តើគោលដៅអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយនិរន្តភាពនាំមកនូវសមិទ្ធផលអ្វីខ្លះ? Tokyo កាល​ពី​សម័យ​មុន និង​មេរៀន​ដែល​យើង​គួរ​យក​តម្រាប់​តាម

ប្រហែលប៉ុន្មានឆ្នាំហើយចាប់តាំងពីពេលដែល SDG (Sustainable Development Goals) ចាប់ផ្តើមពេញនិយមជា​មួយ​នឹង​គោល​ដៅ​អភិវឌ្ឍន៍​ប្រកប​ដោយ​និរន្តរ​ភាព​សកល គោលដៅនៃផលិតផលដែលទាក់ទងនឹងប្រេងបានធ្លាក់​ចុះ រួម​ជា​មួយ​នឹង​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ជា​ច្រើន​ទៀត។

ជាដំបូងគឺរថយន្តដែលប្រើសាំងត្រូវបានជំនួសដោយរថយន្តអគ្គិសនី ម្យ៉ាងវិញទៀត ការប្រើប្រាស់រថយន្តអគ្គិសនីនៅ​លើ​ពិភព​លោក​កំពុង​មាន​ភាព​ជាប់​គាំង​ព្រោះ​តែ​បញ្ហា​ជា​ច្រើន។

ក្រៅពីនេះ ហាងជាច្រើនបានជំនួសការប្រើប្រាស់ទុយោផ្លាស្ទិចដោយទុយោក្រដាស ប៉ុន្តែហាក់បីដូចជាមិនទទួលបាន​មតិ​វិជ្ជមាន​ពី​អតិថិជន​នោះ​ទេ។

ក្រុមហ៊ុនធំមួយនៅជប៉ុនបានប្រកាសថា ខ្លួនបានកាត់បន្ថយកាកសំណល់ប្លាស្ទិចចំនួន ៨៧ តោនក្នុងមួយឆ្នាំដោយ​សារ​មិន​ប្រើ​ប្រាស់​ទុយោ​ប្លាស្ទិច យ៉ាង​ណា​មិញ បរិមាណ​កាក​សំណល់​ប្លាស្ទិច​ប្រចាំឆ្នាំ​របស់​ជប៉ុន​មាន​ចំនួន ៨,២៣ លាន​តោន។

និយាយឲ្យត្រង់ទៅ នេះគ្រាន់តែជាការកាត់បន្ថយកំហុសប៉ុណ្ណោះ។

ប្រសិនបើនិយាយពីការអភិវឌ្ឍន៍ប្រកបដោយនិរន្តរភាពសកល ចំណុចដែលសំខាន់គឺកាត់បន្ថយបរិមាណកាកសំណល់ មិនមែនត្រឹមតែកាកសំណល់ប្លាស្ទិចប៉ុណ្ណោះទេ។

នៅជប៉ុនមានទីក្រុងមួយបានអនុវត្តចំណុចនេះ។ ប្រហែលជាការស្តារ​ឡើង​វិញ​ទីក្រុង Tokyo កាល​ពីសម័យមុន ដែល​នៅ​ពេល​នោះ​គេ​ហៅ​ថា Edo អាច​នឹង​នាំ​មក​នូវ​ប្រយោជន៍​ដល់​ការ​បដិវត្តន៍ SDG ។

Edo – ទីក្រុងធំបំផុតនៅលើពិភពលោកនាសម័យនោះ

អំឡុងសម័យកាលដែលសាមូរ៉ៃគ្រប់គ្រងប្រទេសជប៉ុន នៅពេលនោះគេហៅ Tokyo ថា Edo ។

នៅឆ្នាំ ១៧២១ នេះជាទីក្រុងធំបំផុតនៅលើពិភពលោកដែលមានប្រជាជនជាង ១ លាននាក់។ ចំណាត់ថ្នាក់លេខពីរគឺទីក្រុងឡុងដ៍ ចក្រភពអង់គ្លេស ដែលមានប្រជាជនចំនួន ៦៣០.០០០ នាក់ ចំណុចនេះបង្ហាញថា Edo គឺជាទីក្រុងដ៏ធំមួយដែលមានដង់ស៊ីតេប្រជាជនច្រើន។

ទីក្រុង​ដែល​មាន​ដង់ស៊ីតេ​ប្រជាជនខ្ពស់ទទួលរងការបំពុល​ដោយសារ​បរិមាណ​កាកសំណល់យ៉ាងច្រើន។ គេនិយាយ​ថា​ ទីក្រុងប៉ារីសនៅប្រទេសបារាំងធ្លាប់ជាទីក្រុងដែលមានក្លិនស្អុយ ព្រោះកាកសំណល់បង្កន់ត្រូវគេបោះចោលតាម​ដងផ្លូវនាពេលយប់។ ពួកគេនិយាយថា នេះជាមូលហេតុដែលទឹកអប់ត្រូវបានបង្កើតឡើង។

