ក្មេងប្រុសអាយុ ១០ ឆ្នាំ​ត្រូវ​រថភ្លើង​បុក​ស្លាប់​បន្សល់​ទុក​នូវ​អារម្មណ៍​សោក​​ស្តាយ​​ព្រោះ​​តែ​មិន​ចង់​រើ​ផ្ទះ

កាលខ្ញុំនៅក្មេងក៏ធ្លាប់ឆ្លងកាត់បទពិសោធន៍ផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅដែរ។ វាជាបទពិសោធនដែលមិនសប្បាយចិត្តសម្រាប់​កុមារ​ម្នាក់ ពីព្រោះពួកគេខ្លាចអារម្មណ៍ចំពោះបរិយាកាសថ្មី។

គួរអោយស្តាយថ្មីៗនេះព័ត៌មានផ្សាយអំពីក្មេងម្នាក់ខ្លាចរើផ្ទះត្រូវរថភ្លើងបុកស្លាប់។

នៅយប់ថ្ងៃទី ១ ខែមេសា ក្មេងប្រុសអាយុ ១០ ឆ្នាំម្នាក់កំពុងដើរតែម្នាក់ឯងលើផ្លូវដែកនៅ Kita-ku ទីក្រុងតូក្យូក៏ត្រូវរថភ្លើងបុកស្លាប់។

រូបភាព http://blog.livedoor.jp/dqnplus/archives/2007271.html

មុនពេលគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍កើតឡើងមួយថ្ងៃ មានការផ្លាស់ប្តូរយ៉ាងខ្លាំងនៅក្នុងជីវិតរបស់ក្មេងប្រុស។ ក្មេងប្រុសរស់នៅខេត្ត Saitama ជាមួយនឹងឪពុកបានផ្លាស់ទៅរស់នៅទីក្រុង Ichihara ខេត្ត Chiba កាលពីថ្ងៃទី ៣១ ខែមីនា។ ក្មេងប្រុសនោះនិយាយថាខ្លួនមិនចង់ផ្លាស់ទីលំនៅទេ ប៉ុន្តែនៅតែធ្វើតាមដោយសារស្ថានភាពគ្រួសារ។

យោងតាមរូបភាពពីកាមេរ៉ាសុវត្តិភាពដែលនៅជិតស្ថានីយ៍ ក្មេងប្រុសចាកចេញពីផ្ទះដែលទើបតែរើចូលកាលពីម៉ោង ៦ៈ៣០ នាទីយប់ ហើយមានបំណងជិះរថភ្លើងទៅតូក្យូតែម្នាក់ឯង។ ក្រោយមករថភ្លើងបានមកដល់ ហើយ​បុក​ក្មេងនោះពេលប្អូនដើរតែម្នាក់ឯងលើផ្លូវដែកចម្ងាយប្រហែល ៤០ គីឡូម៉ែត្រ។

នៅពេលគ្រោះថ្នាក់កើតឡើងក្មេងប្រុសសល់ប្រាក់ក្នុងខ្លួនចំនួន ៤៣៥០ យ៉េន។ យោងតាមការស៊ើបអង្កេតប្រាក់សន្សំក្នុងផ្ទះរបស់ក្មេងប្រុសបាត់ប្រហែល ១ ម៉ឺនយ៉េន គេសង្ស័យថាក្មេងប្រុសជាអ្នកយកប្រាក់ទិញអ្វីមួយមុនពេល​គ្រោះ​ថ្នាក់កើតឡើង។

ការផ្លាស់ប្តូរទីលំនៅ ប្តូរសាលាបានដាក់សម្ពាធយ៉ាងខ្លាំងទៅលើគំនិតរបស់កុមារ។

ខ្ញុំធ្លាប់រើផ្ទះកាលនៅរៀនថ្នាក់ទី ៥ កន្លែងថ្មីