សង្គ្រាមលោកលើកទី ២ វាយឆ្មក់តាមអាកាសនៅទីក្រុងតូក្យូ

មនុស្សគ្រប់គ្នានិយាយ​ថាស្អប់​សង្គ្រាម មិនត្រូវលះបង់ប្រជាជនធម្មតាជាដើម ប៉ុន្តែក្រោយរយៈពេល ៧៧ ឆ្នាំមកហើយ បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ បញ្ចប់ មនុស្សជាតិនៅតែមិនអាចជៀសផុតសង្រ្គាមប្រដាប់អាវុធ។

បច្ចុប្បន្ននេះ ប្រជាជនធម្មតាជាច្រើនកំពុងជាប់ក្នុងសង្គ្រាមនៅអ៊ុយក្រែន និងសង្រ្គាមស៊ីវិលនៅ Myanmar នៅ​តែ​បន្ត។

តើយើងអាចលុបបំបាត់សង្គ្រាមបានទេ? មុននឹងធ្វើការសន្មត់ទូទៅថាសង្រ្គាមគឺជារឿងអាក្រក់បំផុត ខ្ញុំចង់ឱ្យយើង​ដឹង​អំពី​ផលវិបាកដែលបណ្តាលមកពីសង្រ្គាម។

ថ្ងៃនេះ ចូរក្រឡេកមើលការវាយប្រហារទ្រង់ទ្រាយធំតាមផ្លូវអាកាសនៅទីក្រុងតូក្យូ ប្រទេសជប៉ុន។

ដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃសង្គ្រាមលោកលើកទី ២ ជប៉ុនបាត់បង់ការការពារផ្លូវអាកាស ហើយត្រូវវាយឆ្មក់ញឹកញាប់។ ក្នុងនោះការវាយឆ្មក់តាមអាកាសនៅថ្ងៃទី ១០ ខែមីនា ឆ្នាំ ១៩៤៥ ឬគេហៅថាការវាយឆ្មក់តាមអាកាសទីក្រុង​តូក្យូ ធ្វើឡើងនៅពេលយប់បណ្តាលឱ្យប្រទេសនេះខូចខាតធ្ងន់ធ្ងរ។

ការ​ទម្លាក់​គ្រាប់​បែកត្រូវបានធ្វើឡើងនៅទីប្រជុំជន Koto, Sumida, Taito, រួមទាំង Chiyoda, Edogawa ។

ប្រមាណ ៣០០ យន្តហោះទម្លាក់គ្រាប់បែក B29 ទម្លាក់ជាង ៣៣០,០០០ គ្រាប់បែកភ្លើងក្នុងរយៈពេលប្រហែល ២ ម៉ោង។

គ្រាប់បែកភ្លើង គឺជាគ្រាប់បែកបញ្ឆេះដែលមានផ្ទុកឥន្ធនៈ មានប្រសិទ្ធភាពខ្ពស់បើប្រើក្នុងតំបន់លំនៅដ្ឋានជប៉ុន ព្រោះ​នៅ​ទី​នោះមានសំណង់ឈើច្រើន។

ក្នុង​អំឡុងពេលទម្លាក់​គ្រាប់​បែក​រយៈពេល ២ ម៉ោងនេះ មនុស្ស​ជាង​ ១០​ ម៉ឺន​នាក់​ស្លាប់ និងរបួសប្រមាណ ១ លាននាក់។ ថ្វីត្បិតតែទ្រង់ទ្រាយតូចធំខុសគ្នា ប៉ុន្តែការវាយឆ្មក់តាមអាកាសបានវាយប្រហារជប៉ុនចំនួន ១០៦ ដងពេល​បញ្ចប់​សង្គ្រាម។ ចំនួនខូចខាតឡើងរហូតដល់ ៣,១ លាននាក់។
នេះ​ជា​ទិដ្ឋភាព​ទីក្រុងតូក្យូស្ទើរតែឆេះអស់ទៅហើយ។

អគាររាងមូលផ្នែកខាងស្តាំគឺទឹកដី​ស័​ក្ដ​សិទ្ធ Sumo, Ryogoku Kokugikan ដែលសព្វថ្ងៃនៅតំបន់ Sumida ។ ចំពោះគ្រាប់​បែក​ភ្លើង វា​មិន​បំផ្លាញ​​រចនា​សម្ព័ន្ធដោយការបំផ្ទុះទេ តែនឹងដុតបំផ្លាញ។

ដូច្នេះសំណង់ធំៗអាចរក្សារូបរាងដើម ប៉ុន្តែសំណង់តូចៗនឹងឆេះទាំងអស់ ដូចជាត្រូវលុបចោល។
ហើយនេះគឺជា Asakusa ។

