ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សជាច្រើនជ្រើសយក Aokigahara “ព្រៃអត្តឃាត” ជាកន្លែងបញ្ចប់ជីវិតរបស់ខ្លួន

Aokigahara Forest (青木ヶ原) ឬគេហៅថា Jukai (樹海) ជាព្រៃក្រាស់ក្រោមជើងភ្នំហ្វូជី។ ដើមឈើដុះក្រាស់ដូច​ជា​ជញ្ជាំង​ថ្ម ស្ទើរតែមិនមានសំឡេងខ្សល់ និងសត្វព្រៃ។

ព្រៃ Aokigahara មិនត្រឹមតែស្អាត ថែមទាំងគួរឲ្យ​ខ្លាចទៀតផង។ គ្រាន់តែដើរចូលព្រៃភ្លាមធ្វើឲ្យ​អ្នកមានអារម្មណ៍​ព្រឺសម្បុរ ដូច​ជា​កំពុង​លាក់​​អាថ៌កំបាំង​អ្វី​ម្យ៉ាង។

ហើយជាការពិតណាស់… មិនត្រឹម​តែប្រជាជនជប៉ុន សូម្បីតែភ្ញៀវទេសចរណ៍អន្តរជាតិក៏ដឹងថាព្រៃនេះមានឈ្មោះ​ថា “ព្រៃអត្តឃាត” ដែរ។ ព្រៃនេះដុះដោយសារ​កម្អែ​ភ្នំភ្លើង​ដែល​បន្សល់​ទុកក្រោយករណីបន្ទុះភ្នំហ្វូជីជាង ៣៥០០​ ឆ្នាំមុន។ អ្នក​កាន់​សាសនា Shinto ជឿថា នេះជាការដាក់ទណ្ឌកម្មរបស់អាទិទេពចំពោះអ្នកដែលធ្វេសប្រហែសភារកិច្ចរបស់​ខ្លួន។

ដំណើររឿង

ក្រៅ​ពី​មាន​ជំនឿ​ថា ព្រៃមានអំណាចអរូបី នៅមានដំណើររឿងទាក់ទងនឹងបិសាច ព្រលឹងខ្មោចជាដើម។ មនុស្សជាច្រើនជឿថា ព្រះសង្ឃជ្រើសយកព្រៃជាកន្លែងសម្រាប់បង្អាត់អាហារប្រៀបដូចជាទម្រង់លាងសម្អាតខ្លួនឯង។

ក្រៅពីនេះមានទំនៀមទម្លាប់មួយទៀតហៅថា ubasute (姥捨て) ទុកចោលសាច់ញាតិដែលចាស់ជរាឲ្យ​ស្លាប់ក្នុង​ព្រៃ ព្រោះតែមិនមានអាហារគ្រប់គ្រាន់ក្នុងរដូវទុរ្ភិក្ស។ ទោះបីនេះគ្រាន់តែជារឿងព្រេង ប៉ុន្តែទិដ្ឋភាពព្រៃដ៏គួរ​ឲ្យ​ខ្លាច​នេះ​បានដក់ជាប់ក្នុងចិត្តរបស់ប្រជាជនជប៉ុន។

ព្រលឹងតែលតោលកំពុងរង់ចាំសងសឹក លាក់ខ្លួនក្នុងព្រៃ។

ប្រវត្តិដ៏ខ្មៅងងឹត

នៅសម័យនេះ គេចាត់ទុកព្រៃ Aokigahara ដូចជាកន្លែងសម្រាប់បញ្ចប់ជីវិត។ ព្រៃ Aokigahara ជាកន្លែងធ្វើអត្តឃាតទី ២ បន្ទាប់ពីស្ពាន Golden Gate Bridge នៅ San Francisco ។ ទីនេះជាកន្លែងចុងក្រោយសម្រាប់ព្រលឹង​ខ្មោច​យ៉ាង​ហោចណាស់ ១០០ នាក់ក្នុងមួយឆ្នាំ។ ហើយនោះគ្រាន់តែជាចំនួនដែលផ្អែកលើឧប្បត្តិហេតុដែលត្រូវបានរកឃើញ និងកត់ត្រាប៉ុណ្ណោះ។

