ខ្សែភាពយន្តជប៉ុនដែលចំណាយថវិកាថតច្រើនជាងរឿងធម្មតាដល់ទៅ ៧​ ដង

និយាយពីភាពទាក់ទាញនៃភាពយន្ត មិនអាចមើលរំលងភាពយន្តហូលីវូដបានទេ បច្ចុប្បន្នវិស័យភាពយន្តកូរ៉េក៏កំពុងរីកចម្រើនផងដែរ។ បន្ទាប់មកការរីកចម្រើននៃ​ភាពយន្ត​ឥណ្ឌា ​និង​ចិន ចំណែកវិស័យភាពយន្តជប៉ុនក៏មិន​ចាញ់​ដែរ។

បើនិយាយពីជប៉ុន អ្នករាល់គ្នាប្រាកដជាចាប់អារម្មណ៍នឹង Anime ប៉ុន្តែកាលពីមុនវិស័យភាពយន្តមានការអភិវឌ្ឍន៍​ខ្លាំង។

ក្នុង​ចំណោម​ភាពយន្តល្បី​ជា​ច្រើន​ដែលបាន​ផលិត រឿង​ដែល​ខ្ញុំ​ចង់​ណែនាំ​លើក​នេះ​គឺ Shichinin no Samurai (Seven Samurai) ។

អ្នកដឹកនាំរឿង Kurosawa Akira ដែលជាអ្នកផលិតខ្សែភាពយន្តដ៏ឆ្នើម។

រូបភាព https://www.telasa.jp/videos/54192

ខ្សែភាពយន្តចេញផ្សាយជាយូរមកហើយក្នុងឆ្នាំ ១៩៥៤ ប៉ុន្តែ​បើ​តាម​ព័ត៌មាន​ពី BBC (សហរដ្ឋអាមេរិក) នៅឆ្នាំ ២០១៨ ខ្សែ​ភាព​យន្ត​នេះ៖

• ជាប់លេខ ១ ក្នុងចំណោម ១០០ ភាពយន្តបរទេសដែលល្អមើលបំផុតពីមុនមក
• ជាប់លេខ ៧ ក្នុងចំណោម ១០០ ភាពយន្តល្អមើលបំផុត។

សមិទ្ធិផលដ៏គួរអោយភ្ញាក់ផ្អើលក្នុងបរិបទទីផ្សារភាពយន្តជប៉ុន។

ចូរយើងវិភាគ​លើ​លក្ខណៈ​ដែល​ធ្វើ​ឱ្យ​ភាពយន្ត​ទទួលបានការវាយតម្លៃខ្ពស់។

ដំណើររឿងកើតឡើងនៅប្រទេសជប៉ុន ឆ្នាំ ១៥៨៦ ដែលជាយុគសម័យសាមូរ៉ៃ។ នៅពេលដែលសង្រ្គាមផ្ទុះឡើងទូទាំង​ប្រទេស​ជប៉ុន Nobushi (សាមូរ៉ៃគ្មានម្ចាស់) កើនឡើងយ៉ាងឆាប់រហ័ស។ សាមូរ៉ៃដែលគេហៅអ្នកក្បាច់គុន ប៉ុន្តែ​​មនុស្ស​​មួយ​ក្រុម​នេះ​ជា​ក្រុមបះបោរ។ ពួកគេនៅគ្រប់ទីកន្លែង លួច​ប្លន់ និង​បង្ក​បញ្ហា​ជា​ច្រើន។

ដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងក្រុមបះបោរនេះ ក្រុមកសិករសាមូរ៉ៃចំនួន ៧ នាក់ត្រូវបានប្រមូលផ្តុំ ហើយក៏ជាដំណើររឿងវីរភាពដើរកម្ចាត់ពួកបះបោរផងដែរ។ ខ្សែភាពយន្តមានរយៈពេលយូរ ប្រហែល ២០៧ នាទី (ជិត ៣,៥ ម៉ោង) ប៉ុន្តែដើម្បីបង្ហាញពីការលំបាកទាំងអស់នៃជីវិតរបស់កសិករ ក៏ដូចជាបញ្ហាប្រឈមពេលប្រមូលផ្តុំក្រុម​សាមូរ៉ៃ ៧ រូប​នេះ ខ្ញុំ​គិត​ថា​ភាពយន្ត​ទោះវែងក៏​មិន​គួរ​ឱ្យ​ធុញ​ដែរ។

មានការវិភាគជាច្រើននិយាយពីភាពទាក់ទាញរបស់ភាពយន្ត ប៉ុន្តែអ្វីដែលគួរឱ្យ​កត់សម្គាល់គឺគំនិតរបស់អ្នកដឹកនាំរឿង Kurosawa ។

ជាដំបូងការសរសេរស្គ្រីប

ក្នុងឈុតឆាកដំបូង ស្គ្រីបត្រូវបានសរសេរតាមទស្សនៈរបស់តួអង្គនីមួយៗដែលបង្ហាញខ្លួន។ បន្ទាប់​មក​សំយោគឡើងវិញ ហើយ​បង្កើតទៅ​ស្គ្រីប​ដូច​ជា​ក្រុម​ចម្រៀង។ ត្រង់ចំណុចនេះ ស្គ្រីបមិនបង្ហាញពីទស្សនៈរបស់ភាគីទីបី ហើយ​អាច​បញ្ជាក់​ពី​បញ្ហា​សំខាន់​របស់តួអង្គដែលបង្ហាញខ្លួន។

