាលដែលជប៉ុនស្ថិតក្រោមអំណោចគ្រប់គ្រងរបស់សាមូរ៉ៃ។

ប្រសិនបើអ្នកទាំងអស់គ្នាមិនទាន់ដឹងទេនោះ តាមពិតទៅនៅសម័យនោះប្រជាជនជប៉ុនមានកម្ពស់ជាមធ្យមទាបជាងបើប្រៀបនឹងសព្វថ្ងៃ។

នៅសម័យនោះកម្ពស់ជាមធ្យមរបស់បុរសចាប់ពី ១៥៥ ដល់ ១៥៨ សង់ទីម៉ែត្រ ខណៈដែលកម្ពស់ជាមធ្យមបច្ចុប្បន្នគឺ ១៧១ សង់ទីម៉ែត្រ។ បើក្រឡេកមកមើលទិន្នន័យនេះ យើងអាចមើលឃើញភាពខុសគ្នាយ៉ាងច្បាស់ ប្រជាជនជប៉ុនកាលពីសម័យមុនមានមាឌតូចជាងបើប្រៀបនឹងសព្វថ្ងៃនេះ។

នៅសម័យនោះកម្ពស់ជាមធ្យមរបស់ស្ត្រីគឺ ១៤៣ ដល់ ១៤៦ សង់ទីម៉ែត្រ សុទ្ធតែមានមាឌតូចជាងបើប្រៀបទៅនឹងសព្វថ្ងៃ។

មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណឹង ភាគច្រើនគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែមានរាងស្គម។

ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តី កម្លាំងរាងកាយរបស់ពួកគេបែរជាប្រៀបស្មើនឹងសត្វចម្លែក

នៅជប៉ុនដែលជាប្រទេសកសិកម្ម ដោយពឹងផ្អែកលើដំណាំស្រូវជាចម្បង ស្រ្តីក៏ចូលរួមសកម្មភាពដឹកជញ្ជូនស្រូវផងដែរ។

អង្ករត្រូវបានដឹកជញ្ជូនតាមរយៈការច្រកបាវ ក្នុងមួយបាវមានទម្ងន់ ៦០ គីឡូក្រាម។

ប្រសិនបើជាអ្នក តើអ្នកទាំងអស់គ្នាអាចលីអង្ករដែលមានទម្ងន់ ៦០ គីឡូក្រាមលើខ្នងបានទេ?

ប៉ុន្តែហាក់បីដូចជាក្នុងចំណោមស្ត្រីនៅសម័យនោះ អ្នកខ្លះថែមទាំងអាចលីបាវពីរក្នុងពេលតែមួយ ដោយមានទម្ងន់ ១២០ គីឡូក្រាម។ ចំនួននេះធ្ងន់ជាងរាងកាយពី ៣ ទៅ ៤ ដង។

ហើយគេនិយាយថា ពួកគេលីអង្ករប្រមាណ ១០០០ បាវក្នុងមួយថ្ងៃ ពិតជាគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងណាស់។

ប្រៃសណីយ៍ដែលអាចយកឈ្នះមេដាយមាសអូឡាំពិក

កាលពីសម័យបុរាណ អ្នកនាំសារ (ក្នុងភាសាជប៉ុនហៅថា hikyaku) នឹងដឹកជញ្ជូនសំបុត្រដែលបន្ទាន់ទៅទូទាំងប្រទេសជប៉ុន។

ជាការពិតណាស់ នៅសម័យនោះមិនទាន់មានមធ្យោបាយធ្វើដំណើរដូចជារថភ្លើង ឬរថយន្តដូចសព្វថ្ងៃនោះទេ។ អ្នកនាំសារត្រូវដឹកជញ្ជូនសំបុត្រតាមរយៈការរត់ទៅកាន់គោលដៅ។

