បុគ្គលិកសាជីវកម្មធំៗប្រឈមនឹងបញ្ហាត្រូវជម្រុញអោយយល់ព្រមចូលនិវត្តន៍មុនកំណត់

ថ្ងៃចន្ទ 06/12/2021 | 18:18 ល្ងាច

ជប៉ុនជាប្រទេសដែលមានវប្បធម៌ការងារផ្អែកលើរបបធ្វើការពេញមួយជីវិត និងរបបអតីតភាព។

ទម្រង់ស្តង់ដារជីវិតរបស់ជនជាតិជប៉ុនដូចតទៅ៖ បន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សា មិនឆ្លៀតពេលសម្រាកទេ តែទៅសុំការងារភ្លាម។ ធ្វើការឱ្យក្រុមហ៊ុនមួយរហូតដល់អាយុ ៦០ ឆ្នាំ ហើយបន្ទាប់មកចូលនិវត្តន៍។

ជនជាតិជប៉ុនមានផ្នត់គំនិតអវិជ្ជមានយ៉ាងខ្លាំងចំពោះការផ្លាស់ប្តូរការងារ។ ហេតុតែដូច្នេះ ព្រោះមានប្រាក់ឧមត្ថម្ភលាឈប់ពីការងារ (តាមឆន្ទៈរបស់ក្រុមហ៊ុន) និងប្រាក់សោធននិវត្តន៍យ៉ាងល្អ ដូច្នេះហើយសេដ្ឋកិច្ចកាន់តែរីកចម្រើន។

ពេលលាឈប់ពីការងារ ត្រឹមតែប្រាក់សោធននិវត្តន៍ក៏ល្មមរស់នៅបានស្រួលដែរ។ ក្រៅពីនេះបន្ថែមប្រាក់ឧមត្ថម្ភលាឈប់ពីការងារ ប្តីប្រពន្ធអាចប្តូរទៅរស់នៅឆ្នេរដ៏ស្រស់ស្អាត។ សុបិនបែបនេះធ្លាប់ក្លាយជាការពិត ប៉ុន្តែសម័យនេះខុសគ្នា ដោយនាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរភ្លាមៗជាច្រើន។

នៅពេលដែលសេដ្ឋកិច្ចជប៉ុនស្ថិតក្នុងសម័យកាលរីកចម្រើន អាជីវកម្មជាច្រើនឆ្ពោះទៅរកគោលដៅរីកចម្រើន។ ពួកគេបន្តបង្កើនចំនួនបុគ្គលិក ក៏ដូចជាពង្រីកអាជីវកម្ម។

ទោះជាយ៉ាងណា បន្ទាប់ពីវិបត្តិសេដ្ឋកិច្ចមួយរយៈមក បុគ្គលិកដែលត្រូវគេជួលក្នុងអំឡុងពេលនោះលែងត្រូវការតទៅទៀត។ ជាមួយនឹងប្រព័ន្ធអតីតភាពរបស់ជប៉ុន អ្នកដែលមានអាយុកាន់តែច្រើននឹងទទួលបានការវាយតម្លៃខ្ពស់ ព្រោះពួកគេមានបទពិសោធន៍ការងារច្រើនជាង។ ជាការពិតណាស់ប្រាក់ខែនឹងសមាមាត្រទៅនឹងអាយុ ភាគច្រើនអ្នកទាំងនេះទទួលការងារតាំងពីសម័យសេដ្ឋកិច្ចពពុះមកទល់បច្ចុប្បន្ន បើយោងទៅតាមអាយុរបស់ពួកគេ ប្រាក់ខែខ្ពស់ណាស់ដែរ។ រហូតដល់បុគ្គលិក “ចាស់” មិនទាន់ចូលចូលនិវត្តន៍ នឹងមិនមានថវិកាគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ជួលបុគ្គលិកថ្មីនោះទេ។

អាជីវកម្មជប៉ុនកាន់តែច្រើនឡើងៗធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ ហើយកំពុងប្រឈមមុខនឹងបញ្ហាធ្វើយ៉ាងណាអោយបុគ្គលិករបស់ពួកគេយល់ព្រមចូលនិវត្តន៍មុនអាយុ។

