ស្វែងយល់អំពីប្រវត្តិនៃការរំលូតកូននៅក្នុងប្រទេសជប៉ុន ស្ថានភាព​ប្រទេស​នេះនឹងប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ផ្សេងទៀត

ថ្ងៃនេះចូរក្រឡេកមកមើលថាតើជនជាតិជប៉ុនយល់យ៉ាងណាចំពោះការរំលូតកូន? ដោយសារតម្រូវការហិរញ្ញវត្ថុ និងការយល់ដឹងទាក់ទងនឹងសិទ្ធិស្ត្រី។

ប្រហែលនេះមិនមែនជាប្រធានបទសាកសមសម្រាប់ពិភាក្សាក្នុងសង្គមទេ ប៉ុន្តែ​ការ​រំលូត​កូន​នៅ​ប្រទេស​ជប៉ុន​មាន​ជា​យូរ​មក​ហើយ។ នៅសម័យដើម មូលហេតុរំលូតកូនមកពីភាពអត់ឃ្លាន ភាពក្រីក្រ និងបញ្ហាសុខភាព។ ក្នុងសម័យអេដូ បញ្ហាមានផ្ទៃពោះជា​បន្ទុកសម្រាប់ស្ត្រីដែលធ្វើការរកសុីផ្លូវភេទ។ ដូច្នេះមិនមែនជារឿងចម្លែកទេដែលស្រ្តីចាត់ទុកការមានផ្ទៃពោះរំខាន ហើយការរំលូតកូនពិតជាចាំបាច់។

ទោះជាយ៉ាងណា នៅសម័យនោះមិនមានវិធីពន្យារកំណើត ក៏ដូចជាការរំលូតកូនត្រឹមត្រូវនោះទេ។ ក្រៅពីនេះ ដោយ​សារភាពក្រីក្រ និងកង្វះលទ្ធភាពទទួលយកវិធានការសុវត្ថិភាពតែងតែធ្វើឱ្យស្ត្រីចង់រំលូតកូនធ្លាក់ក្នុងស្ថាន​ភាព​គ្រោះថ្នាក់។ វិធានការ​រួម​មានផឹក​ថ្នាំ​ពុល​ពីរុក្ខជាតិមានសារធាតុពុល ដែល​សុទ្ធ​តែ​ខ្វះ​មូលដ្ឋាន​វិទ្យាសាស្ត្រ ប្រភេទ​ជាច្រើនមានផលប៉ះពាល់។ វិធីសាស្រ្តផ្សេងទៀតរួមមានចាក់ម្ជុលវិទ្យាសាស្ត្រ ត្រាំទឹកត្រជាក់ ដាក់វត្ថុមុតស្រួច​ក្នុង​ទ្វារមាសដើម្បីធ្វើអោយបែកថង់ទឹកភ្លោះ។ល។ វិធីដែលគួរអោយខ្លាចជាងនេះគឺជួល “kosashibaba” (បក​​ប្រែ​​តាម​​ន័យ​ចំ​ជាអ្នកចាក់ទារក) ។

សម្លាប់ក្មេងអាយុក្រោម ១ ឆ្នាំជាជម្រើសដែលអាចទទួលយកបានជំនួសការរំលូតកូននៅជប៉ុននាសម័យមុន។

តើនឹងមានអ្វីកើតឡើងចំពោះការប៉ុនប៉ងរំលូតកូនមិនបានសម្រេច ឬស្ត្រីសម្រេចចិត្តបង្កើតកូន? កាលសម័យមុន គេចាត់ទុករឿងសម្លាប់ក្មេងអាយុក្រោម ១ ឆ្នាំ ឬទុកចោលកុមារមានសុវត្ថិភាពជាង ហើយអាចជំនួសការរំលូត​កូន​បាន។ វិធីសាស្រ្តនេះគេហៅថា 間引き (mabiki: កាត់ចោលខ្លះ អាច​យល់​ថា​បង្កើត​កូនតែចិញ្ចឹម​មិនបាន សម្លាប់​ចោល​ខ្លះ)។ នៅប្រទេសជប៉ុន Mabiki មានប្រវត្តិជាង ១០០០ ឆ្នាំ ដែលបានក្លាយជាវិធានការពេញនិយមក្នុង​សម័យ​អេដូ ដូចជាវិធីគ្រប់គ្រងចំនួនប្រជាជន។

