តើជប៉ុន​ជា​ប្រទេស​ដែល​សោះ​កក្រោះ​ជាង​គេ​នៅ​លើ​ពិភព​លោក​មែន​ទេ?

តើជប៉ុនជាប្រទេសដែលសោះកក្រោះជាងគេនៅលើពិភពលោកមែនទេ?

តើប្រិយមិត្តអ្នកអានធ្លាប់ដឹងអំពីចំណាត់ថ្នាក់ដែលមានឈ្មោះថា World Giving Index ដែរទេ?

World Giving Index គឺជារបាយការណ៍ជាប្រចាំដែលចេញផ្សាយដោយអង្គការជំនួយសប្បុរសធម៌ ប្រើទិន្នន័យដែលប្រមូលបានដោយ Gallup និងចាត់ចំណាត់ថ្នាក់តាមកម្រិតសប្បុរសធម៌របស់ពួកគេ។ គោលបំណងរបស់ World Giving Index គឺចង់បង្ហាញឲ្យយើងឃើញពីវិសាលភាព និងស្មារតីចែករំលែកនៅជុំវិញពិភពលោក។

ខ្លឹមសារនឹងត្រូវបានដកស្រង់ដោយផ្អែកលើចម្លើយតាមរយៈសំណួរជាក់ស្តែងដូចជា៖

• ក្នុងរយៈពេលមួយខែកន្លងមកនេះ តើអ្នកទាំងអស់គ្នាបានជួយដល់មនុស្សប្លែកមុខ ឬអ្នកដែលមានស្ថានភាពលំបាកត្រូវការជំនួយដែរទេ?
• ក្នុងរយៈពេលមួយខែកន្លងមកនេះ តើអ្នកទាំងអស់គ្នាបានបរិច្ចាគអ្វីខ្លះដែរទេ?
• តើអ្នកទាំងអស់គ្នាបានចូលរួមសកម្មភាព​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត​ណា​មួយក្នុងរយៈពេលមួយខែកន្លងមកនេះដែរទេ?

ទិន្នន័យនេះត្រូវបានដកស្រង់ជាង ១២៦ ប្រទេស ក្នុងរយៈពេល ១០ ឆ្នាំ ដោយចាប់ផ្តើមពីឆ្នាំ ២០០៩ ហើយលទ្ធផលប្រទេស​ជប៉ុនស្ថិតក្នុងចំណាត់ថ្នាក់ទី ១០៧ ។

ចំណុចនេះមានន័យថា និយាយពីការបរិច្ចាគជប៉ុន​ជាប់​ចំណាត់​ថ្នាក់​ទាប​បំផុតក្នុង​ចំណោម​ប្រទេស​ដែល​មាន​សេដ្ឋកិច្ច​​កំពុង​អភិវឌ្ឍន៍។ ទន្ទឹមនឹងនោះ ប្រទេសដែលនាំ​មុខគេយោងតាមស្ថិតិគឺសហរដ្ឋអាមេរិក មីយ៉ាន់ម៉ា នូវែល​​សេឡង់ អូស្ត្រាលី អៀរឡង់ កាណាដា ចក្រភពអង់គ្លេស ហូឡង់ ស្រីលង្កា និងឥណ្ឌូនេស៊ី។

ម្យ៉ាងវិញទៀត មូលហេតុដែលធ្វើឲ្យចំណាត់ថ្នាក់របស់ជប៉ុនស្ថិតក្នុងកម្រិតទាបដោយសារសំណួរខាងក្រោម៖

“តើអ្នកទាំងអស់គ្នាបានជួយអ្វីខ្លះដល់មនុស្សប្លែកមុខដែរទេ?”

បញ្ហានៃការរើសអើងកាន់តែច្រើនឡើង 

នៅឆ្នាំ ២០១១ គ្រោះមហន្តរាយដ៏ធំមួយដែលគេហៅថា រញ្ជួយដីយ៉ាងខ្លាំងនៅភាគខាងកើតជប៉ុនបានវាយប្រហារប្រទេស​ជប៉ុន។

ក្នុងស្ថានភាពនេះ ជំរុំជនភៀសខ្លួនគឺជាកន្លែងប្រមូលផ្តុំសម្រាប់ជនរងគ្រោះដោយសាររលកយក្សបំផ្លិចបំផ្លាញផ្ទះសម្បែង។ 

