សង្រ្គាមប្រៀបដូចជាឋាននរកដែលទាហាននិស្សិតជប៉ុនធ្លាប់ឆ្លងកាត់

នេះ​ជា​រឿង​របស់​និស្សិត​សាកល​វិទ្យាល័យ​ម្នាក់​ដែល​ត្រូវ​បាន​គេ​បញ្ជូន​ទៅ Manchuria មុន​ពេល​ចូល​រៀន ចូលរួមសង្រ្គាម​​រយៈ​​ពេល ៤ ថ្ងៃ​មុន​​ពេល​​សង្គ្រាម​​បញ្ចប់។

បុគ្គល​រូបនេះ​គិត​ជាង ៧០ ឆ្នាំ​មក​ហើយ អត្តន័យសង្រ្គាមចំពោះខ្លួន។ កាលអាយុ ១៩ ឆ្នាំ គាត់​ត្រូវ​បង្ខំអោយចូលបម្រើកងទ័ព ចូលរួមសមរភូមិដែលត្រឹមតែ ៤ ថ្ងៃទៀតនឹងបញ្ចប់ ហើយបានឃើញនរកដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចនៃសង្គ្រាម។

“សង្រ្គាមបានផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់ខ្ញុំ” ។

លោក Shigeo Matsumoto (សព្វថ្ងៃអាយុ ៩៣ ឆ្នាំ) បាននិយាយថា “កាលខ្ញុំអាយុ ១៨ ឆ្នាំ ខ្ញុំទៅកាន់ទីក្រុង​តូក្យូ​រយៈ​ពេល​មួយ​ឆ្នាំ ដើម្បី​រីករាយ​នឹង​យុវវ័យរបស់ខ្លួន” ។ លោកកើតឆ្នាំ ១៩២៥ នៅ Fukushima ពេលត្រូវគេសាកសួរអំពី​ពេល​វេលា​នោះ លោកជ្រួញចិញ្ចើមនិយាយថា៖

“កាលខ្ញុំរៀនបឋម​សិក្សា អគារ​រដ្ឋសភា​ត្រូវ​បាន​សាងសង់​រួចរាល់។ ខ្ញុំធ្លាប់សរសើរស្ថាបត្យករ ហើយស្រមៃថាខ្លួនកសាង​អគារ​​បែប​​នោះ។ សាច់ញាតិរបស់ខ្ញុំធ្វើជាវេជ្ជបណ្ឌិត ដូច្នេះខ្ញុំចង់ក្លាយជាវេជ្ជបណ្ឌិត។ បុន្តែអ្នក​ស្គាល់​ឪពុក​ខ្ញុំ​ម្នាក់​​ដែល​​ធ្វើ​​ការ​​នៅ​ធនាគារ​ណែនាំឱ្យ​ខ្ញុំ​រៀន​ផ្នែក​សេដ្ឋកិច្ច ហើយនៅទីបំផុតត្រូវ​បានបញ្ជូនចូល​ផ្នែក​នយោបាយ និង​​សេដ្ឋកិច្ច​​នៅ​​សាកលវិទ្យាល័យ Waseda” ។

លោក Matsumoto ជាប់ផ្នែកវិទ្យាសាស្ត្រនយោបាយ និងសេដ្ឋកិច្ចនៅសកលវិទ្យាល័យ Waseda នៅឆ្នាំទី ៥ វិទ្យា​ល័យ​​ក្រោម​​ប្រព័ន្ធ​​អប់រំ​ចាស់។ គាត់ផ្លាស់ទៅទីក្រុងតូក្យូក្នុងឆ្នាំ ១៩៤៣ សម្រាប់ការអប់រំត្រៀម​ប្រឡង។

ពីរឆ្នាំមុនពេលសង្រ្គាមបានបញ្ចប់។

“ខ្ញុំមិនដឹងអ្វីអំពីសង្រ្គាមច្រើនទេ ក្នុងភាពយន្តឯកសារ ប្រទេស​យើង​ឈ្នះ ហើយ​ប្រទេស​យើង​តែង​តែ​ឈ្នះ ខ្ញុំ​មិន​ដែល​គិត​ថា​ជប៉ុន​ចាញ់​ឡើយ” ។