ការរំលូតកូនក្នុងវប្បធម៌រឿងព្រេង និងសាសនាជប៉ុន

សព្វថ្ងៃនេះ ទង្វើបែបនេះមិនអាចទទួលយកបានទេ។ ទោះជាយ៉ាងណា នៅសម័យនោះ Mabiki មិនមែន​មាន​ន័យ​ថា​សម្លាប់​មនុស្សឡើយ។ ជំនឿខាងព្រលឹងវិញ្ញាណពីបុរាណយល់ថា ជីវិត​កុមារ​ជា​កម្មសិទ្ធិ​របស់​អាណាចក្រ​វិញ្ញាណ​រហូត​​ដល់​​អាយុ​ ៧ ឆ្នាំ។ ដូច្នេះការរំលូតកូន ឬចង់មានន័យថា “បញ្ជូនទារកទៅអោយទេវតា” វិញ។ ក្រោយ​មក​ដោយ​មាន​​ការ​​បញ្ចូល​ពុទ្ធសាសនា និងគំនិតវដ្តសង្សារ អ្នករាល់គ្នាមានជំនឿថាដើម្បីប្រយោជន៍របស់កុមារ ដោយសារពួក​គេ​យល់ថាគ្រាន់តែ “បញ្ចប់បណ្តោះអាសន្ន” ជីវិតរបស់កុមាររហូតដល់កើតមកក្នុងគ្រួសារដែលទទួលយកទារក។

Kojiki ជារឿងព្រេងនិយាយអំពីការបង្កើតដែលមានអាយុកាលចំណាស់ជាងគេនៅជប៉ុន មានកត់ត្រានិយមន័យការរំលូតកូន ក៏ដូចជាការលើកឡើងពីវិសមភាពសិទ្ធិបន្តពូជរបស់ស្ត្រី។ បើតាមរឿងព្រេង ទេវតាបង្កើតទាំងពីរ Izanagi និង Izanami ព្យាយាមរៀបការ កំហុសមួយមកពី Izanami (ពោលនាងជាអ្នកផ្តួចផ្តើមគំនិតទោះខ្លួនជា​ស្រ្តី) បណ្តាលឱ្យនាងមានផ្ទៃពោះកូនពិការ Hiruko ។ Hiruko មិនមានឆ្អឹង ចំណែកក្នុងរឿងមួយចំនួនគ្មានដៃ​ជើង។ គេ​​ចាត់​​ទុក​រឿង​នេះ​ជា​​ប្រផ្នូល​អាក្រក់ ដូច្នេះដាក់ Hiruko ​ក្នុង​កន្ត្រក​ហើយ​អណ្តែតលើទន្លេ។

ទោះបីជា Hiruko រសាត់ទៅដល់តំបន់មួយឆ្ងាយ ហើយនៅរស់រានមានជីវិត (ក្រោយមកមនុស្សជាច្រើនជឿថា Hiruko ក្លាយជាទេវតាសំណាងរបស់ជប៉ុន Ebisu) រឿងនេះបង្ហាញពីការមាក់ងាយអវិជ្ជមានចំពោះជនពិការ។ នៅ​ពេល​នោះ គេចាត់ទុកពិការភាពជាប្រផ្នូលអាក្រក់។ មនុស្សមួយចំនួនថែមទាំងជឿថា ក្នុងផ្ទះមានកូនពិការនឹងនាំ​មក​នូវសំណាងអាក្រក់ដល់គ្រួសារ និងទុរ្ភិក្សដល់សហគមន៍។ ក្នុងន័យនេះ ការបោះបង់ចោល “កុមារមិនធម្មតា” ម្នាក់​ត្រូវ​គេ​ចាត់​ទុកជាទង្វើមានប្រយោជន៍សម្រាប់សហគមន៍។