ក្នុងវីដេអូដែលថតបានបង្ហាញពីទិដ្ឋភាពជន​រង​គ្រោះ​កំពុងជួយគ្នាទៅវិញទៅមកនៅជំរុំជន​ភៀស​ខ្លួន ហើយទទួលបានការសរសើរ​ជា​ច្រើន​នៅ​ជុំវិញ​ពិភព​លោក។

ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ នៅពីក្រោយវីដេអូមនុស្សធម៌ដែលត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយ ជាក់ស្តែងមានមនុស្សអនាថាមួយចំនួនមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យចូលជំរុំជនភៀសខ្លួន ពួកគេមិនទទួលបានជំនួយណាមួយឡើយ ហើយផ្ទុយទៅវិញ ជំនួយទាំងនោះមិនមែនសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នានោះទេ ប៉ុន្តែមានការបែងចែក និងរើសអើង។

អាចយល់បានថា គ្រប់គ្នាចង់បណ្តេញជនអនាថាព្រោះបារម្ភចំពោះក្លិនស្អុយ និងដើម្បីការពារសកម្មភាពលួចនៅជំរុំជន​ភៀស​ខ្លួន។

ប៉ុន្តែគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែជាជនរងគ្រោះ។

ដោយមិនចាំបាច់បណ្តេញពួកគេនោះទេ ខ្ញុំគិតថា យើងអាចពិចារណា និងស្វែងរកដំណោះស្រាយដែលល្អជាងនេះ។

មិនត្រឹមតែនៅជប៉ុនប៉ុណ្ណោះទេ បញ្ហានេះក៏ធ្លាប់កើតឡើងនៅអាមេរិក​​ផង​ដែរ។

ការជួយគ្នាទៅវិញទៅមកបានកាត់បន្ថយគួរឲ្យកត់សម្គាល់នៅទីក្រុងតូក្យូ

ខ្ញុំអាយុ ៥១ ឆ្នាំ និងមកពីទីក្រុងតូក្យូ។

កាលពីខ្ញុំនៅក្មេង Tokyo មិនមែនជាតំបន់ដែលមានពេកនោះទេ ហើយក៏មិនមានជនអន្តោប្រវេសន៍មកពីតំបន់​​ផ្សេង​ច្រើន​នោះ​ដែរ។ ហើយកាលពីតូច ខ្ញុំជាក្មេងរពិសម្នាក់ បានបង្កបញ្ហាដល់មនុស្សគ្រប់គ្នា នៅពេលនោះមិន​​ត្រឹម​​តែ​​ឪពុក​​ម្តាយ​​របស់​​ខ្ញុំ​​ខឹង​​ប៉ុណ្ណោះ​​ទេ សូម្បី​តែ​លោក​គ្រូ​អ្នក​គ្រូ​នៅ​សាលា និង​អ៊ុំ​ពូ​មីង​អ្នក​ជិត​ខាង​ក៏មិនចូល​ចិត្ត​ដែរ។

សព្វថ្ងៃនេះ ឪពុកម្តាយលែងខឹង ឬស្តីបន្ទោសកូនៗទៀតហើយ ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេនឹងត្អូញត្អែរចំពោះមនុស្សធំដែល​នៅជុំវិញ ដោយ​បាន​​ខឹង​ខ្លាំង​នឹង​កូន​របស់​ខ្លួន ដូច្នេះហើយ ទើបគ្រូបង្រៀននៅសាលា​មិន​អាច​អប់រំ​កុមារដូច​មុន​នោះ​​ទេ។

ក្រៅពីនេះ ដូចដែលខ្ញុំបានរៀបរាប់ក្នុងអត្តបទរបស់ JAPO មុននោះ ដើម្បីជួយសង្រ្គោះក្មេងស្រីម្នាក់ដែលដួលសន្លប់ និង​គាំង​បេះ​ដូង​នៅ​តាម​ផ្លូវ បុរសម្នាក់បានប្រើឧបករណ៍ AED សម្រាប់ជំនួយដល់ចង្វាក់បេះដូងរបស់នាង ហើយ​​លទ្ធផល​​ត្រូវ​​ចោទ​​ប្រកាន់​​ពី​​បទ “បៀត​​បៀន” ទៅ​វិញ។ 