ជាឧទាហរណ៍ ក្នុងករណីពីទីក្រុង Tokyo ទៅកាន់ Osaka មានចម្ងាយប្រហែល ៥៧០ គីឡូម៉ែត្រ។ មនុស្សជាច្រើននឹងប្តូរវេនគ្នារត់ប្រណាំងបញ្ជូនបន្ត និយាយឲ្យស្រួលស្តាប់គឺរត់តាមវេន មនុស្សម្នាក់រត់មួយផ្នែក ធ្វើបែបនេះអាចដឹកជញ្ជូនទៅកាន់កន្លែងក្នុងរយៈពេលបីថ្ងៃ។

ប្រសិនបើក្នុងមួយថ្ងៃរត់បាន ៨ ម៉ោង ដូច្នេះល្បឿនស្មើនឹង ២៤ គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោង។ ល្បឿននេះស្មើនឹងល្បឿនម្ចាស់មេដាយមាសផ្នែករត់ម៉ារ៉ាតុងក្នុងព្រឹត្តិការណ៍អូឡាំពិកសព្វថ្ងៃ។

បើសិនជាព្រឹត្តិការណ៍អូឡាំពិកប្រារព្ធធ្វើឡើងនៅសម័យនោះ ប្រហែលជាការយកឈ្នះមេដាយមាសលែងជាក្តីស្រមៃទៀតហើយមែនទេ?

ហេតុអ្វីបានជាមិនប្រើសេះសម្រាប់ធ្វើដំណើរ?

ប្រហែលដោយសារតែសេះរត់យឺតជាង ចំណុចនេះជាករណីដែលមិនធម្មតា។

បុរសម្នាក់ធ្លាប់ធ្វើដំណើរចម្ងាយ ១១០ គីឡូម៉ែត្រដោយរទេះសេះ ចំណាយពេល ១៤ ម៉ោង និងផ្លាស់ប្តូរសេះចំនួន ៦ ដង ប៉ុន្តែក្នុងករណីជិះរទេះ គាត់អាចទៅដល់កន្លែងដោយប្រើកម្លាំងអូសរទេះរបស់មនុស្សម្នាក់ប៉ុណ្ណោះ ហើយយឺតត្រឹម ៣០ នាទីបើប្រៀបនឹងរទេះសេះ។

នេះជាកម្លាំងរាងកាយដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលណាស់។

មូលហេតុស្ថិតលើរបបអាហារ

តើធ្វើយ៉ាងណាមនុស្សម្នាក់មានកម្លាំងរាងកាយខ្លាំងដូចជាសត្វចម្លែកមួយក្បាលបែបនេះ?

ចំណុចនេះហាក់បីដូចជាទាក់ទងយ៉ាងខ្លាំងនឹងរបបអាហារ។

អង្ករជាអាហារចម្បង ហើយមនុស្សម្នាក់ហូបបាយប្រហែល ៤៥០ ដល់ ៧៥០ ក្រាម។

ប្រហែលមកពីពួកគេបរិភោគអាហារតិច ហើយភាគច្រើនគឺហូបបាយ។

វេជ្ជបណ្ឌិតជនជាតិអាឡឺម៉ង់ម្នាក់មានការភ្ញាក់ផ្អើលចំពោះស្ថានភាពនេះ។ ដោយយល់ថា ប្រសិនបើបរិភោគសាច់នឹងបង្កើនកម្លាំងរាងកាយ លោកបានស្នើឲ្យមនុស្សមួយចំនួនប្តូរទៅរបបអាហារសម្បូរសាច់ដើម្បីធ្វើជាគំរូ ប៉ុន្តែលទ្ធផលផ្ទុយទៅវិញ កម្លាំងរាងកាយរបស់ពួកគេបែរជាធ្លាក់ចុះ។

កម្ពុជាក៏ជាប្រទេសដែលផលិតអង្ករជាចម្បងផងដែរ។

បច្ចុប្បន្ននេះ វប្បធម៌ម្ហូបអាហារជាច្រើនត្រូវបាននាំចូលពីគ្រប់ទិសទី ប៉ុន្តែសម្រាប់ប្រជាជនអាសុី អង្ករនៅតែជាជម្រើសដែលល្អបំផុត។

Abe Kengo