ការរំលូតកូន ព្រះពុទ្ធសាសនា និងពិធីបរិសុទ្ធ

សព្វថ្ងៃនេះ ភាគច្រើនទស្សនៈប្រឆាំងនឹងការរំលូតកូននៅបណ្តាប្រទេសលោកខាងលិចកើតចេញពីជំនឿសាសនាដែលមាន​ប្រភព​ពី​សាសនា​កាតូលិក​អឺរ៉ុប និងគ្រិស្តសាសនា។ ទោះជាយ៉ាងណា ជប៉ុនមិនដែលគោរពតាមស្តង់ដារលោកខាងលិចទេ សូម្បីតែសាសនាដើមរបស់ខ្លួន Shinto ក៏ដោយ។ មនុស្សគ្រប់គ្នាមិនចាត់ទុកការរំលូនជារឿងអាក្រក់ទេ រហូតដល់ព្រះពុទ្ធសាសនាចូលប្រទេស។ យ៉ាងណា ការរំលូតកូនមិនត្រូវចាត់ទុកជាអំពើបាបនោះទេ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែជាភាពស្មោកគ្រោកប៉ុណ្ណោះ ហើយពិធីបរិសុទ្ធត្រូវបានបង្កើតឡើងដើម្បីសម្អាតភាពស្មោកគ្រោក។

ព្រះសង្ឃមួយអង្គបានចែករំលែកទស្សនៈរបស់ខ្លួនចំពោះការរំលូតកូន “ពិតណាស់ យើង​មិន​អាចដកយកជីវិតរបស់នរណាម្នាក់ទេ។ ច្បាប់ព្រះ​ពុទ្ធ​សាសនា​មិន​អនុញ្ញាត​ឱ្យយើងធ្វើដូច្នេះឡើយ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ស្រ្តីម្នាក់មិនចាំ​បាច់​សម្រាល​កូន​ទេ ប្រសិនបើនាងមិនចង់។ ក្មេងម្នាក់មិនចាំបាច់កើតក្នុងគ្រួសារដែលមិនចង់បានវានោះទេ យើង​​ត្រូវ​​តែ​មាន​ចិត្ត​មេត្តា” ។

ការរំលូតកូនជាអំពើបាប

ច្បាប់ការពារការរំលូតកូនដំបូងមានវត្តមានក្នុងសម័យអេដូ ក្នុងសម័យនេះ ថ្វីត្បិតតែប្រទេសជប៉ុនហាក់ដូចជាមាន​ភាព​រីកចម្រើន ប៉ុន្តែ​ចំនួន​ប្រជាជន​ធ្លាក់​ក្នុងស្ថានភាពជាប់​គាំង​យ៉ាង​ច្បាស់។ Shogun Tokugawa Iemitsu គិតថានេះជាមូលហេតុបណ្តាលអោយមានសកម្មភាពរំលូតកូន សម្លាប់មនុស្ស បោះ​បង់​ចោលកុមារ ហើយចាត់ទុកករណី​ទាំង ៣ ខាងលើចេញពីច្បាប់នៅទូទាំងអេដូ។ ឪពុកម្តាយដែលបោះបង់ចោលកូនត្រូវនិរទេស ឬ​ដាក់​គុក។ អ្នក​​ដែល​មានទោសសម្លាប់មនុស្សអាច​ត្រូវ​គេ​ប្រហារ​ជីវិត។

