អ្នកដឹងទេថាជប៉ុនចំណាយពេលជាង ១៣០០ ឆ្នាំទើបអាចធ្វើឲ្យស៊ូសុីល្អឥតខ្ចោះដូចសព្វថ្ងៃនេះ

សព្វថ្ងៃនេះស៊ូស៊ីបានក្លាយជានិមិត្តរូបនៃវប្បធម៌មុខម្ហូបជប៉ុន វាល្បីរហូតដល់ថ្នាក់គ្រប់គ្នានៅជុំវិញពិភពលោក​រមេង​គិត​ដល់ “ស៊ូសុី” នៅពេលដែលមើលឃើញជនជាតិជប៉ុន។ យ៉ាងណាមិញ តើអ្នកដឹងទេស៊ូសុីមិនប្រាកដថាមានប្រភព​មក​ពី​ជប៉ុន​នោះ​ទេ?

កន្លែងដែលបង្កើតស៊ូស៊ី

ថ្វីត្បិតតែ មិនអាចកំណត់ច្បាស់ទីតាំង ប៉ុន្តែគេនិយាយថា មុខម្ហូបនេះមានដើមកំណើតនៅតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍។ ដូច្នេះកន្លែងនោះក៏ប្រហែលជាកម្ពុជា ឬវៀតណាមផងដែរ។

ទោះជាយ៉ាងណា របៀបចម្អិនមុខម្ហូបនៅតំបន់នេះបែរជាខុសគ្នាទាំងស្រុងនឹងស៊ូសុីរបស់ជប៉ុននាពេលសព្វថ្ងៃ នោះ​គឺ​របៀប​រក្សា​ត្រី​ទន្លេ។

អាហារមួយប្រភេទដែលអាចរក្សាទុកបានដោយគ្រាន់តែដាក់​ត្រី​ទន្លេ​លើ​បាយដែលឆ្អិន ហើយទុកឲ្យឡើងជូររហូតដល់បាត់បង់រូបរាដើមរបស់គ្រាប់អង្ករ។

វិធីសាស្រ្តខាងលើមកដល់ជប៉ុននៅសម័យ Nara មុនពេលដែលសម័យសាមូរ៉ៃលេចឡើង ហើយប្រទេសជប៉ុនត្រូវគ្រប់គ្រងដោយពួកអភិជន។ ដំបូងឡើយ មុខម្ហូបនេះល្បីនៅគ្រប់ទីកន្លែងដោយប្រើឈ្មោះថា “Narezushi” ហើយសព្វ​ថ្ងៃ​នៅ​តែ​មាន​ស្ថិត​ក្នុង​ខេត្ត Shiga ប៉ុន្តែត្រូវបានប្តូរឈ្មោះទៅជា “Funazushi” ។

ការផ្លាស់ប្តូរទៅជាត្រីឆៅនៃមុខម្ហូប “Narezushi”

នៅពេលដែលសាមូរ៉ៃចាប់ផ្តើមក្រោកឈរហើយគ្រប់គ្រងប្រទេស ជាមួយនឹងការផ្លាស់ប្តូរជាច្រើននៅសម័យ Muromachi មុខម្ហូបនេះបានប្តូរឈ្មោះទៅជា “Namanare” ។ នៅពេលនោះរយៈពេលទុកឲ្យឡើងជូរត្រូវបានកាត់បន្ថយ ហើយវាទុកសម្រាប់បរិភោគជាមួយបាយ ដែលធ្វើឲ្យមុខម្ហូប​នេះ​ក្លាយ​ទៅ​ជា​ស៊ូសុី​នា​ពេល​សព្វ​ថ្ងៃ។

បញ្ចប់ដំណើរការឡើងជូរ

នៅសម័យ Edo អំឡុងឆ្នាំ ១៧០០ របៀបបរិភោគ “Namanare” ដែលមិនឡើងជូរគេហៅថា “hayazushi” បាន​លេច​ឡើង។ ប្រហែល ១០០ ឆ្នាំក្រោយមក មុខម្ហូប “Nigiri Sushi” លេចឡើង ហើយក៏ជាស៊ូសុីនាពេលសព្វថ្ងៃនេះ​ផង​ដែរ។

យ៉ាងណាមិញ នៅសម័យនោះមិនទាន់ប្រើត្រីឆៅទាំងស្រុងទេ ប៉ុន្តែត្រីត្រូវបានរក្សាទុកដោយត្រាំក្នុងទឹកស៊ីអុីវ ឬអំបិល។ ក្រៅពីនេះ ទំហំ​ស៊ូសុី​នៅ​សម័យ​នេះ​ធំ​ណាស់ ដោយមួយដុំៗធំស្ទើរតែស្មើបាយមួយក្តាប់។

