ប្រាក់ខែទាប ឈឺ ប៉ុន្តែមិនអាចទៅពិនិត្យ ក្តីស្រមៃ​របស់​សិក្ខាកាម​ដែល​រស់​នៅ​ប្រទេស​ជប៉ុន

Kobe ជាទីក្រុងភាគខាងលិចនៃ Hyogo ប្រទេសជប៉ុន ដែលជាជម្រកសម្រាប់ពលករបរទេសជាច្រើនរត់ចេញពីលក្ខខណ្ឌការងារមិនល្អ និងមិនមានកន្លែងស្នាក់នៅផ្សេង។ កាសែត Mainichi កំពុងស៊ើបអង្កេតស្ថាន​ភាព​លំបាក​ដែល​កម្មករទាំងនេះត្រូវប្រឈមមុខ។

ឈឺក្បាល វិលមុខ តែមិនអាចទៅពិនិត្យ

ស្ត្រីជនជាតិឥណ្ឌូនេស៊ីអាយុ ៣០ ឆ្នាំម្នាក់ស្នាក់នៅកន្លែងបណ្តោះអាសន្នដែលគ្រប់គ្រងដោយមជ្ឈមណ្ឌលជប៉ុន-វៀត​ណាម Hyogo ពន្យល់ពីការងារដែលនាងកំពុងធ្វើ។ ការងាររបស់នាងគឺចងស្លឹកតែ Shiso រាល់ ១០ បាច់​ចង​​ខ្សែ​កៅ​ស៊ូ ហើយដាក់ក្នុងថង់ប្លាស្ទិក។ ប្រាក់ខែរបស់នាងទទួលបាន ៤០ យ៉េនក្នុងមួយថង់ ពេលទម្លាប់នឹង​ការ នាង​អាច​វេច​ខ្ចប់​បាន​ប្រហែល ១០ ថង់ក្នុងមួយម៉ោង ដែលមានន័យថាក្នុងមួយម៉ោងនាងរកបាន ៤០០ យ៉េន។

ស្រ្តីនេះមានសិទ្ធិស្នាក់នៅដោយផ្អែកលើជំនាញពិសេស នាងចុះកិច្ចសន្យាជាមួយកសិដ្ឋាន Shiso នៅមជ្ឈមណ្ឌល Aichi យល់​ព្រម​ធ្វើ​ការ​ពីម៉ោង ៧ ព្រឹកដល់ម៉ោង ៣ រសៀលជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងមួយសប្តាហ៍ជាមួយនឹងតម្លៃ ៩៦០ យ៉េន​ក្នុង​មួយ​ម៉ោង។ ការងារចាប់ផ្តើមនៅខែមេសា ប៉ុន្តែគ្រប់យ៉ាងមិនដូចកិច្ចសន្យាទេ។

ដោយសារមិនទាន់ទម្លាប់ ល្បឿន​របស់​នាងយឺត ហើយរាល់ពេលបែបនេះ អ្នកណែនាំដែលជាកសិករម្នាក់នឹងស្រែកខ្លាំងៗថា “ទេ ធ្វើឱ្យ​លឿនឡើង” ។ នាងមិនចូលចិត្តក្លិនស្លឹកតែ ហើយ​ចាប់​ផ្តើម​បាត់​បង់ជីវ្ហាវិញ្ញាណ ឈឺ​ក្បាល និង​មាន​​អារម្មណ៍​​វិល​​មុខ​ញឹក​​ញាប់។ នាងស្នើសុំទៅ​មន្ទីរពេទ្យ​ពិនិត្យ ប៉ុន្តែទទួលបានចម្លើយថា “យើងគ្មានពេលធ្វើរឿង​នឹង​ទេ” ។

ក្រោយពេលធ្វើការបានប្រហែល ៣ សប្តាហ៍ គាត់នៅសល់តែ ៤០,០០០ យ៉េន បន្ទាប់ពីកាត់ថ្លៃជួល និងការចំណាយផ្សេងៗទៀត។ Yoshihisa Saito សាស្ត្រាចារ្យរងនៅសកលវិទ្យាល័យ Kobe បានចង្អុលបង្ហាញថា ប្រាក់ខែនេះមិនសមនឹងអ្វីដែលបានបញ្ជាក់ក្នុងកិច្ចសន្យានោះទេ នាង​ត្រូវបង្ខំ​ឱ្យ​ធ្វើ​ការ​ដែល​មិន​មានក្នុង​កិច្ច​សន្យា។ ចំណុចនេះបំពានច្បាប់ស្តង់ដារការងារ។