ជាមួយនឹងការចាប់ផ្តើមនៃសម័យកាល Meiji ក្នុងឆ្នាំ ១៨៦៨ រដ្ឋាភិបាលជប៉ុនថ្មីផ្តល់អាទិភាពដល់កំណើនប្រជាជន​ដូចជាកត្តាចាំបាច់សម្រាប់ទំនើបកម្ម និងឧស្សាហូបនីយកម្មយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ ស្ត្រី​ត្រូវ​គេ​រំពឹង​ថា​នឹងសម្រាល​កូន​ច្រើនដើម្បី​ផ្គត់ផ្គង់​កម្លាំង​ពលកម្ម និង​ទាហាន។

រដ្ឋាភិបាលបានប្រកាសច្បាប់ថ្មីត្រួតពិនិត្យទៅលើឆ្មប ពួកគេត្រូវកាត់បន្ថយការប្រើប្រាស់ថ្នាំ ឧបករណ៍សម្ភព តាម​ដាន​ស្ត្រីមានផ្ទៃពោះ ត្រូវជូនដំណឹងដល់អាជ្ញាធរចំពោះករណីទារកស្លាប់ក្នុងផ្ទៃ និងការរំលូតកូន។ នៅឆ្នាំ ១៨៨០ ពួកគេបានអនុម័តការហាមឃាត់ទូទាំងប្រទេសជាលើកដំបូងលើការរំលូតកូនតាមក្រមព្រហ្មទណ្ឌថ្មី ដោយ​សម្គាល់​ថាការរំលូតកូនជា​បទឧក្រិដ្ឋ។

ច្បាប់នេះបានក្លាយជាក្រមព្រហ្មទណ្ឌនៅឆ្នាំ ១៩០៧ ជាមូលដ្ឋានសម្រាប់ច្បាប់រំលូតកូនដែលមានសព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងនោះចែងស្រ្តីដែលរំលូតកូនតាមចិត្ត មិនថាមកពីមូលហេតុ​អ្វី សុទ្ធតែត្រូវប្រឈមនឹងការជាប់ពន្ធនាគារមួយឆ្នាំ។

សិទ្ធិរំលូតកូន និងចលនាស្ត្រីនិយមនៅប្រទេសជប៉ុន

ទោះបីជា​រដ្ឋាភិបាល​ចាត់វិធានការ​យ៉ាងណា ប្រជាជននៅតែប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាផ្នែកសេដ្ឋកិច្ច។ ច្បាប់ និងបញ្ជាថ្មីមិនអាចបញ្ឈប់ស្ត្រីដែលអស់សង្ឃឹមនឹងជីវិតចង់បោះបង់ចោលកូនរបស់ខ្លួនឡើយ។ កន្លែងរំលូតកូនលួចលាក់ និង​អ្នក​បោក​ប្រាស់​ដែលសន្យាថារំលូតកូនដោយសុវត្ថិភាពមានគ្រប់ទីកន្លែង។ ចំណុចនេះជម្រុញអោយមានពន្យារ​កំណើត និង​​សិទ្ធិ​​បន្ត​​ពូជ ដើម្បីជួយស្ត្រីដែលមានទុក្ខលំបាកជៀសវាងវិធីសាស្រ្តគ្រោះថ្នាក់។

នៅប្រទេសជប៉ុនបានចាប់ផ្តើមចលនាស្ត្រីនិយមដំបូង។ សកម្មជនមជ្ឈមណ្ឌលដូចជា Yamamoto Senji, Majima Yutaka, Ishimoto Shizue និង Abe Isoo ធ្វើសកម្មភាព និងការបង្រៀនលើកកម្ពស់ការពន្យារកំណើតនៅតំបន់​ទី​ប្រជុំជន​ដូច​ជា Tokyo, Kyoto និង Osaka ។ Margaret Sanger ដែលជាអ្នកដឹកនាំចលនាពន្យារកំណើតនៅ​សហរដ្ឋអាមេរិក ក្រោយមកក៏បានចូលរួមជួយបង្កើតគ្លីនិកពន្យារកំណើតដំបូងនៅជប៉ុន។ រូបតំណាងស្ត្រីនិយមផ្សេងទៀតរួមមាន Ichikawa Fusae និង Hiratsuka Raicho តស៊ូទាមទាររំលូតកូនព្រោះសិទ្ធិរបស់ស្រ្តីតាម​រយៈ​សម្ព័ន្ធ​កំណែ​ទម្រង់ច្បាប់រំលូតកូននៅឆ្នាំ ១៩៣២ ។