ជីវិតរបស់លោក Matsumoto ធ្លាប់តែធម្មតា រៀនសូត្រ រីករាយនឹងយុវវ័យ លោក Matsumoto គិតថាគាត់នឹងនៅបែបនេះជារៀងរហូត បញ្ចប់ការសិក្សារួចរកការងារធ្វើ។

ទោះជាយ៉ាងណា “ដំណាក់កាលដ៏ខ្មៅងងឹតនៃជីវិត” បានមកដល់។ កាលខែតុលាបញ្ជា​ពន្យារពេលចូលបម្រើកង​ទ័ព​សម្រាប់​និស្សិត​អាយុ​ជាង ២០ ឆ្នាំត្រូវលុបចោល។ នោះជាការចាប់ផ្តើមទស្សនៈ “ទាហាននិស្សិត” ។

នៅឆ្នាំ ១៩៤៤ ប្រព័ន្ធជ្រើសរើសទាហានពីប្រជាជនត្រូវបានពង្រឹង។ “សេចក្តីណែនាំស្តីពីវិធានការបន្ទាន់ក្នុងដំណាក់​​កាល​សម្រេច​នៃ​សង្រ្គាម” ដោយគណៈរដ្ឋមន្ត្រីចេញបទប្បញ្ញត្តិបង្កើនការបញ្ចុះបញ្ចូលសិស្ស រឹតបន្តឹងការធ្វើដំណើរ កាត់បន្ថយថ្ងៃឈប់សម្រាក និងហាមប្រាមភាពសប្បាយរីករាយ។

លោក Matsumoto និងមិត្តភក្តិចូលរួមវគ្គបណ្តុះបណ្តាលយោធាដែលបង្រៀនដោយមន្រ្តី ហ្វឹកហាត់របៀបប្រយុទ្ធដោយ​ប្រើ​កាំ​ភ្លើង។ កាលនោះលោក Matsumoto ស្អប់វគ្គបណ្តុះបណ្តាលទាំងនេះណាស់ គាត់គិតថា បើ​​ចូលរួម​ក្លឹប​រថយន្ត ហើយមានអាជ្ញាប័ណ្ណនឹងត្រូវបានលើកលែង ដូច្នេះក៏ចូលរួមក្លឹប។ ប៉ុន្តែការជ្រើសរើសនិស្សិតត្រូវបានសម្រេច លោក Matsumoto និង​មិត្តភ័ក្តិ​​ត្រូវ​បញ្ជូន​ទៅ​ការដ្ឋាន ធ្វើការ​ហើយសម្រាកនៅទីនោះ។

នៅខែកុម្ភៈឆ្នាំ ១៩៤៥ សេចក្តីជូនដំណឹងចូលបម្រើកងទ័ពត្រូវបានបញ្ជូនមកដល់ គាត់និយាយថា “វាតូចជាង​កាត​ប៉ុស្តាល់” ទៅ​ទៀត។

“នៅទីបំផុតថ្ងៃនេះបានមកដល់។ ខ្ញុំមិនចង់ចេញទៅសមរភូមិទេ ប៉ុន្តែក៏មិនអាចរត់គេចបានដែរ” ។

បន្ទាប់ពីលោក Matsumoto ប្រកាសឈប់រៀននៅសាលា គាត់ទូទាត់ថ្លៃកន្លែង​ស្នាក់​នៅ ហើយប្រញាប់រៀបចំអីវ៉ាន់ទៅ​​ផ្ទះ។

“អ្នកស្រុកមកជូនដំណើរទាហានជាមួយ​នឹង​បទ​ចម្រៀង ‘ត្រូវក្លាហានដើម្បីជ័យជំនះ’ ក្នុងនោះមានទាំងឃ្លា ‘ឪពុករបស់ខ្ញុំបង្ហាញខ្លួនក្នុងសុបិន គាត់លើកទឹកចិត្តខ្ញុំឱ្យស្លាប់ ហើយត្រឡប់មកផ្ទះវិញ’ (លះបង់ដើម្បីជ័យជំនះ) ។ ពេលខ្ញុំឮអ្នករាល់គ្នាច្រៀង ខ្ញុំ​គិត​ថាខ្លួនមិនរស់ត្រឡប់មកវិញទេ” ។

