រឿងរ៉ាវនិយាយពីនារីជនជាតិជប៉ុនម្នាក់កើតជំងឺចម្លែកមិនអាចប្រាស្រ័យទាក់ទងនឹងមនុស្សនៅជុំវិញ

ថ្វីត្បិតតែអាចនិយាយជាមួយសមាជិកគ្រួសារ ប៉ុន្តែរាល់ពេលនៅចំពោះមុខមនុស្សមិនស្គាល់ ទោះបីជាចង់និយាយយ៉ាង​ណា ប៉ុន្តែ​មិនអាចនិយាយបាន។

នេះជារោគសញ្ញា 緘黙 (kanmoku) – ជាឈ្មោះរោគសញ្ញាម្យ៉ាង។

បុគ្គលក្នុងអត្តបទជាស្រ្តីអាយុ ២៦ ឆ្នាំមកពី Shiga តាំងពីពេលរៀន​មត្តេយ្យ​ នាងមិនអាចបង្ហាញពីអារម្មណ៍។ អំឡុង​ពេល​សម្ភាស ៣ ខែ អ្នក​កាសែត NHK មិន​ដែល​បាន​ឮ​សំឡេង​របស់​នាង​ផ្ទាល់​ម្តង​ណា​ឡើយ។ រហូតដល់ចប់នាង​និយាយ​ថា “តាម​ពិត​ទៅ ការទទួលបទសម្ភាសពិបាកណាស់ទៅហើយ” ។

កូនស្រីត្រឹម​តែអាចនិយាយជាមួយសមាជិកគ្រួសារប៉ុណ្ណោះ។

មូលហេតុសម្រាប់ការសម្ភាសន៍នេះដោយសារតែកាលពីខែកញ្ញាឆ្នាំមុន NHK ទទួលបានសំបុត្រមួយ ក្នុងនោះស្នើ​ឱ្យ NHK និយាយពីនារីម្នាក់ត្រៀមរៀបចំពិព័រណ៍ផ្ទាល់ខ្លួន។

“កាលនៅក្មេង កូនស្រីរបស់ខ្ញុំត្រូវគេធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យថាមានជម្ងឺ Kanmoku ត្រឹម​តែអាចនិយាយជាមួយមនុស្សជិតស្និទ្ធពីរបីនាក់ប៉ុណ្ណោះ។ យ៉ាង​ណា​មិញ នាងតូចចិត្តយ៉ាងខ្លាំងដែល​មិន​អាច​ប្រាប់​ពិភពលោក​អំពី​ជំងឺ​របស់​នាង ដូច្នេះ​សូម​មក​យក​ព័ត៌មាន” ។

***រោគសញ្ញា Kanmoku 

បើតាមអ្នកជំនាញ ជារោគសញ្ញាដែលអ្នកអាចសន្ទនាធម្មតាជាមួយគ្រួសារ ឬមនុស្សជិតស្និទ្ធ ប៉ុន្តែ​ពេល​ប្រឈម​មុខ​​ជា​មួយ​មនុស្ស​មិនស្គាល់នឹងមានអារម្មណ៍មិនសុខ ថប់​បារម្ភ មិនអាចនិយាយស្តី។

នៅ​កន្លែង​តាំង​ពិព័រណ៍​របស់​នាង​មាន​ស្នាដៃ​ចំនួន ៤០ ដែល​ដាក់​តាំង​បង្ហាញ។ គំនូរទាំងនោះត្រូវបានគូរដោយ​ហាយ​លាយ និងថ្នាំពណ៌ទឹកដែល​មាន​រចនាពិសេស។ ក្នុងនោះទាក់ទាញភ្នែកអ្នកទស្សនាជារូបភាពអាថ៌កំបាំង​ដែល​​គូរ​​ដោយ​​ពណ៌​ខៀវ។

ក្នុងគំនូរបង្ហាញពីត្រីជាមួយលំនាំទាន់សម័យ បង្កើតបានជាបរិយាកាសប្លែកសម្រាប់រូបភាព។ នៅពេលសាកសួរអំពីអ្វីដែលបង្ហាញក្នុងរូបភាព អ្នកនិពន្ធ Sanami កំពុងពួនក្រោយខ្នងម្តាយ។ ទោះបីជាអ្នកកាសែតបានផ្តល់នាមប័ណ្ណ និងណែនាំខ្លួន ប៉ុន្តែ Sanami មិននិយាយអ្វីឡើយ គ្រប់យ៉ាងម្តាយជាអ្នកឆ្លើយជំនួស។