យ៉ាងណាមិញ នៅពេលនោះជាមួយនឹងបរិយាកាសស្រស់ស្រាយ ហើយមិនមានក្លិនមិនល្អ ទីក្រុង Edo បានក្លាយទៅជាទីក្រុងដ៏អស្ចារ្យមួយ។ 

គ្រប់យ៉ាងត្រូវបានកែច្នៃឡើងវិញ

Edo គឺជាសម័យកាលដែលបរិមាណកាកសំណល់ក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃរបស់ប្រជាជនកាត់បន្ថយយ៉ាងច្បាស់។

ចានដែលបែកនៅតែមានតម្លៃសិល្បៈដោយផ្អែកលើវិធីសាស្រ្តធ្វើដោយដៃមានឈ្មោះហៅថា “kintsugi” ជាវិធីសាស្រ្ត​ជួស​​ជុល​ដែល​​ប្រើ​ប្រាស់​ម្រ័ក្សណ៍ខ្មុក​លាយ​ជា​មួយ​ប្រភេទ​មាស និង​ប្រាក់។

នៅពេលនោះទៀនគឺជាប្រភពពន្លឺតែមួយគត់ មានក្រុមហ៊ុនមួយចំនួនប្រមូលទិញសំណល់ទៀនដែលប្រើរួច ហើយ​កែ​​ច្នៃ​​ឡើង​​វិញ។

សម្លៀកបំពាក់ និងក្រដាសក៏អាចកែច្នៃឡើងវិញបានដែរ។

ក្រៅពីនេះ ថែមទាំងមានក្រុមហ៊ុនទិញកាកសំណល់នៅតាមបង្កន់ដើម្បីកែច្នៃឡើងវិញ ហើយប្រើជាជីកសិកម្ម។ គេនិយាយ​​ថា ការ​​ប្រមូល​​ទិញ​កាក​សំណល់​ប្រភេទ​នេះ​ជា​ប្រភព​ចំណូល​ដ៏​ល្អ​សម្រាប់​ម្ចាស់​ផ្ទះ​នា​សម័យ​នោះ។

Tokyo នៅសម័យសព្វថ្ងៃ

ផលិតផលដែលផលិតពីផ្លាស្ទិចកាន់តែច្រើនឡើង។

ម្យ៉ាងវិញទៀត នៅពេលដែលហាងលក់ទំនិញក្នុងតម្លៃ ១០០ យ៉េនកាន់តែច្រើនឡើង ពួកគេចាប់ផ្តើមគិត​ថា ការ​ថែរក្សា​​របស់​​របរ​​ប្រើ​​ប្រាស់​​លែង​ចាំ​បាច់​ទៀត​ហើយ គ្រាន់តែទិញថ្មីប្រសិនបើខូចប៉ុណ្ណោះ។

គំនិតនេះកំពុង​តែរារាំង​ដល់​ការ​អភិវឌ្ឍ​ន៍ពិភពលោក។

ការប្រើប្រាស់ផលិតផលផ្លាស្ទិចមិនមែនជាអ្វីដែលត្រូវបន្ទោសនោះទេ ប៉ុន្តែបញ្ហាស្ថិតលើការបោះចោលរបស់ពួកយើង។

ខ្ញុំគិតថា ក្នុងករណីដែលយើងអាចផលិតទុយោផ្លាស្ទិកដែលធន់ និងស្អាត នោះចំនួនអ្នកដែលបោះចោលនឹងកាត់បន្ថយ​គួរ​ឲ្យ​កត់​សម្គាល់។

លាងសម្អាតហើយប្រើប្រាស់ឡើងវិញ ឬយកទុយោតាមខ្លួន ធ្វើដូច្នេះប្រាកដជាលែងមានកាក់សំណល់។

ប្រជាជន Edo មិនត្រឹមតែអាចជួសជួលចានដែលបែកប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងអាចធ្វើឲ្យរបស់របរទាំងនោះក្លាយជាស្នាដៃ​​សិល្បៈ​​ផង​​ដែរ។

ខ្ញុំគិតថា អត្តន័យពិតនៃ SDG គឺពិចារណាចំពោះជីវិត គំនិត និងអារម្មណ៍របស់យើងម្នាក់ៗ។ តើអ្នកទាំងអស់គ្នាយល់​​យ៉ាង​​ណា?

Abe Kengo