បញ្ហាលែងលះនៅសម័យអេដូ តើស្រ្តីសម័យមុនមានទស្សនៈយ៉ាងណាចំពោះអាពាហ៍ពិពាហ៍?

ថ្ងៃអង្គារ 23/11/2021 | 13:22 ល្ងាច

សម័យអេដូដែលគេហៅថាសម័យសាមូរ៉ៃ ជាសង្គមដែលឲ្យតម្លៃលើបុរស។ កាតព្វកិច្ចរបស់ស្ត្រីនៅផ្ទះ ធ្វើម្ហូប បោកគក់ និងមើលថែទាំកូន។ ទស្សនៈនេះនៅតែបន្តក្នុងសង្គមជប៉ុនសម័យសព្វថ្ងៃ។

ទាំងនេះជារឿងដែលយើងតែងតែស្តាប់ឮ ប៉ុន្តែតើវាពិតដែរទេ?

ក្នុងអត្ថបទថ្ងៃនេះ ចូរយើងស្វែងយល់អំពីទស្សនៈអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់ស្ត្រីនៅសម័យអេដូ ក៏ដូចជាបញ្ហាលែងលះរបស់សាមូរ៉ៃ។

រូបភាពខាងក្រោមបង្ហាញពីពិធីមង្គលការក្នុងសម័យអេដូ។

ពេលក្រឡេកមើលរូបភាពនឹងឃើញថានេះជាមង្គលការធំ ប៉ុន្តែជាទូទៅជីវិតអាពាហ៍ពិពាហ៍មិនស្ថិតស្ថេរឡើយ។

នៅសម័យនេះប្រសិនបើចង់លែងលះ ប្តីប្រពន្ធត្រូវដាក់ពាក្យដែលមានហត្ថលេខារបស់ពួកគេទាំងពីរទៅរដ្ឋបាលក្នុងតំបន់ រីឯការលែងលះនៅសម័យអេដូងាយជាងនេះ។

ក្នុងសម័យអេដូគ្រាន់តែប្រពន្ធប្រគល់ពាក្យទៅឲ្យប្តី ឬប្តីប្រគល់ពាក្យទៅប្រពន្ធដោយផ្ទាល់ ដូច្នេះការលែងលះត្រូវបានបញ្ចប់។

ដោយសារតែភាពងាយស្រួល ដូច្នេះគ្រាន់តែជម្លោះតូចមួយអាចបណ្តាលឲ្យអាពាហ៍ពិពាហ៍បែកបាក់គ្នា។

ទន្ទឹមនឹងនេះក្រដាសលែងលះក៏ត្រូវចាត់ទុកជា “លិខិតបញ្ជាក់ការអនុញ្ញាតឲ្យរៀបការម្តងទៀត” ដែលមានន័យថា “តោះ! ខ្ញុំលែងលះរួចហើយ ឥឡូវនេះខ្ញុំអាចរៀបការជាមួយអ្នកដទៃបាន” ។

ម្យ៉ាងវិញទៀត មានការស្រាវជ្រាវដែលបង្ហាញពីមូលហេតុបណ្តាលឲ្យដាក់ពាក្យសុំលែងលះនៅសម័យអេដូ។

១. តើត្រូវការមូលហេតុដែរទេ?

២. ឲ្យតែល្អគឺលែងលះ

មិនគួរឲ្យជឿយុវជន យុវនារីនៅសម័យអេដូបែរជាមានគំនិតបើកចំហចំពោះអាពាហ៍ពិពាហ៍យ៉ាងនេះសោះ។

ប្រាកដជាមានមនុស្សជាច្រើនគិតដូច្នេះ ប៉ុន្តែគ្រប់យ៉ាងសុទ្ធតែមានមូលហេតុ។

មូលហេតុលែងលះត្រូវបានសរសេរក្នុងលិខិតលែងលះ ប្រសិនបើដោយសារតែស្អប់និយាយអាក្រក់ ជេរប្រមាថគ្នា នឹងធ្វើឲ្យអ្នកដែលធ្លាប់ជាប្តី ឬប្រពន្ធរបស់ខ្លួនពិបាករៀបការឡើងវិញ។ ដូច្នេះហើយពួកគេនឹងសរសេរហេតុផលខាងលើចាត់ទុកដូចជាស្នេហាចុងក្រោយសម្រាប់គ្នាទៅវិញទៅមក។

ចូរចាំថាទម្រង់នៃការលែងលះនេះសម្រាប់តែមនុស្សធម្មតាប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងនាមជាសាមូរ៉ៃនឹងខុសគ្នាបន្តិច ពោលគឺប្រពន្ធមិនអាចប្រគល់ពាក្យលែងលះទៅឲ្យប្តីនោះទេ។

ក្នុងនាមជាភរិយារបស់សាមូរ៉ៃត្រូវមានតួនាទីការពារថែរក្សាគ្រួសារ ធ្វើការដើម្បីគ្រួសារ រស់នៅមិនបង្អាប់មុខគ្រួសារ ដូច្នេះទង្វើប្តឹងសុំលែងលះប្តីជាការហាមឃាត់។

បើដូច្នេះ តើគួរធ្វើយ៉ាងណាក្នុងករណីដែលប្រពន្ធចង់ផ្ដាច់ទំនាក់ទំនងប្ដីប្រពន្ធ? ក្នុងករណីនេះត្រូវមានអ្នកតំណាង ហើយអ្នកតំណាងនេះត្រូវតែមានឋានៈខ្ពស់ជាងស្វាមី ឬព្រះសង្ឃក្នុងប្រាសាទ។

សំខាន់បំផុតនៅតែជាកេរ្តិ៍ឈ្មោះគ្រួសារខាងប្តី ពេលនោះប្រពន្ធនិយាយជាមួយអ្នកតំណាង ដោយសុំឲ្យជននេះរំលឹកប្តីឲ្យដាក់ពាក្យលែងលះ ដើម្បីការពារកិត្តិយសគ្រួសារ។

ទោះប្ដីមិនចង់លែងលះក៏ដោយ ប៉ុន្តែប្រសិនបើប្រពន្ធចង់ក៏នៅតែអាចធ្វើបានដែរ។

បច្ចុប្បន្ននេះចង់លែងគ្នាទៅតុលាការ ប៉ុន្តែនៅសម័យនោះវត្តប្រាសាទដើរតួនាទីជាតុលាការ។ ឃើញថាព្រះពុទ្ធសាសនាមានតួនាទីសំខាន់ក្នុងជីវិតរបស់ប្រជាជន។

នៅសម័យនេះអត្រាលែងលះរបស់ជប៉ុនគឺ ០,២% ប៉ុន្តែក្នុងសម័យអេដូដល់ទៅ ១០% ខ្ពស់ជាង។

ជាការពិតប្រជាជនសម័យអេដូមានគំនិតបើកចំហជាងសព្វថ្ងៃ។

Kengo Abe