អ្នកជំនាញបានឲ្យ​ដឹងថា ទំនោរនេះចាប់ផ្តើមដោយប្រលោមលោក​ល្បីរបស់ Matsumoto Seicho (松本清張せ) ដែលសរសេរក្នុងឆ្នាំ ១៩៦០ មានឈ្មោះថា Tower of Waves (波の塔) ។ អ្នកអានដក់ជាប់អារម្មណ៍ចំពោះការស្លាប់របស់គូស្នេហ៍ក្នុងសាច់រឿង។ បន្ទាប់មកប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយចាប់យកចំណុចដ៏គួរឲ្យ​ខ្លាចនោះ ដើម្បីពណ៌នាអំពីព្រៃ Aokigahara ។

ប្រលោមលោកដើមគ្រាន់តែជាការប្រឌិត ប៉ុន្តែដំណើររឿង Aokigahara ក្លាយជាកន្លែងធ្វើអត្តឃាតពិតមែន។

ហេតុអ្វីបានជាជ្រើសយកព្រៃនេះ?

សាសនា Shinto គោរពធម្មជាតិ ជាជំនឿដែលបង្កប់យ៉ាងជ្រៅក្នុងគំនិតរបស់ប្រជាជនជប៉ុនគ្រប់រូប បើទោះបីជាពួក​គេ​មិន​ទទួល​ស្គាល់​​ក៏​​ដោយ។ គ្មាន​អ្វី​ប្រៀបបាននឹងការស្លាប់នៅកណ្តាលធម្មជាតិ ក្បែរអាទិទេព និង​វិញ្ញាណ​​បុព្វ​បុរស​​នោះ​​ទេ។

ចំពោះបញ្ហាធ្វើអត្តឃាតនៅជប៉ុន

ប្រជាជនជប៉ុនជាច្រើនចាត់ទុកការធ្វើអត្តឃាតគឺពិសិដ្ឋ។ ក្នុងដំណើរប្រវត្តិសាស្រ្តប្រទេសនេះ ទាក់ទងនឹងទំនៀមទម្លាប់របស់សាមូរ៉ៃ រឿងនឹងហាក់ដូចជាហួសសម័យទៅហើយ។

ចំពោះអ្នកដែលត្រូវទុកចោល ការធ្វើអត្តឃាតជាសោកនាដកម្ម ជា “ជម្រើសតែមួយគត់” សម្រាប់អ្នកដែលទទួល​រង​បញ្ហា​ផ្លូវ​ចិត្ត​ក្នុងសង្គមសព្វថ្ងៃបង្កឡើង។

យកជីវិតទៅបញ្ចប់ក្នុងព្រៃ

ប្រវត្តិសោកនាដកម្មគ្របដណ្តប់រឿងរ៉ាវដ៏ខ្មៅងងឹត ប៉ុន្តែហេតុអ្វីបានជាមនុស្សជាច្រើននៅតែចង់ដឹងចង់ឃើញ ហើយចង់ទៅលេងកន្លែងនេះ?

មិនមានច្រកចូលច្បាស់លាស់ ម្យ៉ាងព្រៃនេះក៏មិនត្រូវគេបិទដែរ ដូច្នេះបុគ្គលម្នាក់ៗអាចចូលព្រៃបានយ៉ាងងាយ។ ថែម​ទាំង​មានផ្លូវលំដ៏ស្រស់ស្អាត ហើយបានក្លាយជាកន្លែងកំសាន្តដែលមានអ្នកមគ្គុទ្ទេសផងដែរ។ ជាក់ស្តែងចំណុច​​អវិជ្ជមាន​ក្នុងព្រៃបានធ្វើឲ្យ​មនុស្សជាច្រើនមានការចង់ដឹងចង់ឃើញ ក្រៅពី “ព្រៃអត្តឃាត” នេះជាព្រៃដែល​មាន​សក្តានុពលសម្រាប់ទេសចរណ៍។

Sacchan