អាជីវកម្មជប៉ុនភាគច្រើនកំណត់អាយុចូលនិវត្តន៍នៅអាយុ ៦០ ឬ ៦៥ ឆ្នាំ។ បច្ចុប្បន្ននេះ អាជីវកម្មជាច្រើនមានបំណងអនុញ្ញាតឱ្យនិយោជិតចូលនិវត្តន៍មុនអាយុ ដើម្បីជួលអ្នកថ្មី ហើយក្នុងពេលតែមួយកាត់បន្ថយថ្លៃពលកម្ម។

តួអង្គក្នុងរឿងលើកនេះជាបណ្ដោះអាសន្នហៅថាលោក A ធ្វើការអោយអាជីវកម្មបែបនេះ។ គាត់ទទួលបានប្រាក់បន្ថែមចំនួន ៤០ លានយ៉េនដើម្បីចូលនិវត្តន៍មុនកាលកំណត់។

រូបភាព Yahoo News

លោក A គឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងផ្នែកលក់របស់ក្រុមហ៊ុនផលិតធំមួយ។ នៅអាយុ ៥៥ ឆ្នាំ ក្រុមហ៊ុនបានប្រាប់គាត់ថានឹងបន្ថែមប្រាក់ចំនួន ៤០ លានយ៉េនក្នុងប្រាក់ឧមត្ថម្ភលាឈប់ពីការងារ ដើម្បីអោយគាត់អាចចូលនិវត្តន៍មុនកាលកំណត់។ ដោយសារលោក A មានអាយុត្រឹមតែ ៥៥ ឆ្នាំ ដូច្នេះនៅតែមានសុខភាពល្អ។ លោកបានស្នើអោយសេវាស្វែងរកការងារ ដើម្បីរកការងារក្នុងនាមជានាយកក្រុមហ៊ុនពាណិជ្ជកម្មខ្នាតតូច និងមធ្យម។ ប្រាក់ចំណូលប្រចាំឆ្នាំរបស់គាត់ដែលដើមឡើយ ១៣ លានយ៉េនកាត់បន្ថយមកត្រឹម ៧ លានយ៉េន។ ប៉ុន្តែដោយសារគាត់ក៏ទទួលបានប្រាក់ឧមត្ថម្ភលាឈប់ពីការងារច្រើន ដូច្នេះមិនជួបបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ។

ប៉ុន្តែអ្វីដែលរំខានគាត់គឺភាពខុសគ្នាក្នុងបរិយាកាសការងារ។

ក្នុងនាមជាអាជីវកម្មខ្នាតតូច និងមធ្យម គាត់មិនអាចធ្វើការដូចដែលគាត់ពេញចិត្តនោះទេ។ ជាការពិតណាស់នៅក្នុងសហគ្រាសធំៗនឹងទទួលបានការបណ្តុះបណ្តាលបុគ្គលិក ការបែងចែកការងារក៏មានភាពច្បាស់លាស់ផងដែរ។ ដោយសារតែទម្លាប់នឹងបរិយាកាសសាជីវកម្មអាជីព លោក A មានអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់ខ្លាំងក្នុងបរិយាកាសថ្មី។

ជាលទ្ធផលលោក A ត្រូវថ្នាក់ក្រោម និងបុគ្គលិកក្មេងជាងមើលងាយ ហើយត្រូវនិយាយអាក្រក់នៅពីក្រោយខ្នងថា “មានលោកពូម្នាក់មិនចេះធ្វើការទើបចូលក្រុមហ៊ុន” ។