ម្តាយរបស់ Sanami បាននិយាយថា

“កូនរបស់ខ្ញុំមិនអាចនិយាយបានទេ។ ខ្ញុំក៏មិនដឹង​លម្អិតរូបគំនូរដែរ” ។

នៅ​ពេល​នោះទឹក​មុខ​របស់ Sanami អាប់អួរយ៉ាងខ្លាំង នាងមើលចុះក្រោមតែប៉ុណ្ណោះ។ ពេល​សុំ​ថត​រូប និង​វីដេអូ ម្តាយ​​នាង​​និយាយ​ថា “កូន​ស្រី​ខ្ញុំ​មិន​ចង់​បង្ហាញ​មុខ​ទេ” ហេតុ​នេះអ្នក​កាសែត​អាច​ថត​បាន​តែ​ពី​ក្រោយ​ប៉ុណ្ណោះ។

ទោះបីជាចង់និយាយ តែមិនអាចនិយាយបាន

ខណៈពេលឈានជើងចូលសាលាមត្តេយ្យភ្លាម ម្ដាយរបស់ Sanami យល់ថាកូនស្រីរបស់ខ្លួនមិនដូចក្មេងៗដទៃទៀត​​ទេ។ ក្នុងរយៈពេល ៣ ឆ្នាំ ពាក្យតែមួយគត់ដែល Sanami បាននិយាយគឺ “ចាស” ក្នុងពិធីចូលរៀន។ ស្ថានភាពស្ងៀម​ស្ងាត់​​នេះ​​បាន​បន្ត​រហូត​ដល់​ពេលនាងចូល​សាលា​បឋមសិក្សា​។

Sanami ក៏ខិតខំរៀន និងអានភាសាជប៉ុនឱ្យឮៗនៅផ្ទះ ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណា នៅចំពោះមុខមនុស្សគ្រប់គ្នានាង​មិន​អាច​​និយាយ​​បាន​ទេ។

ទ្រាំនឹងការលេងសើច ពាក្យចចាមអារ៉ាមមិនពិត

នៅពេលរៀនបឋមសិក្សាឆ្នាំទី ២ Sanami ត្រូវបានគ្រូពេទ្យឯកទេសធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យថាជំងឺ “Kanmoku” ។

ដោយសារ​នេះ​មិន​មែន​ជា​រោគ​សញ្ញា​ទូទៅ ពិបាកពន្យល់ដល់មនុស្សគ្រប់គ្នាណាស់។ សូម្បីតែឡើងថ្នាក់ ក៏ Sanami តែងតែត្រូវមិត្តភក្តិរបស់នាងចំអកថា “ហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិននិយាយ?” នាងតែងតែទ្រាំនឹងការខ្សឹបខ្សៀវពីក្រោយ​ខ្នង និង​ពាក្យ​ចចាម​អារ៉ាមមិនពិត។

“កូនចង់បានសៀវភៅ Sketch និងប៊ិចមួយដើម”

ចំណុចរបត់នៃជីវិតរបស់ Sanami ចាប់ផ្តើមពេលរៀនបឋមសិក្សាឆ្នាំទី ៥ នាងសុំ​ម្តាយអោយទិញ​សៀវភៅ​ Sketch និង​ប៊ិច​​សម្រាប់​​គូរ។

Sanami ចូលចិត្តគូរគំនូរខ្លាំងណាស់ នាងតែងតែអង្គុយម្នាក់ឯងក្នុងបន្ទប់ដើម្បីគូរ។ នាង​គូរ​គំនូរច្រើន​ប្រភេទ​ដូច​ជា គំនូរ​ប្រេង គំនូរ​ពណ៌​ទឹក គំនូរប្រើជក់ជាដើម។ តាមរយៈគំនូរទាំងនេះ អ្នក​អាច​ទទួល​បានអារម្មណ៍​ពី​ការ​ផ្លាស់​ប្តូរ​ខាងក្នុងនារីម្នាក់នេះ។ ពីមុនរហូតមកដល់ពេលនេះនាងគូរជាង ១០០០ ផ្ទាំង។ ប្រសិនបើផ្តោតអារម្មណ៍មួយ​ថ្ងៃ Sanami ចំណាយពេល ១០ ម៉ោងដើម្បីគូរ។

ម្តាយរបស់ Sanami ក៏​មាន​អារម្មណ៍​ថា​កូន​ស្រីកំពុងផ្លាស់ប្តូរបន្តិចម្តងៗចាប់តាំងពីនាងផ្តោតលើការគូរ។

ផ្តាំផ្ញើពាក្យលើកទឹកចិត្តដល់អ្នកដែលមានស្ថានភាពដូចគ្នា។

កាលពីខែតុលាឆ្នាំមុន ជាលើកដំបូងដែល Sanami សម្រេចចិត្តទទួលយកជំហានថ្មី នាងសម្រេចចិត្តប្រកាសជាសាធារណៈ​ជំងឺ​របស់​ខ្លួន។