ការទាមទារសិទ្ធិរំលូតកូននៅប្រទេសជប៉ុន

ថ្វីត្បិតតែដំបូងចលនានេះទទួលបានជោគជ័យ រដ្ឋាភិបាល​បាន​ចាប់​ផ្តើម​គាប​សង្កត់​ចលនា​ទាំង​នេះ​ក្នុង​អំឡុងសង្រ្គាមចិន-ជប៉ុនក្នុងឆ្នាំ ១៩៣៧ ។ នៅឆ្នាំ ១៩៤១ រដ្ឋាភិបាលជប៉ុន​ប្រកាស​ពី​គោលដៅបង្កើតអតិរេកចំនួនប្រជាជន និងបញ្ជូនជនបរទេសទៅកាន់ទឹកដីដែលដណ្តើមបាន។ គណៈរដ្ឋមន្ត្រីបានកំណត់ “ការណែនាំអំពីគោលនយោបាយប្រជាជន” ហាមឃាត់ការរំលូតកូន ហើយដាក់​ចេញ​នូវ​គោល​នយោបាយ​ជាតិ​ជា​មធ្យមមួយគ្រួសារគួរ​មាន​កូន ៥ នាក់​។ ប៉ុន្តែក្រោយសង្គ្រាម និងការបាត់បង់ទឹកដីភាគច្រើន ជប៉ុនជាប់គាំងនឹងស្ថានភាពមនុស្ស​លើស​ចំណុះ និង​មិន​មាន​ធនធានគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ជួយ។

ស្ថានភាពកង្វះខាតស្បៀងអាហារ និងផ្ទះសម្បែងធ្ងន់ធ្ងរបន្ទាប់ពីសង្រ្គាមបណ្តាលឱ្យមានការរំលូតកូន សម្លាប់មនុស្ស និងបោះបង់ចោលកុមារកើនឡើង។ រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៤៧ ជារឿយៗមានព័ត៌មានសុំកូនចិញ្ចឹមក្នុងកាសែតប្រចាំថ្ងៃ។ ចំណុចនេះបង្កអោយមានបញ្ហាជាមួយមន្ទីរពេទ្យសម្ភព Kotobuki ជាកន្លែងទទួលយកកុមារដែលត្រូវ​បោះ​ចង់​ចោល ប៉ុន្តែបានរកឃើញថាពួកគេមិនអាចមើលថែទាំ​គ្រប់គ្រាន់ ទើបបណ្តាល​ឱ្យ​កុមារ​ស្លាប់ ១៦០ នាក់ ខណៈ​ដែល​មន្ទីរពេទ្យ​បន្ត​ប្រមូល​ថ្លៃ​ចិញ្ចឹម​កូន​ពី​ឪពុក​ម្តាយ ។

រដ្ឋាភិបាលបង្ខំចិត្តទទួលស្គាល់ភាពចាំបាច់នៃវិធីសាស្រ្តពន្យារកំណើត ហើយត្រូវផ្លាស់ប្តូរគោលនយោបាយចំនួនប្រជាជន។ ចំណុចនេះធ្វើអោយចលនាស្ត្រីនិយមនៅជប៉ុនងើបឡើងវិញ។ ទោះជាយ៉ាងណា ទាំងនោះមិនអាចធានាភាព​ងាយ​ស្រួល​សម្រាប់សកម្មជនដើម្បីសិទ្ធិរំលូតកូននោះទេ។