ស្ត្រី​រូប​នេះ​ដោយសារ​ទ្រាំ​មិន​បាន ទើប​​លាឈប់​ពី​ការងារ ពេលនោះមេខ្យល់​នៅ​ស្រុក​កំណើតស្នើឱ្យបង់ប្រាក់សំណង ៣០០,០០០ យ៉េន ហើយ​គំរាម​ថា “បើនាងមិនសង យើង​នឹង​រាយការណ៍​ទៅ​ប៉ូលិស” ។

ក្រោយមកនាងស្គាល់កន្លែងស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្ត (កន្លែងរស់នៅសព្វថ្ងៃរបស់នាង) តាមរយៈអ្នកស្គាល់គ្នាជន​ជាតិ​ឥណ្ឌូនេស៊ី​ដែល​នាង​មានឱកាសនិយាយគ្នា។ ពេលបានឈប់សម្រាកមួយថ្ងៃ នាងបានចាកចេញពីកន្លែងនោះ និងប្រមូលអីវ៉ាន់ឡើងឡានក្រុង​ដែល​មាន​បំណង​ទៅ Kobe ។ កន្លែងស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្នចាប់ដំណើរការ​ពី​ឆ្នាំ ២០១៩ ផ្ទះកម្ពស់ ៣ ជាន់ ជាកន្លែងស្នាក់នៅរបស់សិក្ខាកាមជាច្រើននាក់ដែលត្រូវបង្ខំឱ្យចាកចេញពីកន្លែងធ្វើការ និងកន្លែងស្នាក់នៅមុននោះ។ ស្ត្រីដែលបានរត់ចេញពី​កសិដ្ឋាន​នៅ Aichi នៅជាន់ទី ២ នៃកន្លែងស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្ន។ មាន​ស្ត្រី​ជនជាតិ​វៀតណាម​ម្នាក់ស្នាក់នៅជាន់ទី ២ និង​បុរសជនជាតិវៀតណាម ៤​ នាក់នៅជាន់ទី ៣ ។

ជាគោលការណ៍មិនគិតថ្លៃជួលទេ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នករស់នៅទីនោះកំពុងធ្វើការ ពួកគេត្រូវបង់អោយអង្គការមិន​រក​ប្រាក់​ចំណេញ​ចំនួន ៥០០០ យ៉េនក្នុងមួយខែ។ រហូត​មក​ដល់​ពេល​នេះ មាន ១៣ នាក់រើចូល និង ៧ នាក់ផ្លាស់ចេញ ត្រឡប់​ទៅស្រុក ឬរកបានការងារដែលមានកន្លែងស្នាក់នៅ។

រឿងរ៉ាវអ្នករស់នៅកន្លែងស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្ន

បុរស​ជនជាតិ​វៀតណាម​អាយុ ៣២ ឆ្នាំម្នាក់ដែលកំពុងរស់នៅកន្លែងស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្នរៀបរាប់​ដំណើរ​រឿង​របស់​​ខ្លួន។ គាត់ធ្លាប់​ធ្វើ​ការ​នៅ​ក្រុមហ៊ុន​សំណង់ខេត្ត Toyama ។ គាត់ខ្ចីប្រាក់ប្រហែល ១ លានយ៉េនពីធនាគារនៅស្រុកកំណើត ហើយមកដល់ជប៉ុនក្នុងនាមជាសិក្ខាកាមបច្ចេកទេសក្នុងខែកក្កដា ឆ្នាំ ២០១៨ ។ ប្រាក់ខែទទួលបាន​​ពី​​ក្រុម​​ហ៊ុនសំណង់ចំនួន ៨៤,០០០ យ៉េនក្នុងមួយខែ។

គាត់បាននិយាយថា “មេខ្យល់បានប្រាប់ខ្ញុំថា ប្រសិនបើអ្នកធ្វើការនៅប្រទេសជប៉ុន អ្នកអាចសងប្រាក់វិញភ្លាមៗ ប៉ុន្តែនោះជាការកុហកដែលគួរឱ្យខ្លាច” ។