អ្នកអាចឃើញពីភាពខុសគ្នានៅពេលប្រៀបធៀបបំណែកស៊ូសុីទាំងពីរក្នុងរូបភាពខាងក្រោម។

ដោយសារតែវាធំពេក ដូច្នេះទើបគេកាត់ជាពីរចំណែកដោយកាំបិត ដូចជាក្នុងមួយចានមានស៊ូសុីពីរដុំនាពេលសព្វ​ថ្ងៃ​នេះ។ ដូច្នេះនៅពេលនោះស៊ូសុីត្រូវគេចាត់ទុកដូចជា fast food ស្រដៀងមុខម្ហូបរបស់ McDonald’s ដែរ។

ត្រីឆៅក្លាយជាប្រភពសំខាន់

នៅពេលដែលសម័យសាមូរ៉ៃបានបញ្ចប់ ជប៉ុនចាប់ផ្តើមធ្វើទំនើបកម្ម។ ឧស្សាហកម្មផលិតទឹកកករីកចម្រើនខ្លាំង ដែលជួយឲ្យការរក្សាទុកត្រីកាន់តែងាយស្រួល។ ហើយគេចាត់ទុកជាដំណាក់កាលចុងក្រោយដើម្បីបំពេញបន្ថែមស៊ូសុី។

មនុស្សយន្តធ្វើស៊ូស៊ី

បច្ចេកទេសដែលពិបាកបំផុតក្នុងការធ្វើស៊ូស៊ី គឺជាជំហានធ្វើបាយពូតដោយអង្ករ Shari ។ ព្រោះតែពិបាកពូតបាយខ្លាំងណាស់ ប្រសិនបើពូតបាយខ្លាំងពេកពិបាកបរិភោគ ប៉ុន្តែបើពូតតិចពេក ដុំស៊ូសុីនឹងបែកញែកនៅពេលចាប់កាន់លើដៃ។

ដូច្នេះហើយ មានតែចុងភៅដែលមានជំនាញខ្ពស់ប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចពូតបាយឆ្ងាញ់ពេលដាក់ចូលមាត់។ ដោយ​សារ​តែ​ជំហាននេះត្រូវបានប្រគល់ទៅឲ្យមនុស្សយន្ត ដូច្នេះស៊ូសុីអាចផលិតក្នុងចំនួនច្រើន ដូច្នេះទើបតម្លៃក៏ថោកជាងមុន​ដែរ។

បច្ចេកទេសកាត់ចំណិតត្រីក៏សំខាន់ណាស់ដែរ ប៉ុន្តែចំណុចនេះក៏អាចធ្វើទៅបានក្នុងកម្រិតណាមួយ នៅពេលដែលបច្ចេក​វិទ្យា​ផលិតកម្ម​នៃ​រោង​ចក្រ​កែ​ច្នៃកាន់តែទំនើបឡើង។

នៅភោជនីយដ្ឋានតុបង្វិល បុគ្គលិកគ្រាន់តែដាក់បំណែកត្រីដែលបញ្ជូនមកពីរោងចក្រលើបាយពូតដែលមនុស្សយន្ត​បាន​​ធ្វើ​​ប៉ុណ្ណោះ។ នៅ​ពេល​ខាង​មុខ​អាច​នឹង​មាន​ម៉ាស៊ីន​លក់​ស៊ូស៊ី​ដោយ​ស្វ័យ​ប្រវត្តិ​ក៏​ថា​បាន។

ស៊ូស៊ីបង្កក

ដោយប្រើបច្ចេកវិទ្យាបង្កកពិសេស ឥឡូវនេះស៊ូស៊ីដែលអាចបរិភោគនៅផ្ទះបានគ្រប់ពេលវេលាមានលក់ហើយនៅជប៉ុន។ ស៊ូស៊ី​ត្រូវ​បាន​ជប៉ុន​កែ​លម្អ​រហូត​ដល់​ចំណុច​ដែល​មនុស្ស​លែង​ស្គាល់​រូបរាង​ដើម​របស់​វា​ទៀត​ហើយ។ ទោះជាយ៉ាង​ណា ពិតជាល្អណាស់ ប្រសិនបើយើងសាកស្រមៃនាថ្ងៃអនាគតមិន​ដឹង​ថា មនុស្ស​កែ​ច្នៃរស់ជាតិរបស់ស៊ូសុីឆ្ងាញ់​ដល់​​កម្រិត​​ណា​នោះ​ទេ។

Abe Kengo