Sanami អានអត្តបទនិយាយពី Mizuki Suginohara ដោយចៃដន្យ សិស្សវិទ្យាល័យឆ្នាំទី ២ នៅ Shiga ។ កាលនៅក្មេង ម្នាក់នេះក៏ត្រូវគេធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យថាមានជំងឺ Kanmoku ហើយរកឃើញភាពរីករាយតាមរយៈការធ្វើបង្អែម។ ដោយ​មាន​ការគាំទ្រពីគ្រួសារ និង​ការ​ប្រមូល​ថវិកា​ពី​សំណាក់​មហាជន Mizuki Suginohara បច្ចុប្បន្ន​ជា​អ្នក​ដុតនំ​នៅ​​ហាង​​លក់​នំ។

ប្រសិនបើអាចបង្ហាញខ្លួនឯងតាមរយៈការគូរ នាងនឹងត្រូវបានមនុស្សនៅជុំវិញទទួលស្គាល់។ ដូច្នេះហើយ Sanami ព្យាយាម​បង្ហាញ​ពី​អារម្មណ៍​ខាងក្នុងរបស់ខ្លួនតាមរយៈគំនូរ។

នៅទីបំផុត Sanami បានសម្រេចចិត្តធ្វើពិព័រណ៍សិល្បៈ ហើយក៏ជាប្រភពសំបុត្រដែល​ផ្ញើ​ទៅកាន់ NHK ។

អារម្មណ៍​ដែល​មិន​អាច​បង្ហាញ​ចេញជា​ពាក្យ​បាន​ប្រែ​ទៅ​ជា​ពាក្យ​វិជ្ជមាន

បន្ទាប់​ពីតាំង​ពិព័រណ៍ ​ឃើញ​ថារចនាប័ទ្មគំនូររបស់ Sanami ផ្លាស់ប្តូរបន្តិចម្តងៗ។ មិនត្រឹម​តែគូរប៉ុណ្ណោះទេ នាងចាប់ផ្តើមសរសេរអក្សរ។ ឥឡូវនេះរូបភាពប្រែក្លាយទៅជាទំព័រកំណត់ហេតុប្រចាំថ្ងៃ ដើម្បីអោយ Sanami ផ្តាំផ្ញើពាក្យ​វិជ្ជមាន។

“រោគសញ្ញា Kanmoku ជាផ្នែកមួយរបស់ខ្លួន”

គំនូរជា​ភស្តុតាង​បញ្ជាក់​ថា​ខ្ញុំ​បាន និងកំពុងមានជីវិត។ ចាប់ពីពេលនេះតទៅ ខ្ញុំនឹងបន្តបន្ថែមភស្តុតាងបែបនេះ។

យោងទៅតាមអ្នកជំនាញ រោគសញ្ញានេះកើតឡើងចំពោះមនុស្ស ២-៥ នាក់ក្នុងចំណោម ១០០០ នាក់។ ភាគច្រើនកើតតាំងពីនៅក្មេង ចេញរោគសញ្ញាអំឡុងពេលផ្លាស់ប្តូរបរិយាកាសកុមារចូលសាលាមត្តេយ្យ ឬបឋមសិក្សា ករណីខ្លះចេញរោគសញ្ញាពេលពេញវ័យ។

នៅជុំវិញអ្នកប្រហែលជាមានមនុស្សដែលមានរោគសញ្ញានេះ។ អ្វីដែលសំខាន់ត្រូវយល់អំពីបុគ្គលិកលក្ខណៈស្ងប់ស្ងាត់ និង​ភាព​អៀន​ខ្មាស់​របស់​ពួក​គេ ហើយជួយពួកគេបង្កើតបរិយាកាសសុវត្ថិភាព។

វេជ្ជបណ្ឌិត Seiji Yoshida ខាងផ្នែកកុមារ សាកលវិទ្យាល័យវេជ្ជសាស្ត្រ និងឱសថសាស្រ្ត Osaka បាននិយាយថា “ការព្យាបាល​ទាន់ពេលវេលាអាចធ្វើអោយស្ថានភាពប្រសើរឡើង ពិតជាពិបាកបើគ្រាន់តែផ្អែកលើការខិតខំប្រឹងប្រែងផ្ទាល់​របស់​អ្នក​ជំងឺ។ បញ្ហាស្ថិតលើការយល់ដឹងចំពោះរោគសញ្ញានេះនៅមានកម្រិតទាបនៅឡើយ។ សាលារៀនគួរតែលើក​ទឹក​ចិត្ត​បុគ្គល​ទាំង​នេះឱ្យស្វែងរកការព្យាបាលសុខភាព បង្កើតបរិយាកាសដែលបុគ្គលរូបនេះមានអារម្មណ៍ស្ងប់​ចិត្ត” ។

Sacchan