មនុស្សជាច្រើនគិតថា ប្រសិនបើលោក A ព្យាយាមទម្លាប់នឹងការងារ ប្រាកដជាមិនអី ប៉ុន្តែបុគ្គលិកជាច្រើននាក់មកពីសហគ្រាសធំៗ ក៏ធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពដូចគ្នាដែរ។ គ្រប់យ៉ាងត្រូវបានរៀបចំមុន ការងារក៏ត្រូវបានបែងចែកច្បាស់លាស់ ប្រសិនបើមិនមានស្រាប់មិនអាចធ្វើការបានទេ។ មនុស្សជាច្រើនចង់ផ្លាស់ប្តូរ ប៉ុន្តែមិនអាចកែបាន ព្រោះពួកគេទម្លាប់នឹងរបៀបធ្វើការបែបនោះ។

កាលពីមុនខ្ញុំធ្វើការក្នុងក្រុមហ៊ុនជំនាញ IT នៅ Shibuya មានមនុស្សម្នាក់ធ្វើការឱ្យក្រុមហ៊ុនទូរគមនាគមន៍ខ្នាតធំក្នុងប្រទេសមកសម្ភាសន៍ផ្លាស់ប្តូរការងារ។ នៅក្នុងក្រុមហ៊ុនមុនម្នាក់នេះធ្វើជាប្រធានផ្នែក សាជីវកម្មនេះមានឥទ្ធិពលខ្លាំង មានបុគ្គលិក ៣០ ម៉ឺននាក់។ ក្រុមហ៊ុនរបស់ខ្ញុំមានបុគ្គលិកត្រឹមតែ ៥០ នាក់ មិនត្រឹមតែខុសគ្នាផ្នែកធនធានមនុស្សប៉ុណ្ណោះទេ សូម្បីតែរបៀបធ្វើការខុសគ្នាទាំងស្រុងផងដែរ។

ពេលខ្ញុំសួរគាត់ថា “តើអ្នកអាចធ្វើអ្វីខ្លះ? តើអ្វីដែលអ្នកធ្វើបានល្អ?”

លោកឆ្លើយយ៉ាងច្បាស់ថា “អ្នកសម្របសម្រួលផ្ទៃក្នុងក្រុមហ៊ុន”។

ខ្ញុំពិតជាភ្ញាក់ផ្អើលនឹងចម្លើយនេះណាស់។

ក្នុងក្រុមហ៊ុនដែលមានសមាជិកតែ ៥០ នាក់ ខ្ញុំ និងនាយកតែងតែពិភាក្សាគ្នាដើម្បីសម្រេចរឿងគ្រប់យ៉ាង ដូច្នេះឥឡូវនេះយើងមិនត្រូវការអ្នកសម្របសម្រួលផ្ទៃក្នុងក្រុមហ៊ុនទេ។ ក្រៅពីនេះគាត់ក៏មិនស្គាល់នរណាក្នុងក្រុមហ៊ុនដែរ។

ខ្ញុំប្រាប់គាត់ថា “ប្រសិនបើសំណើសម្របសម្រួលរបស់អ្នកមិនអាចអនុវត្តមានយ៉ាងមេ៉ចវិញ?” គាត់មិននិយាយអ្វីបន្ថែមឡើយ។

កាលនោះខ្ញុំមានអាយុ ៣២ ឆ្នាំ ចំណែកគាត់មានអាយុ ៤៥ ឆ្នាំ។ ខ្ញុំគិតថាគាត់ក៏ធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពចូលនិវត្តន៍មុនកំណត់ដែរ។

ស្ថានភាពទូទៅនិយោជិតធ្វើការឱ្យសាជីវកម្មធំ ទទួលបានការបណ្តុះបណ្តាលពិសេសសម្រាប់ការប្រើប្រាស់នៅទីនោះ ពិបាកក្នុងការអភិវឌ្ឍសមត្ថភាពរបស់ពួកគេនៅកន្លែងផ្សេងណាស់។

ចំពោះបញ្ហានេះខ្ញុំគិតថានោះមិនត្រឹមតែជាទំនួលខុសត្រូវរបស់បុគ្គលប៉ុណ្ណោះទេ ហើយក៏ជាទំនួលខុសត្រូវរបស់សាជីវកម្មផងដែរ។

តើអ្នកគិតយ៉ាងណាដែរ?

Kengo Abe