រឿង​បែប​នេះ​បន្ត​កើត​ឡើង ហើយមនុស្សនៅជុំវិញមិនអាចជួយគ្នាទៅវិញទៅមកបានទៀតទេ។

មិននិយាយគ្នាជាមួយនឹងអ្នកជិតខាង

មានផ្ទះល្វែងជាច្រើននៅទីក្រុងតូក្យូ។

ទោះបីជាពួកគេរស់នៅក្នុងអគារផ្ទះល្វែងដូចគ្នា ប៉ុន្តែពួកគេស្ទើរតែមិនដឹងថាអ្នកដែលរស់នៅក្បែរខ្លួនជានរណា ឬ​កំពុង​ធ្វើ​ការ​ងារ​អ្វី​នោះ​ទេ។

ដោយ​សារ​ខ្ញុំ​ជា​មនុស្ស​ចាស់​កម្រិល​ម្នាក់​ នៅពេលដែលប្តូរផ្ទះទៅកន្លែងថ្មី ខ្ញុំបានប្រញាប់ប្រញាល់ទៅសួរសុខទុក្ខអ្នកជិតខាង ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញ លើកលែងតែភាពរាក់ទាក់របស់ខ្ញុំ មនុស្សគ្រប់គ្នាមិនសួរទុក្ខគ្នា​ទៅ​វិញ​ទៅ​មកនោះទេ ទោះ​បី​ជា​ជួប​គ្នា​នៅ​រាន​ហាល​ក៏​ដោយ ហើយហាក់បីដូចជាគម្លាតនេះកាន់តែច្រើនឡើង។

ថ្វីត្បិតតែ ជប៉ុនបានក្លាយជាប្រទេសដែលសោះកក្រោះ ប៉ុន្តែធាតុពិតមនុស្សនៅទីនេះមិនលោភលន់នោះទេ ជាអ្វីដែលមិនផ្លាស់ប្តូរ ហើយទោះបីជាអ្នកបាត់កាបូបប្រាក់ក៏ដោយ ក៏មិនចាំបាច់បារម្ភថា ត្រូវ​នរណា​ម្នាក់​រើស ហើយ​យក​​ទៅ​បាត់​​ឡើយ។

សោះកក្រោះមិនមានន័យថាអាក្រក់នោះទេ ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់និយាយថា ប្រទេសជប៉ុនសព្វថ្ងៃនេះមានមនុស្សជាច្រើនរស់នៅ​ដើម្បី​តែ​ខ្លួន​ឯង ដោយ​មិន​ខ្វល់​ពី​សង្គម ឬ​មនុស្សនៅជុំវិញខ្លួនឡើយ។ នៅកន្លែងធ្វើការមិននិយាយ​រក​នរណា​ម្នាក់ទេ ហូបបាយម្នាក់ឯង។ នៅពេលដែលចេញពី​ធ្វើ​ការ នៅ​ផ្ទះ​លេង​ហ្គេម ឬ​មើលរឿងគំនូរជីវចល។ ចំនួន​យុវជន​​ឆ្ពោះ​​ទៅ​​រក​​ទំនោរ​​រស់​​នៅ​​ម្នាក់​​ឯង មិនមានដៃគូកាន់តែច្រើនឡើង។

មនុស្សយើងមិនអាចរស់នៅម្នាក់ឯងនោះទេ។

ឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែងបំផុតគឺនៅកន្លែងធ្វើការ ក្នុងករណីបន្ទាន់ អ្នកដែលនៅជិតយើងពេលនោះនឹងជួយយើង។ ហើយ​ខ្ញុំ​គិត​ថា នោះជារឿងជាក់ស្តែងដែលនឹងអាចកើតឡើង គ្រប់គ្នានឹងធ្វើដូច្នេះ។

បន្ទាប់ពីមានអារម្មណ៍សោកសៅចំពោះរបៀបរស់នៅរបស់ប្រជាជនជប៉ុន ខ្ញុំពិតជាសង្ឃឹមថា រឿងអវិជ្ជមានបែបនេះនឹងមិនកើតឡើងនៅក្នុងប្រទេសរបស់អ្នកទាំងអស់គ្នា ជាប្រទេសដែលតែងតែស្រស់ស្អាត និង​​ទឹក​​ចិត្ត​​របស់មនុស្ស​​​នៅ​​ជុំវិញ​​តែង​​តែ​​កក់​​ក្តៅ។

Abe Kengo