ក្រៅ​ពី​នេះ កងកម្លាំងសម្ព័ន្ធមិត្តក៏បានធ្វើការស្រាវជ្រាវប្រសិទ្ធភាពនៃការបាញ់ឧស្ម័នពុលនៅទីក្រុងតូក្យូផងដែរ។ ទីក្រុងតូក្យូហ៊ុំព័ទ្ធដោយផ្សែង និងភ្លើង ជីដូនរបស់ខ្ញុំនាំកូនប្រុសទាំង ២ នាក់រត់។ មនុស្ស​ជា​ច្រើនព្យាយាម​ជម្លៀស​ទៅ​កាន់​ទន្លេ​ដើម្បី​ជៀសវាង​កម្តៅភ្លើង​។ ហ្វូងមនុស្សសម្រុកមកពីក្រោយភ័យ​ស្លន់​ស្លោ​យ៉ាង​ខ្លាំង រុញច្រានមនុស្សនៅខាង​មុខ ហើយសង្កត់ពួកគេ។
នៅព្រឹកបន្ទាប់សាកសពលង់ទឹកអណ្តែតលើទន្លេ។

នៅ​ពេល​នោះផ្ទះយាយខ្ញុំត្រូវ​ភ្លើង​ឆេះអស់ គាត់​នៅ​តែ​ព្យាយាមយកឈុតសម្លៀកបំពាក់ Kimono ដ៏មានតម្លៃរត់គេចខ្លួន។ ក្រោយសង្គ្រាម គាត់ត្រូវលក់ Kimono យកអង្ករចិញ្ចឹម​កូនព្រោះតែក្រពេក ប៉ុន្តែដោយសារតម្លៃកសិផល​ឡើង​ថ្លៃ Kimono ដ៏មានតម្លៃ ដូរបានតែអង្ករមួយក្តាប់ប៉ុណ្ណោះ។ ជីដូនរបស់ខ្ញុំនៅតែចងចាំរឿងនោះ គាត់​ទទួលមរណភាពទាំងអារម្មណ៍មិនចូលចិត្តកសិកររស់នៅតំបន់ជាយក្រុងតូក្យូ។

សង្គ្រាមកើតឡើងនៅពេលដែលផលប្រយោជន៍ជាតិប៉ះទង្គិចគ្នា ប៉ុន្តែជនរងគ្រោះតែងតែជាប្រជាជនធម្មតា។ ដីធ្លីត្រូវគ្រាប់បែកបំផ្លាញ គ្មានជីជាតិ ទោះចង់យកដីមកហូបក៏មិនបានដែរ។

អ្នក​ដែល​ត្រូវ​ដុត​សម្លាប់ប្រាកដជាសំណាង​អាក្រក់​ណាស់ ប៉ុន្តែអ្នកដែលនៅមានជី​វិត មិនអាចនិយាយថាសំណាងទេ ព្រោះក្រោយមកជីវិតរបស់ពួកគេមិនខុសពីនរកឡើយ។

ដោយសារបំណងចង់រស់រានមានជីវិត ពួកគេដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការកសាងឡើងវិញ។

សង្គ្រាម​ផ្ទុះ​ឡើង​ព្រោះ​អ្នក​ណា ​ដើម្បី​អ្នកណា? តើ​ការ​ឈ្លានពាន​ប្រទេស​ដទៃជា​រឿង​ត្រឹមត្រូវ​ដែរ​ទេ?

ការឈ្លានពាន និងការវាយប្រហារដោយប្រដាប់អាវុធគ្រាន់តែធ្វើឱ្យចងគំនុំ ហើយគំនុំធ្វើឱ្យមានការសងសឹក។

នេះ​ជា​កំណាព្យ​របស់​អ្នក​និពន្ធ​ដែល​ខ្ញុំ​គោរព​យ៉ាង​ខ្លាំង​គឺ Mitsuo Aida ។

奪い合えば足らぬ

わけ合えばあまる。

ប្រែថា

ដណ្តើមគ្នាមិនគ្រប់គ្រាន់ទេ
ចែករំលែកគ្នាទើបនៅសល់

ដីនៅលើភពផែនដីនេះគ្រប់គ្រាន់ហើយ ប្រសិនបើមនុស្សគ្រប់គ្នាសហការ។ ដើម្បីចែករំលែកគ្នាបាន ចាំបាច់ត្រូវ​លុប​ចោល​គំនិត​បែង​ចែកព្រំដែន សាសនា ឬមនោគមវិជ្ជា។ ជាការពិតណាស់ ដើម្បីធ្វើបានដូច្នេះត្រូវចំណាយពេលយូរ ឬ​មិន​អាច​ទៅ​រួច។

Kengo Abe