រថភ្លើងដឹកកងទ័ពត្រូវបញ្ឈប់ដោយសារតែព្រិល ក្រុមគ្រួសារ​ប្រញាប់ប្រញាល់​ឡើងរថភ្លើងជាមួយទាហានឱ្យ​បាន​យូរ​​តាម​​ដែល​អាច​ធ្វើ​ទៅ​បាន។ បងស្រីរបស់លោក Matsumoto ក៏នៅក្នុងចំណោមនោះដែរ នាងបាននិយាយថា “ត្រូវ​តែ​នៅ​រស់​ត្រឡប់​មក​វិញ សន្យាណា” ។

“ចាប់ពីពេលនោះទៅបណ្តុះបណ្តាលរយៈពេល ៣ ខែជាបន្តបន្ទាប់។ ពិតជាលំបាកណាស់ យើងតែងតែត្រូវវាយដំ” ។

លោក Matsumoto ស្អប់ការហ្វឹកហាត់យោធា។ បរិយាកាស​ក្នុង​ជួរ​កងទ័ពអាក្រក់ខ្លាំងណាស់។ និស្សិតត្រូវគេវាយពីព្រឹករហូតដល់យប់ ខ្លួនប្រាណ​ប្រឡាក់​សុទ្ធតែឈាម។

មិត្តភក្ដិដំណាលគ្នារបស់លោក Matsumoto ដែលនៅក្នុងជំរុំហ្វឹកហាត់ ជាក្តីសង្ឃឹមតែមួយគត់។ ពួកគេត្រូវចាត់តាំង​​ឱ្យ​​ចូល​​រូម​ក្រុមកាំភ្លើងត្បាល់ ហើយចាប់ពីពេលនោះបង្កើតមិត្តភាពជួយគ្នាលើកឧបករណ៍ធ្ងន់ៗ។

ការប្រយុទ្ធរបស់ពួកគេចាប់ផ្តើមមុនពេលសង្រ្គាមបញ្ចប់ ៤ ថ្ងៃ។

សម្រាប់លោក Matsumoto សង្រ្គាមចាប់ផ្តើមនៅថ្ងៃទី ១១ ខែសីហា ឆ្នាំ ១៩៤៥ ។ ក្រោយរយៈពេល ៤ ថ្ងៃសង្រ្គាមបញ្ចប់។ ហើយមួយសប្តាហ៍មុននោះលោក Matsumoto មានសិទ្ធចេញទៅសមរភូមិ។ សត្រូវរបស់ពួកគេគឺកងទ័ពសូវៀត ជាមួយនឹងចំនួនកងទ័ពច្រើនជាងជប៉ុនដល់ទៅ ១០ ដង។

សមរភូមិដំបូងរបស់លោក Matsumoto នៅទីនោះ។ ក្នុងរន្ធដែលជីកនៅលើភ្នំ គាត់ទទួលខុសត្រូវដាក់គ្រាប់ចូលកាំភ្លើង ហើយយកទៅឱ្យអ្នកបាញ់ប្រហារ។

“ខ្ញុំអស់សង្ឃឹមខំប្រឹងធ្វើឱ្យអស់​ពី​សមត្ថភាព។ ខ្ញុំមិនអាចគិតរឿងឈ្នះឬចាញ់ ស្លាប់ឬរស់នោះទេ។ ទោះស្ថានភាពយ៉ាងណា បើមិនសម្លាប់សត្រូវ ខ្លួននឹងត្រូវគេសម្លាប់។ មិនថាល្អឬអាក្រក់ នៅលើសមរភូមិ​ត្រូវសម្លាប់សត្រូវ ព្យាយាម​យក​ឈ្នះ​ភាព​ភ័យខ្លាច” ។

កម្លាំងភ្លើងរបស់សត្រូវគ្រប​សង្កត់​លើ​កងទ័ព​ជប៉ុន រថក្រោះធុនធ្ងន់ចូលកន្លែង បុកទាហានម្តងមួយៗ។

