មិនគួរឲ្យជឿ នៅ​​សម័យ Edo សូម្បី​​តែ​​លាមក​​មនុស្ស​​ក៏​​​អាច​​​ដូរ​​​ជា​​ប្រាក់​​បាន​​​ដែរ​

នៅពេលដែលផែនដីកំពុងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាដូចជាកង្វះអាហារ ការឡើងកំដៅផែនដី ឬកង្វះការផ្គត់ផ្គង់។ ពាក្យ “និរន្តរ​ភាព” និង “សីលធម៌” ត្រូវ​បានគេយកមកប្រើនៅជប៉ុនតាំងពីសម័យបុរាណមកម្ល៉េះ។

តាមពិតទៅ ជប៉ុនធ្លាប់កសាង​ទីក្រុងដែល​ប្រកបដោយ​និរន្តរភាព​កាលពី ៣០០ ​ឆ្នាំមុន​។ នោះគឺ Edo ដែលស្រដៀង​នឹង Tokyo សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ។

Edo នៅសម័យនោះមានទំហំតូចជាងទីក្រុង Tokyo សព្វថ្ងៃ ប៉ុន្តែ Edo ធ្លាប់មានប្រជាជនចន្លោះពី ១.០០០.០០០ ទៅ ១.២៥០.០០០ នាក់។ ខណៈដែលនៅក្នុងទីក្រុងប៉ារីសប្រទេសបារាំងមានប្រជាជនចំនួន ៦៧០.០០០ នាក់ ចំណែកទីក្រុងឡុងដ៍ប្រទេសអង់គ្លេសមានប្រជាជនចំនួន ៨៦០.០០០ នាក់ ដែលធ្វើឲ្យ​ទីក្រុង Edo ត្រូវគេចាត់ទុក​ជា​ទីក្រុង​ធំជាងគេនៅលើពិភពលោកនាសម័យនោះ។

ហេតុ​អ្វីបានជា Edo មានចំនួន​ប្រជាជន​ច្រើនបែបនេះ? ដោយសារ Edo ធ្លាប់ជាទីក្រុងដែលមាននិរន្តរភាពខ្លាំង។ ដូច្នេះ​ហើយ ចូរ​យើង​ពិចារណា​លើទស្សនៈនិរន្តរភាពក្នុងជីវិត។

លាមកនៅក្នុងបង្គន់

នៅសម័យនោះហាក់ដូចជា ប៉ារីសគឺជាទីក្រុងដែលមានក្លិនស្អុយ។ ដោយសារតែមិនមានបង្គន់អនាម័យ ដូច្នេះគេទម្លាប់​ទុក​លាមកនៅ​ក្នុង​ប្រអប់ ហើយ​បោះ​ចោល​តាម​បង្អួចនៅពេលយប់។

គ្រាន់តែស្រមៃគិតប៉ុណ្ណោះ ក៏យើងអាចនឹងមានអារម្មណ៍ថា ទីក្រុងមានក្លិនគួរឲ្យ​ខ្លាចយ៉ាងណាដែរមែនទេ?

ព្រោះតែមូលហេតុ​នេះហើយ បានជាផ្តើមមានវប្បធម៌ទឹកអប់នៅទីនោះ។ ស្បែកជើងកែងក៏ត្រូវបានផលិត ដើម្បី​ជៀស​វាង​របស់​កខ្វក់​នៅ​លើ​ដី។

ផ្ទុយទៅវិញ នៅ Edo លាមកអាចប្តូរទៅជាប្រាក់បាន ដូច្នេះគ្មាននរណាចង់បោះចោលនោះទេ។ គេទិញយកធ្វើជាជី និង​ប្រើ​សម្រាប់​ដាំ​បន្លែ។

ការងារលក់លាមកបានក្លាយជាប្រភពចំណូលដ៏សំខាន់សម្រាប់ប្រជាជនធម្មតា។ ហាក់ដូចជា បើអ្នកបរិភោគអាហារ​ល្អៗ នោះ​លាមក​ក៏​នឹង​មាន​គុណ​ភាព​ល្អ​ជាង រីឯ​តម្លៃផ្ទះរបស់អ្នកក៏នឹងផ្លាស់ប្តូរផងដែរ។

ក្នុងបរិបទដែលតែងតែកើតឡើងក្នុងរឿងភាគ និងខ្សែភាពយន្តប្រវត្តិសាស្ត្រនិយាយពីសម័យសាមូរ៉ៃ។ បុរសក្រីក្រ​ម្នាក់​​ឈ្មោះ Nagaya រស់​​នៅ​​ក្នុង​​សង្គម​​ក្រី​ក្រ បាន​វាយប្រតប់គ្នាជាមួយម្ចាស់ផ្ទះកំណាញ់។

អ្នកដែលរស់នៅទីនោះក្ររហូតដល់ថ្នាក់ មិនដឹងទៅជាយ៉ាងណាបើរើចេញ ប៉ុន្តែបើចង់ត្អូញត្អែរប្រាប់ម្ចាស់ផ្ទះ ពួក​គេ​តែង​និយាយ​ថា៖ “ខ្ញុំ​នឹង​មិន​បត់ជើងក្នុងផ្ទះរបស់លោកទៀតទេ” ។

ព្រោះថា ការលក់លាមករបស់អ្នកដែលរស់នៅទីនោះនាំមកនូវប្រភពចំណូលច្រើនសម្រាប់ម្ចាស់ផ្ទះ ដូច្នេះអាចចាត់ទុកថា នេះជាការព្រមព្រៀងរវាងអ្នកក្រ និងម្ចាស់ផ្ទះ។

ចានខូចបែក

សូម្បីតែចានបែកក៏គេមិនយកទៅចោលដែរ។ មានបច្ចេកទេសមួយដែលគេហៅថា yakitsugi ប្រើសម្រាប់ភ្ជាប់បំណែកបែកឡើងវិញ។

ត្រង់កន្លែងដែលតភ្ជាប់អាចមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ ដោយត្រូវគេចាត់ទុកដូចជាលក្ខណៈពិសេសនៃសិល្បៈ ដូច្នេះទើបគេលែងចាត់ទុកដូចជាសំរាម។

របស់ត្រាប់តាម

ប្រសិនបើអ្នកប្រើឆ្នាំងដែកយូរឆ្នាំអាចនឹងខូច យ៉ាងណាមិញ មានអ្នកជំនាញជួសជុលឡើងវិញ។

សិប្បករអាចជួសជុលវត្ថុគ្រប់យ៉ាង

ដូចជាផ្នែកខាងក្រៅចង្កៀងគោម និង​ឆ័ត្រ​ដែលគេធ្វើពីក្រដាស ដូច្នេះប្រសិនបើរហែកក៏អាចប្តូរបានដែរ។ ស្បែកជើងអាចជួលជុលដោយគ្រាន់តែប្តូរកន្លែងដែលសឹកចេញ។

ឈ្មួញទិញរបស់គ្រប់យ៉ាង

ពួកគេទិញក្រដាសចាស់ដើម្បីធ្វើក្រដាសកែច្នៃឡើងវិញ ហើយ​ថែមទាំង​ទិញសំណល់ទៀនសម្រាប់ប្រើឡើងវិញផង​ដែរ។ នៅតាមផ្លូវគ្មានក្រដាសរាយប៉ាយ ព្រោះគេទិញយកទាំងអស់ ដូច្នេះអ្នកខ្លះរើសយកទៅប្តូរប្រាក់ថែមទៀត។ ហើយ​ក៏​មាន​​អាជីវករ​​មួយ​ចំនួនទិញទាំងផេះបន្ទាប់​ពី​ដុត​អុសផងដែរ។

Kimono ក៏ត្រូវបានកែច្នៃឡើងវិញ

នៅពេលដែល kimono ចាស់គេយកចោល វានឹងក្លាយទៅជាក្រណាត់វែងដូចដើម។ អ្នកអាចច្នៃ kimono ថ្មីដោយប្រើ​​ក្រណាត់​​នោះ ឬ​​កន្លែងដែលអាចប្រើបានធ្វើជារបស់លម្អ។

ទីក្រុងដែលកែច្នៃរបស់គ្រប់យ៉ាង ថ្វីត្បិតតែសំរាមមិនមែនគ្មាននោះទេ ប៉ុន្តែអ្នកអាចមើលឃើញថា ស្ទើរតែគ្មាន​​សំរាម​​នៅ Edo ឡើយ។

យើងទាំងអស់គ្នា អ្នកដែលកំពុងនិយាយពីនិរន្តរភាព និងសីលធម៌ អាចយកតម្រាប់តាមសម័យ Edo កាលពី ៣០០ ឆ្នាំ​មុន​មែន​ទេ?

Abe Kengo