ហេតុអ្វីបានជាសាមូរ៉ៃមិនប្រើខែលសម្រាប់ការពារខ្លួន?

ថ្ងៃអង្គារ 04/06/2024 | 17:00 ល្ងាច

ខ្ញុំគិតថា ចំណុចដែលខុសគ្នាធំបំផុតរវាងអ្នកប្រយុទ្ធជិះសេះលោកខាងលិច និងសាមូរ៉ៃជប៉ុនស្ថិតលើការប្រើខែល។

ក្រៅពីនេះ យន្តហោះចម្បាំងជាច្រើនដែលផលិតដោយជប៉ុនកំឡុងសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ មិនសូវផ្តោតលើការការពារនោះទេ។

ចូរយើងក្រឡេកទៅមើលប្រវត្តិសាស្រ្តសង្រ្គាមរបស់ជប៉ុន។

ដំបូងឡើយ ប្រជាជនជប៉ុនប្រើខែលការពារ

យោងតាមកំណត់ត្រា មុនពេលដែលមានវត្តមានរបស់សាមូរ៉ៃ ប្រជាជនជប៉ុនបានប្រើខែលទៅហើយ។

ប្រហែលនៅសតវត្សរ៍ទី ៣ មុនគ្រឹស្តសករាជ ពួកគេមានខែលសំខាន់ចំនួន ២ ប្រភេទគឺ “ខែលកាន់ដៃ” (持ち盾 – mochidate) តូចល្មម កាន់ដោយដៃម្ខាង និង “ខែលបញ្ឈរ” (置き盾 – okidate) ធំទុកសម្រាប់ដាក់នៅសមរភូមិ។ ដំបូងឡើយ ខែលត្រូវបានធ្វើពីឈើ ហើយក្រោយមកត្រូវបានរុំដោយស្បែកដើម្បីបង្កើតជា “ខែលស្បែក” (革盾- kawadate) ។

ប្រហែលដល់សតវត្សរ៍ទី ៥ ទើបមានខែលដែក

ខែលបញ្ឈរនៅតែត្រូវបានបន្តប្រើប្រាស់ ប៉ុន្តែក្រោយមក ខែលកាន់ដៃលែងឃើញទៀត។

ការនិយមប្រើប្រាស់សេះ និងធ្នូបានផ្លាស់ប្តូរវិធីសាស្រ្តប្រយុទ្ធ

ចូលដល់សម័យសាមូរ៉ៃ ពួកគេចាប់ផ្តើមជិះសេះ ហើយអាវុធសំខាន់គឺធ្នូ និងព្រួញ។

ដោយសារតែប្រើប្រាស់ធ្នូដោយដៃទាំងពីរ ដូច្នេះពួកគេមិនអាចកាន់ខែលបាននោះទេ។

ម្យ៉ាងវិញទៀត នៅពេលដែលជិះសេះ ពួកគេមិនអាចប្រើដាវ Katana ជប៉ុនសម្រាប់វាយប្រហារសត្រូវនោះទេ ប៉ុន្តែប្រើអាវុធមួយប្រភេទហៅថា Naginata (薙刀) ។

Naginata គឺជាអាវុធដែលរួមបញ្ចូលគ្នារវាងដាវ katana ខ្លីមួយភ្ជាប់ទៅនឹងចុងដំបងវែង។ មិនដូចជាលំពែងនោះទេ Naginata មិនប្រើសម្រាប់ចាក់ឡើយ ប៉ុន្តែប្រើសម្រាប់កាត់។

Naginata ក៏ជាអាវុធដែលប្រើដោយដៃទាំងពីរផងដែរ។

ដូច្នេះហើយ ពួកគេមិនអាចយកខែលតាមដូចរាល់ដងទៀតឡើយ។

តើ Katana អាចប្រើជាខែលដែរទេ?

នៅជប៉ុន ទស្សនៈការពារដោយប្រើអាវុធចាប់ផ្តើមលេចឡើង។

នោះគឺជាជំនាញ “受け流し” (Uke Nagashi) ។ ដែលជាសិល្បៈទប់ទល់នឹងការវាយប្រហារ បង្វែរដាវរបស់សត្រូវទៅកាន់ទិសដៅមួយផ្សេង។

ដាវ Katana ជប៉ុនមុតស្រួចម្ខាងប៉ុណ្ណោះ ចំណែកម្ខាងទៀតត្រូវបានរចនាឡើងក្រាសជាង។

ត្រង់កន្លែងដែលក្រាសបំផុតនៃដាវគេហៅថា “shinogi” (鎬) ។ ជាកន្លែងដែលប្រើសម្រាប់ទប់ទល់នឹងការវាយប្រហាររបស់សត្រូវ។

ថ្វីត្បិតតែ អាចនិយាយបានថាមានប្រសិទ្ធភាព ប៉ុន្តែការប្រើដាវជប៉ុនដែលស្តើងតម្រូវឲ្យមានជំនាញខ្ពស់ ព្រោះបើមិនទ្រទប់ទល់បានល្អ ដាវអាចនឹងកោង។

នេះជាជំនាញដែលពិសេសមួយ។

យន្តហោះចម្បាំងក៏មិនមានការការពារឬ?