ចលនាពន្យារកំណើតនៅប្រទេសជប៉ុនងើបឡើងវិញ

នៅឆ្នាំ ១៩៤៧ សកម្មជនស្ត្រីនិយម និងពន្យារកំណើត Kato Shizue បានស្នើសេចក្តីព្រាងច្បាប់ស្តីពីច្បាប់គ្រប់គ្រងកំណើតថ្មី បន្ទាប់ពីទទួលបានកៅអីក្នុងសភា។ ទោះជាយ៉ាងណា សំណើរបស់នាងត្រូវបានច្រានចោល ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ រដ្ឋាភិបាល​​ដាក់ចេញច្បាប់​ថ្មី​ផ្តោត​លើ​ការ​រំលូត​កូន។ ច្បាប់ការពារស្តីពីការលើកតម្កើងមនុស្សជាតិ (優生保護法; Yūsei Hogo Hō) ចូលជាធរមានក្នុងឆ្នាំ ១៩៤៨ ។ ច្បាប់នេះអនុញ្ញាតឱ្យរំលូតកូនដោយមូលហេតុសេដ្ឋកិច្ច ក្នុងពេល​ជាមួយគ្នានេះរឹតត្បិតទទួលការពន្យារកំណើត និងធ្វើអោយលែងមានកូនសម្រាប់ជនពិការ។

ជាក់ស្តែង នេះគ្រាន់តែជាការកែប្រែច្បាប់ស្តីពីការលើកតម្កើងមនុស្សជាតិឆ្នាំ ១៩៤០ ។ ជាជាងផ្តល់អាទិភាពដល់សិទ្ធិស្ត្រី វាផ្តោតលើការគ្រប់គ្រងចំនួនប្រជាជនតាមរយៈវិធានការការពារអ្វីដែលពួកគេចាត់ទុកថាជាកំណើត “មិន​គ្រោង​ទុក” ។

រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៤៩ ចំនួនប្រជាជនជាង ៨០ លាននាក់ និងការលំបាកផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចនៅតែបន្តក្លាយជាវិបត្តិជាតិ។ នៅឆ្នាំនោះសភាបានត្រឡប់ច្បាប់ការពារស្តីពីការលើកតម្កើងមនុស្សជាតិ។ ជាលើកដំបូង ក្រសួងសុខាភិបាល និងសុខុមាលភាពទទួលស្គាល់ការគ្រប់គ្រងកំណើតតាមរយៈការពន្យារកំណើតជាជាងរំលូតកូន ហើយក៏បានអនុម័តការប្រើប្រាស់ថ្នាំសម្លាប់មេជីវិតឈ្មោល និងស្រោមអនាម័យ។ ទោះជាយ៉ាងណា ថ្នាំពន្យារកំណើតនៅ​តែ​ខុស​ច្បាប់ ហើយ​បន្តរហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៩៩ ។

ជាលទ្ធផល ស្ត្រីជាច្រើននៅតែមានផ្ទៃពោះ ហើយអត្រារំលូតកូនបន្តកើនឡើង។ ផែនការគ្រួសារចាប់ផ្តើមមានអាទិភាព។ នៅឆ្នាំ ១៩៥១ គណៈរដ្ឋមន្ត្រី​បានសម្រេចចិត្តគាំទ្រការ​ពន្យារ​កំណើត​ដោយ​ទស្សនៈថា ការពន្យារកំណើតជា​មធ្យោបាយ​តែ​មួយ​គត់​ដើម្បី​ធានា “គ្រួសារមានការអប់រំល្អ សុខភាពល្អ សុភមង្គល” ។ នៅឆ្នាំ ១៩៥២ ពួកគេបានកែប្រែច្បាប់ការពារស្តីពីការលើកតម្កើងមនុស្សជាតិម្តងទៀត អនុញ្ញាតឱ្យរំលូតកូនដោយមានការយល់ព្រម​ពី​វេជ្ជបណ្ឌិត។

