ទារុណកម្មដ៏ឃោរឃៅបំផុតនៅសម័យអេដូធ្វើឲ្យ​ជន​រង​គ្រោះ​ដែល​មិន​មាន​កំហុស​ត្រូវ​សារ​ភាព

ប្រសិនបើគ្មានសាក្សី និង​ភ័ស្តុតាង​ផ្ទាល់​ ចង់​កាត់ទោស​តម្រូវ​ឲ្យជនសង្ស័យ​សារភាព។ ជា​ការ​ពិត​ណាស់ គ្មាន​ឧក្រិដ្ឋ​ជន​​ណា​​ម្នាក់​ទទួល​ទោសដោយ​ខ្លួន​ឯង​ឡើយ។ នៅពេលនោះការធ្វើទារុណកម្មនឹងត្រូវបានអនុវត្ត។

នៅ​ក្នុង​ច្បាប់​ជប៉ុន​សព្វ​ថ្ងៃ រាល់​ទម្រង់​ធ្វើ​ទារុណកម្ម​​ជន​សង្ស័យ​ត្រូវ​ហាម​ឃាត់។ ប៉ុន្តែនៅសម័យ Edo ទម្រង់បែប​បទ​នេះ​ត្រូវ​គេ​ប្រើ​ច្រើន ដោយវិធីគួរឲ្យខ្លាចបំផុត រហូតដល់ថ្នាក់បើទោះបីជាជនសង្ស័យត្រូវចោទប្រកាន់ដោយអយុត្តិធម៌​ក៏​សុខ​ចិត្ត​សារភាពជាជាងទុកឲ្យការឈឺចាប់អូសបន្លាយរយៈពេលយូរ។

តើគេប្រើវិធីសាស្រ្តអ្វី? ក្នុងអត្ថបទថ្ងៃនេះយើងនឹងស្វែងយល់អំពីទម្រង់ធ្វើទារុណកម្មនៅសម័យ Edo ។

១. វាយដោយរំពាត់ (むち打ち)

វិធីសាស្រ្តធ្វើទារុណកម្មនេះ មិនត្រឹមតែមាននៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនប៉ុណ្ណោះទេ ហើយក៏មាននៅប្រទេសជាច្រើនទៀត​ផង​ដែរ។ ជាទូទៅ ជនសង្ស័យត្រូវវាយចំនួន ១៥០ រំពាត់ ប៉ុន្តែភាគច្រើនករណីសារភាពកំហុសពេលវាយពី ១០ រំពាត់ឡើង។ នៅពេលត្រូវវាយជាង ៥០ រំពាត់ ជនសង្ស័យ​នឹង​សន្លប់ ។ នៅពេលនោះជនសង្ស័យត្រូវជះទឹកឲ្យដឹងខ្លួន​ដើម្បី​​បន្ត​​ទទួល​​ទោស។

ដោយសារ​មិន​អាច​សម្លាប់​ជនសង្ស័យ ដូច្នេះត្រូវកំណត់ត្រឹម​ចំនួន ១៥០ រំពាត់ មិន​ឲ្យ​លើស។

២. អោបថ្ម (いしだき）

គ្រាន់​តែ​មើល​រូបភាព​អាច​ស្រមៃ​ឃើញ​ថា ការដាក់ទារុណកម្មព្រៃផ្សៃយ៉ាងណា។ មនុស្សត្រូវចាប់ចងឲ្យអង្គុយ​រង​សម្ពាធ​​ធ្ងន់របស់​ថ្មសង្កត់លើជើង។

កន្លែងអង្គុយនេះគឺ Seiza (正座) ជាទូទៅគ្រាន់តែអង្គុយបែបនេះយូរក៏ឈឺចាប់ណាស់ទៅហើយ មិនត្រឹម​តែប៉ុណ្ណឹង​ថែម​ទាំង​ត្រូវ​ថ្ម​ជា​ច្រើន ដែលថ្មនីមួយៗទម្ងន់ ៥០ គីឡូក្រាមសង្កត់លើជើង។

៣. ចងបែបបង្គា (えびぜめ）

ចងបែបបង្គាគឺធ្វើយ៉ាងណាឲ្យ​មុខ និង​ជើងជាប់គ្នា។ សូមកុំគិតថាវិធីនេះងាយដូចហាត់យូហ្គា​ឲ្យសោះ មិន​មែន​ទេ។ ត្រូវចងបែបនេះប្រហែល ៣០ នាទីប៉ះពាល់​ដល់​ចរន្ត​ឈាម។ កន្លែងដែលឈាមមិនដំណើរការនឹងប្រែជាក្រហម​ស្រស់ ឆ្មាំ​គុក​ហៅ​ស្ថានភាពនេះថា “បង្គាឆ្អិន” ។

អាក្រក់ជាងនេះទៅទៀត ការដាក់ទណ្ឌកម្មនេះតែងតែធ្វើឡើងបន្ទាប់ពីត្រូវរំពាត់ និងឱបថ្មដូចរៀបរាប់ខាងលើ។

ហើយ​ប្រសិនបើ​ជនរងគ្រោះ​សំណាង​នៅមាន​ជីវិត នេះជាអ្វីដែល​កំពុង​រង់ចាំ​ពួកគេ​បន្តមកទៀត។

៤. ស្ទូចត្រី (釣責)

មើលរូបភាពមិនមែនគ្រាន់តែត្រូវចងព្យួរខ្ពស់ប៉ុណ្ណោះទេ សម្ពាធនឹងធ្វើឲ្យខ្សែពួរ​រឹតដងខ្លួនកាន់តែខ្លាំង បង្កការ​ឈឺ​ចាប់។ ទោះ​បី​ជា​មើល​ទៅ​ហាក់​ដូចជាទម្រង់ធ្វើទារុណកម្មស្រាល ប៉ុន្តែតាមពិតឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់។

លើសពីនេះ ឆ្មាំគុកដ៏ឃោរឃៅមួយចំនួនថែមទាំងច្នៃបន្ថែមដើម្បីបង្កើនការឈឺចាប់ដល់ជនរងគ្រោះ។ ឧទាហរណ៍ដំដែកគោល ឬដុតទៀនឲ្យរលាយ។

ឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់លើសពីនរក ជនសង្ស័យសុខចិត្តស្លាប់ ឬសុខចិត្តសារភាពកំហុស បើទោះបីខ្លួនអយុត្តិធម៌ក៏​ដោយ។

ហេតុអ្វីបានជាអ្នកធ្វើទារុណកម្មឃោរឃៅម្ល៉េះ? តើ​អំពើ​អាក្រក់​អាច​យក​ឈ្នះ​សេចក្ដី​ល្អ​ក្នុង​ចិត្ត​មនុស្ស​យ៉ាង​ដូច​ម្ដេច?

Kengo Abe