ការអប់រំ​កុមារ​ឲ្យ “ចេះ​ជួយ​អ្នក​ដទៃ” និង “ធ្វើ​គ្រប់​យ៉ាង​ដោយ​ខ្លួន​ឯង” នៅជប៉ុន

នៅប្រទេសជប៉ុនការអប់រំឲ្យ “ចេះជួយអ្នកដទៃ” ជាឧបសគ្គមួយសម្រាប់កុមារ ដើម្បីជួយឲ្យ​កុមារក្លាយជាមនុស្សឯករាជ្យម្នាក់។ ថ្វីត្បិតតែ វប្បធម៌មួយនេះស្ទើរតែបាត់បង់បន្តិចម្តងៗ យ៉ាងណាមិញ វប្បធម៌ចេះ “ជួយអ្នកដទៃ” ធ្លាប់​មានច្រើន​នៅ​ជប៉ុន។

កូនៗជួយម្តាយការងារផ្ទះ ឬទៅទិញអីវ៉ាន់ជំនួសឪពុក។ នៅសាលារៀន ប្អូនៗចេះជួយលោកគ្រូអ្នកគ្រូ ហេតុ​អ្វីបាន​ជា​ប្រជា​ជន​ជប៉ុន​ទុក​ឲ្យ​​កូនៗ​របស់ខ្លួនធ្វើរឿងទាំងនេះ?

នោះក៏ព្រោះតែពួកគេចង់ឲ្យ​កូនៗរបស់ខ្លួន “មានទំនួលខុសត្រូវ” ចំពោះការបោសសម្អាតផ្ទះ ធ្វើម្ហូប ទៅផ្សារជា​ដើម។ និយាយឲ្យ​ត្រង់ទៅ ប្រសិន​បើ​យើង​ធ្វើដោយខ្លួនឯង លឿនជាងប្រគល់ឲ្យ​ក្មេងៗ។ ប៉ុន្តែកូនៗនឹង​មិន​​អាច​​ធ្វើ​​​ដោយ​​ខ្លួន​ឯង​បាន​ឡើយ បើ​ឪពុក​ម្តាយ​តែងតែ​ធ្វើបែបនេះ។

ក្រៅពីនេះ យើងថែមទាំងអាចបញ្ចូលការអប់រំចំពោះ “ប្រាក់” ក្នុងចំណុចនេះផងដែរ។ កុមារអាចរៀនពីរបៀបបង្វែរ​កម្លាំងពលកម្មទៅជាប្រាក់។ ឧទាហរណ៍​ដូច​ជា​យើង​ជួយប៉ាម៉ាក់បត់ខោអាវអាចទទួលបានប្រាក់ប៉ុន្មាន ឬ​ជួយ​ចម្អិន​ម្អូប​ទទួល​បានប្រាក់ប៉ុន្មាន។

គ្មានរឿងដែលថា អ្នកមិនធ្វើអ្វីសោះបែរជាទទួលបានប្រាក់នោះទេ។ ត្រូវពឹងលើការខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ខ្លួនទើបអាចប្តូរទៅជាប្រាក់បាន ដែលត្រូវគេចាត់ទុកជារឿងធម្មតាក្នុងសង្គមរបស់មនុស្សពេញវ័យ។

ដោយសារគោលបំណងរបស់មនុស្សធំគឺចង់ឲ្យ​កុមារដឹងថា រកប្រាក់ជារឿងដែលពិបាកណាស់ ដូច្នេះប្រសិនបើយើង​មិន​ខំ​ប្រឹង មិន​អាច​រក​ប្រាក់​បាន​ឡើយ។

នៅសាលាក៏ដូចគ្នាដែរ សិស្សត្រូវសម្អាតថ្នាក់រៀនដោយខ្លួនឯង។ មិនត្រឹម​តែសម្អាតតុរបស់ខ្លួន ប្អូនៗត្រូវសម្អាតឧបករណ៍​ដែលប្រើប្រាស់រួមក្នុងថ្នាក់រៀន បន្ទប់ហាត់ប្រាណ ច្រកចូលជាដើម។

ចំពោះការរៀបចំអាហារក៏ដូចគ្នាដែរ ចុងភៅជាអ្នកចមម្អិនម្ហូប ប៉ុន្តែតួនាទីរបស់ប្អូនគឺបែងចែកអាហារដល់សិស្ស​ផ្សេង​ទៀត និងសម្អាតបន្ទាប់ពីបរិភោគ។ សិស្សថែមទាំងជួយលោកគ្រូអ្នកគ្រូក្នុងការបោះពុម្ពឯក​សារ​​​ផង​​ដែរ។

ដូច្នេះពេលធំដឹងក្តី ហើយទៅធ្វើការ ពួកគេនៅតែចាត់ទុកការងារទាំងនោះជាការងារទូទៅ ហើយសម្អាតអនាម័យនៅ​ក្នុង​ក្រុម​ហ៊ុន។

ការអប់រំអត្តចរិក “​ខ្លួន​ទីពឹង​ខ្លួន” សម្រាប់កុមារនៅជប៉ុន ដើម្បីបង្រៀនឲ្យ​ប្អូនៗធ្វើការងារផ្សេងៗដោយខ្លួន​ឯង។ តើអ្នកយល់ថា គំនិតអប់រំបែបនេះខុសពីប្រទេសដទៃទៀតដែរទេ?

ជប៉ុន​ជា​កន្លែង​ដែល​មាន​បរិយាកាស​ពិបាករស់នៅ ធម្មជាតិនៅជប៉ុនស្រស់ស្អាត ប៉ុន្តែរដូវរងាត្រជាក់ខ្លាំងណាស់ ថែម​ទាំងមានព្រិលទៀត។ ចំណែករដូវក្តៅ គឺក្តៅខ្លាំង។

ប្រទេសជប៉ុនថែមទាំងមានគ្រោះមហន្តរាយធម្មជាតិជាច្រើនដូចជា រញ្ជួយដី រលកយក្សស៊ូណាមិ ភ្លើងឆេះព្រៃ និងបន្ទុះ​ភ្នំ​ភ្លើង។

ខ្ញុំជឿថា ការផ្តួចផ្តើមនៃគំនិតអប់រំនេះមកពីទស្សនៈ “យើងមិនអាចរស់នៅដោយមិនជួយគ្នាទៅវិញទៅមកបាន​ទេ” ហើយ “យើងត្រូវធ្វើគ្រប់យ៉ាងដោយខ្លួនឯង” ។

សម័យកាលផ្លាស់ប្តូរ សព្វថ្ងៃយើងអាចការពារគ្រោះមហន្តរាយបានមួយផ្នែកដែរ។ ហើយយើងក៏មានវិធានការ​ទប់​ស្កាត់​រដូវ​រងា​ និង​ក្តៅ​ផង​ដែរ។ យ៉ាង​ណា​មិញ ខ្ញុំ​គិត​ថា “ការជួយគ្នាទៅវិញទៅមក” និង “ធ្វើដោយខ្លួនឯង” នៅ​តែ​សំខាន់​ក្នុង​សម័យ​នេះ។

Abe Kengo