ទោះជាយ៉ាងណាមិត្តរួមក្រុមរបស់គាត់គ្មានកាំភ្លើងតបតនឹងរថក្រោះទេ។ ពលបាល​ហៅ​ទាហាន​ដែល​រួម​ទាំង​លោក Matsumoto ថា៖ “យើងសម្រេចបញ្ជូនមនុស្ស ៥ នាក់ តើមានអ្នកស្ម័គ្រចិត្តទេ?” សរុបទៅភារកិច្ចឱបគ្រាប់បែករត់ទៅបុករថក្រោះ។ លោក Matsumoto ងើប​មុខមិនរួច នៅស្ងៀម ភ្លឹកខ្លួន ភ័យខ្លាចខ្លួនក្លាយជាអ្នកដែលត្រូវគេជ្រើស​រើស។

នៅទីបំផុតមិត្តរួមក្រុមរបស់គាត់ ៥ នាក់ត្រូវគេជ្រើសរើស។ លោក Matsumoto បាននិយាយថា “ខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេច​ទឹក​មុខ​របស់​ពួកគេ ហាក់ដូចជាបង្ហាញស្នាមញញឹមមើលងាយអ្នកដែលនៅជុំវិញ” ។

ទោះ​ជា​យ៉ាង​ណាជនជាតិជប៉ុននៅតែបង្ខំចិត្តចេញពីកន្លែងរួចដកថយ។ លោក Matsumoto លាក់ខ្លួនលើភ្នំក្បែរនោះ​ដែល​ហៅ​ថា Azuki ។ អស់គ្រាប់ គ្មានវិធីផ្សេងត្រូវចូលទៅជិតប្រយុទ្ធ។

“ប្រសិនបើដើរតាមផ្លូវប្រាកដជាត្រូវកាំភ្លើងបាញ់។ នៅតាមផ្លូវអ្នកស្រុកស្លាប់ ទាហានខ្លះប្រយុទ្ធ ខ្លះ​ធ្វើ​អត្តឃាត។ ប៉ុន្តែ​អ្វី​ដែល​ចម្លែក យើង​មិន​បាន​ទទួល​បញ្ជាទេ” ។

ប្រសិនបើគ្មានសង្គ្រាម

សំណាងល្អនៅរស់ត្រឡប់ទៅវិញ លោក Matsumoto បានត្រលប់ទៅសិក្សានៅ Waseda ហើយចូលរួម Toyota បន្ទាប់​ពី​បញ្ចប់​ការ​សិក្សា។ ថ្នាក់លើរបស់លោក Matsumoto មានអាយុដំណាល់គាត់ មិនចូលរួមប្រយុទ្ធទេ។

គាត់ទៅរៀនធម្មតា បញ្ចប់ការសិក្សា ហើយទៅធ្វើការ ជីវិតដែលលោក Matsumoto ធ្លាប់ស្រមៃថាខ្លួនក៏ដូចនេះ។

“ប្រសិនបើគ្មានសង្រ្គាម មានរឿងជាច្រើនដែលខ្ញុំចង់ធ្វើ។ និយាយបែបនេះមិនមានន័យថាខ្ញុំរត់គេចខ្លួននោះទេ។ ក្រោយ​សង្រ្គាម​អារម្មណ៍របស់ខ្ញុំច្របូកច្របល់។ ខ្ញុំដឹងថាថ្នាក់លើពេលនោះសម្រេចចិត្តប្រគល់ ‘តម្លៃ’ មកអោយខ្ញុំ។ សម្រាប់​ប្រទេស​ជាតិ ខ្ញុំជាមនុស្សមានគុណ។ ប៉ុន្តែតាមទស្សនៈរបស់ជនជាតិ Manchuria ដែលបានស្លាប់នោះ ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​ឈ្លាន​ពាន។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ខ្ញុំ​ក៏​ត្រូវ​ប្រទេស​ជាតិបោះបង់​ចោល អាម៉ាស់ និងបរាជ័យដែលមិនបានអាច​ជៀស​បាន” ។

Sacchan