កង្វះកម្លាំងពលកម្ម ស្ថានភាពទារកក្នុងទូដាក់អីវ៉ាន់ និងការរំលូតកូនកើតឡើងវិញ

នៅឆ្នាំ ១៩៦៧ នៅពេលដែលជប៉ុនប្រឈមនឹងកង្វះកម្លាំងពលកម្ម នាយករដ្ឋមន្ត្រី Saito Eisaku ទម្លាក់កំហុស​លើ​ការ​រំលូត​កូន។ រឿងនេះធ្វើអោយក្រសួងសុខាភិបាល និងសុខុមាលភាពចារណាអនុវត្តច្បាប់ការពារស្តីពីការលើក​តម្កើង​មនុស្ស​ជាតិកាន់តែតឹងរ៉ឹង។ ចលនាធ្វើកំណែទម្រង់ច្បាប់ការពារស្តីពីការលើកតម្កើងមនុស្សជាតិលេចឡើង​ម្តង​ទៀត​ក្នុង​ឆ្នាំ ១៩៧២ អមដោយចលនាសិទ្ធិស្ត្រី និងគាំទ្រការរំលូតកូន។

នៅពេលដែលសង្រ្គាមរំលូតកូនបន្តអូសបន្លាយ បាតុភូតថ្មីមួយកើតឡើងនៅឆ្នាំ ១៩៧០ ទារកទើបនឹងកើតត្រូវដាក់ក្នុងទូអីវ៉ាន់។ ស្ត្រីបោះបង់ចោលទារកក្នុងទូសោរដោយប្រើកាក់ ដែលជាការរកឃើញថ្មីកំឡុងពេលទំនើបកម្មរបស់ជប៉ុននៅឆ្នាំ ១៩៦០-១៩៧០ ។

ច្បាប់សុខភាពមាតា

ទន្ទឹមនឹងនេះការរំលូតកូនត្រូវបានទទួលស្គាល់ទូទាំងពិភពលោក។ ចលនាស្ត្រីនិយមនៅបរទេសបណ្តាលអោយសង្គម​គាំទ្រ​ការ​រំលូតកូន​នៅ​សហរដ្ឋ​អាមេរិក និង​បណ្តា​ប្រទេស​លោកខាងលិចផ្សេងទៀត។ សន្និសីទប្រជាជនពិភព​លោក និងសន្និសីទអាហារពិភពលោកបានអំពាវនាវឱ្យមានតម្រូវការគ្រប់គ្រងប្រជាជន ហើយការពន្យារកំណើត​ជា​ដំណោះ​ស្រាយ។

រដ្ឋាភិបាលបានធ្វើវិសោធនកម្មច្បាប់ការពារស្តីពីការលើកតម្កើងមនុស្សជាតិទៅជាច្បាប់ការពារសុខភាពមាតា។ ទោះបីជាច្បាប់អនុញ្ញាតឱ្យវេជ្ជបណ្ឌិតធ្វើការរំលូតកូនដោយមូលហេតុសេដ្ឋកិច្ច ប៉ុន្តែត្រូវមានការយល់ព្រមពីប្រពន្ធ ឬប្តី។ ហើយទោះបីជាក្រសួងសុខាភិបាលជប៉ុនបានកែប្រែគោលការណ៍ណែនាំទាំងនេះ ដើម្បីលុបបំបាត់ការយល់ព្រមសម្រាប់ស្ត្រីក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍រងការរំលោភបំពាន ឬរំលោភសេពសន្ថវៈ នៅមានបញ្ហាជាច្រើនទាក់ទង​នឹង​សិទ្ធិ​បន្ត​ពូជ​សម្រាប់​​ស្ត្រី​​ទាំង​អស់។

ការ​រំលូត​កូន​នៅ​ជប៉ុន​ងាយស្រួលជាងការពន្យារកំណើត?