សិក្ខាកាមបច្ចេកទេសមិនអាចផ្លាស់ប្តូរការងារបានទេ លុះត្រាតែមានបញ្ហាជាមួយក្រុមហ៊ុនទទួល ដូចជាភាគីមានអាកប្បកិរិយាខុសច្បាប់។ បុរស​ជន​ជាតិ​វៀតណាមទុកកូនប្រុសអាយុ ៧ ឆ្នាំ​នៅស្រុកកំណើតក្នុងគោលបំណងទៅធ្វើការនៅប្រទេសជប៉ុន ដើម្បីរកប្រាក់បង់ថ្លៃសិក្សាអោយកូនប្រុស។ ប្រហែលមួយឆ្នាំ គាត់ចេញពីក្រុមហ៊ុនសំណង់ដែលគាត់ធ្លាប់ធ្វើការ ហើយចាប់ផ្តើមធ្វើការនៅរោងចក្រស្បែកជើងនៅ Kobe ដែលសាច់ញាតិណែនាំ។ តាមរយៈការងារខុសច្បាប់នេះ ប្រាក់ចំណូលរបស់គាត់កើនប្រហែល ១៥០,០០០ យ៉េនក្នុងមួយខែ។

ប៉ុន្តែស្ថានភាពនេះមិនបានយូរ ដោយសារ​កូវីដ ១៩ ថ្ងៃធ្វើការរបស់គាត់ត្រូវបានកាត់បន្ថយ ចំណែកការស្នាក់នៅក៏ផុតកំណត់។ ដោយ​មិន​ដឹង​ថា​ត្រូវ​ធ្វើ​យ៉ាង​ណា គាត់សួរយោបល់អ្នកស្គាល់គ្នា ហើយទៅកន្លែងស្នាក់នៅបណ្តោះអាសន្ន។ ដោយផ្អែកលើជំនួយពីក្រុមមិនរកប្រាក់ចំណេញ គាត់ទទួលបានការស្នាក់នៅស្របច្បាប់ រក​ប្រាក់​ចំណូល​តាមរយៈការប្រមូលអេតចាយ​ជាមួយ​នឹង​ការងារ​ក្រៅ​ម៉ោង គាត់សងប្រាក់កម្ចីអស់ ប៉ុន្តែ …

“អ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើគឺខ្ចីប្រាក់ច្រើនពេក ហើយត្រូវសងវិញ។ ខ្ញុំ​គ្មាន​សល់​អ្វី​ទេ” ។

គាត់​កំពុងត្រៀម​ខ្លួន​ត្រឡប់​ទៅស្រុកជាមួយ​ប្រពន្ធ និងកូនប្រុស។

សិក្ខាកាមជាច្រើននាក់បាត់ខ្លួន

ជប៉ុនចាប់ផ្តើមទទួលយកសិក្ខាកាមបច្ចេកទេសពីបណ្តាប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍនៅឆ្នាំ ១៩៩៣ ក្រោមរូបភាពផ្ទេរបច្ចេក​វិទ្យា​ទៅកាន់ប្រទេសទាំងនោះ។ ករណីភាគច្រើន ពួកគេមានសិទ្ធិស្នាក់នៅដល់ទៅ ៣ ឆ្នាំ។ នៅឆ្នាំ ២០១៩ ចំនួនសិក្ខាកាមកើនខ្ពស់ដល់ចំនួន ៤១០.៩៧២ នាក់។ ទោះជាយ៉ាងណា ចំនួននេះធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារតែជំងឺរាតត្បាតកូវីដ ១៩ ក្នុងកម្រិត ២៧៦.១២៣ នាក់នៅឆ្នាំ ២០២១ ។ នៅនិទាឃរដូវឆ្នាំនេះ ការរឹតបន្តឹងចូលប្រទេស​ត្រូវបានបន្ធូរបន្ថយ មានន័យថាសិក្ខាកាមនឹងត្រូវបានទទួលយកវិញ។ ចាប់ពីថ្ងៃទី ១ ខែមិថុនា ការរឹតបន្តឹង​ព្រំដែនត្រូវបានបន្ធូរបន្ថយបន្ថែមទៀត ហើយគេ​រំពឹង​ថា​ចំនួន​ភ្ញៀវ​ទេសចរ​ណ៍ទៅ​កាន់​ប្រទេស​ជប៉ុន​នឹង​កើន​​ឡើង​​តាម​​នោះ។