ការវិនិយោគលើរូបភាព

នៅពេលនោះជាទូទៅរឿងថតក្នុងរយៈពេលខ្លី ប៉ុន្តែរឿងនេះចំណាយពេលថតជាងមួយឆ្នាំ។ ជាការពិតណាស់ បញ្ហា​ថត​ឡើង​វិញ​ដើម្បី​ចាប់​យកទិដ្ឋភាព​ស្អាតជារឿងជៀសមិនរួចទេ អាកាសធាតុក៏ជាបញ្ហាធំផងដែរ។

ប្រសិនបើឈុតឆាក​ពេល​ព្រឹក ក្រុមការងារនឹងរៀបចំថតនៅពេលព្រឹក។ មិនត្រឹម​តែប៉ុណ្ណឹងឈុឆាកខ្លះត្រូវ​មានពន្លឺ​ថ្ងៃ​ស្អាត ដូច្នេះត្រូវរង់ចាំ​រហូត​ដល់​ព្រះអាទិត្យ​រះស្អាត​ទើប​ថត។ ដោយសារតែភាពយន្តសខ្មៅ ទោះថតពេល​ព្រឹក​ទៅ​ជារសៀលក៏គ្មាននរណាដឹងដែរ ប៉ុន្តែក្រុមការងារស្របគ្នាណាស់ មិនសម្រុះសម្រួលថតនោះទេ។

ការរចនាស្ទូឌីយោ

រៀបចំយ៉ាងប្រុងប្រយ័ត្នរួមទាំងតួអង្គដែលមិនបង្ហាញខ្លួន។ ឧទាហរណ៍ទូក្នុងផ្ទះ ព្រោះតែគ្មានឈុតឆាកបើកថត​ទូ ដូច្នេះ​ក្នុង​ទូ​គ្មាន​អ្វីក៏មិនថ្វីដែរ។ ទោះជាយ៉ាងណានោះមិនមែនជាស្ទីលរបស់អ្នកដឹកនាំរឿង Kurosawa ឡើយ។

ក្នុងថតមាន Kimono គ្រប់សម្រាប់តួអង្គទាំងអស់ដែលរស់នៅក្នុងផ្ទះនោះ។

ក្រៅពីនេះក្រុមការងារក៏រៀបចំ និងស្រាវជ្រាវវត្ថុដែលសមនឹងឈុតឆាក មិនមែនគ្រាន់តែស្មានហើយរៀបចំទេ ដូច្នេះ​មិន​ចាំ​បាច់​បារម្ភ​បញ្ហា​កើតឡើងឡើយ។

ឈុតឆាកសកម្មភាពខ្លាំង ទាក់ទាញ

ក្នុងរឿងមានឈុតឆាក​បង្ហាញ​ពី​ការ​ប្រយុទ្ធ​គ្នាក្រោម​ភ្លៀង​ធ្លាក់​ខ្លាំង។ ឈុត​ឆាក​សកម្មភាព​នេះ​គឺ​អស្ចារ្យ​ខ្លាំង​ណាស់ បត់​​បែន​​បាន​ល្អ រំលឹកដល់ឈុត​ឆាក​ហូលីវូដដែលទទួលបានការវាយតម្លៃខ្ពស់។

ដើម្បី​ផលិតភាពយន្ត​ដែលរួមបញ្ចូលកត្តាខាងលើ ការចំណាយច្រើនជាងរឿងធម្មតាដល់ទៅ ៧​ ដងក៏ស័ក្តិសមផង​ដែរ។

ជាក់​ស្ដែង​ការ​ផលិត​ភាព​យន្ត​ត្រូវ​ចំណាយ​ប្រាក់ ​២១០ ​លាន​យ៉េន។ ម្យ៉ាងតម្លៃរូបិយប័ណ្ណសម័យនោះខុសពីឥឡូវនេះ សរុបទៅអាចនិយាយបានថានេះជាបញ្ហាប្រឈមផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុសម្រាប់អ្នកផលិតខ្សែភាពយន្ត។

លទ្ធផលរឿងទទួលបានការទទួលស្គាល់ និងឥទ្ធិពលសមនឹងទទួលនៅសហរដ្ឋអាមេរិក ដែលជាមហាអំណាចវិស័យភាពយន្ត។ ដោយផ្អែកលើរឿង​សាមូរ៉ៃ​ទាំង ៧ រូប សហរដ្ឋ​អាមេរិក​ក៏​បាន​ចេញ​ភាពយន្ត​មួយ​មានឈ្មោះថា The Magnificent Seven ។

រហូតមកដល់ពេលនេះ ខ្សែភាពយន្តរបស់ Kurosawa Akira នៅតែជារឿងល្បីក្នុងពិភពភាពយន្តអាមេរិក។

Kengo Abe