ទោះបីជាពិបាក ប៉ុន្តែក្នុងឆ្នាំ ២០១៥ ករណីមានផ្ទៃពោះមានចំនួន ១ លាននាក់ ១៧% (ប្រហែល ១៧៦.៣៨៨) ក្នុងចំណោមនោះ​បញ្ចប់​ដោយ​ការ​រំលូត​កូន។ សូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះ ការស្រាវជ្រាវបង្ហាញថា ស្រោមអនាម័យ និងការបាញ់ទឹកកាមក្រៅ ជា​វិធី​ពន្យារ​កំណើតទូទៅបំផុតដែលស្ត្រីប្រើ។

នៅឆ្នាំ ១៩៣១ បទប្បញ្ញត្តិគ្រប់គ្រងឧបករណ៍ពន្យាកំណើតដែលបង្កគ្រោះថ្នាក់ហាមឃាត់ការប្រើប្រាស់ DCTC ។ ក្រសួង​សុខាភិបាល និងសុខុមាលភាពបានអនុម័តថ្នាំគ្រាប់អ័រម៉ូនក្នុងឆ្នាំ ១៩៦០ ប៉ុន្តែគ្រាន់តែជាមធ្យោបាយ​ដោះ​ស្រាយបញ្ហារដូវប៉ុណ្ណោះ (ទោះបីជាស្ត្រីជាច្រើនលួចលាក់លេបថ្នាំពន្យារកំណើតដោយមិនគិតពីច្បាប់) ។ នៅឆ្នាំ ១៩៧២ ថ្នាំគ្រាប់មួយប្រភេទត្រូវបានអនុម័ត ប៉ុន្តែអាចទិញបានលុះត្រាមានវេជ្ជបញ្ជា។ ចំណែកថ្នាំពន្យារកំណើតខុស​ច្បាប់​រហូត​ដល់​ឆ្នាំ ១៩៩៩ ។

សព្វថ្ងៃនេះ ការពន្យារកំណើតអាចចំណាយរហូតដល់ ៥០០០ យ៉េនក្នុងមួយខែ ហើយនៅតែទាមទារការយល់ព្រមពីវេជ្ជបណ្ឌិត។ ភាគច្រើនការរំលូតកូនត្រូវបានធ្វើឡើងដោយប្រើវិធីសាស្ត្រវះកាត់ហួសសម័យ ដែល WHO និយាយថាគួរ​តែ​ត្រូវ​បញ្ឈប់។

ថ្មីៗនេះ មនុស្សជាច្រើននៅតែជំរុញឱ្យមានការយល់ព្រមថ្នាំរំលូតកូន។ បើ​តាម​អង្គការ​សុខភាព​ពិភពលោក WHO បច្ចុប្បន្នថ្នាំ​រំលូត​កូន​ត្រូវបានលក់ជាង ៦៥ ប្រទេសជុំវិញ​ពិភពលោក ហើយជាថ្នាំចាំបាច់។ ទោះជាយ៉ាងណា ដូចជាការផ្លាស់ប្តូរមុនៗដែរ រដ្ឋាភិបាលជប៉ុនក៏កំពុងព្យាយាមធ្វើឱ្យពិបាករក ជាមួយនឹងសំណើតម្លៃដែលអាចឡើងដល់ ១០០០ ដុល្លារ។

បើ​ធៀប​នឹង​ប្រទេស​ផ្សេង​ទៀត ជប៉ុន​នៅតែអន់ខាងបញ្ហារំលូត​កូន និង​សិទ្ធិ​បន្ត​ពូជ។ ទោះជាយ៉ាងណា មួយជំហាន​ៗ​​យើង​មើលឃើញពី​ការ​រីក​ចម្រើន។ កាលពីដើមឆ្នាំនេះ សៀវភៅ “My Body My Choice ការតស៊ូដើម្បីសិទ្ធិរំលូត​កូន” របស់ Robin Stevenson ត្រូវបានបកប្រែជាភាសាជប៉ុន។ រហូតដល់សិទ្ធិបន្តពូជត្រូវបានទទួលស្គាល់ ប្រទេស​នេះ​នៅ​តែ​មាន​រឿង​ជា​ច្រើនដែលត្រូវធ្វើ។

Sacchan