វិសោធនកម្មឆ្នាំ ២០១៩ ចំពោះការគ្រប់គ្រងអន្តោប្រវេសន៍ និងច្បាប់ទទួលស្គាល់ជនភៀសខ្លួនបានបន្ថែមស្ថានភាពស្នាក់នៅថ្មីទៅតាម “ជំនាញពិសេស” សម្រាប់កម្មករបរទេសគ្របដណ្តប់លើវិស័យឧស្សាហកម្មចំនួន ១៤ រួមទាំង​វិស័យ​កសិកម្ម និងភោជនីយដ្ឋាន ដែលកំពុងប្រឈមនឹងកង្វះកម្លាំងពលកម្មធ្ងន់ធ្ងរ។ ជាមួយនឹងលក្ខខណ្ឌកម្មករ​ត្រូវតែឆ្លងកាត់ការសាកល្បងជំនាញ និងភាសាជប៉ុន ឬបំពេញកម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាលបច្ចេកទេសជាក់លាក់មួយ ជា​គោល​ការណ៍​ពួកគេត្រូវបានអនុញ្ញាតឱ្យស្នាក់នៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនរហូតដល់ ៥ ឆ្នាំ បន្ទាប់ពីបំពេញតាមតម្រូវ​ការ។

បើតាមសេវាអន្តោប្រវេសន៍ជប៉ុន គិតត្រឹមដំណាច់ខែមីនាឆ្នាំនេះមានមនុស្សចំនួន ៦៤.៧៣០ នាក់កំពុងស្នាក់នៅ​ជប៉ុន​ក្រោមទម្រង់ “ជំនាញពិសេស” ។ ក្នុងចំណោមនេះ ៤០.៦៩៦ នាក់​ជា​ជនជាតិ​វៀតណាម តំណាងឱ្យក្រុមធំជាងគេ​តាម​សញ្ជាតិ ឬតំបន់។ សរុបចំនួន ៧៩% ក្នុងចំណោមពួកគេជាអតីតសិក្ខាកាមបច្ចេកទេសដែលកំពុងធ្វើការជំនួស​សិក្ខាកាមបច្ចេកទេសថ្មីដែលមិនអាចទៅជប៉ុនដោយសារវិបត្តិកូវីដ ១៩ ។

យោងទៅតាមក្រសួងយុត្តិធម៌ ចំនួនសិក្ខាកាមបច្ចេកទេសត្រូវបានអង្គការឃ្លាំមើល និងភាគីផ្សេងទៀតរាយការណ៍​បាត់​ខ្លួន​ក្នុង​ឆ្នាំ ២០២១ កើន​ ៧.១៦៧​ នាក់ កើនឡើងសរុប ១.២៨២ ធៀបនឹងឆ្នាំ ២០២០ ។ គេគិតថាករណី​កម្មករ​ជាច្រើនបាត់​ខ្លួន​ដោយសារ​អំពើ​ហិង្សា​នៅ​កន្លែង​ធ្វើការ មិនទូទាត់ប្រាក់ឈ្នួល និងបញ្ហាបរិយា​កាស​ការ​ងារ ឬដោយសារពួកគេមិនអាចរកប្រាក់ចំណូលច្រើនដូចដែលរំពឹងទុកដើម្បីសងបំណុល។

លោក Toshiaki Torimoto អាយុ ៧៤ ឆ្នាំ នាយកមជ្ឈមណ្ឌលទំនាក់ទំនងជប៉ុន-វៀតណាម Hyogo បានចង្អុលបង្ហាញ​ថា “នៅពេលដែល​អ្នក​ជួប​ស្ថាន​ភាព​ខុសគ្នាចាកចេញពីកន្លែងធ្វើការ ពួកគេត្រូវចាត់ទុកជាអ្នករត់គេចខ្លួន ហើយ​ពិបាកនឹងទទួលបានជំនួយផ្នែករដ្ឋបាល” ។ លោក​​និយាយ​ថា ករណី​ខ្លះសិក្ខាកាម​គ្មាន​កន្លែង​រស់នៅ ដែល​បណ្តាល​អោយ​ប្រព្រឹត្តិ​បទ​ល្មើស ដូចជា​លួចដើម្បីសងបំណុល និង​ចិញ្ចឹម​ជីវិត​ជាដើម។

“ដើម្បីបញ្ឈប់ឧក្រិដ្ឋកម្ម ពួកគេត្រូវការកន្លែងជ្រកកោន” ។

Sacchan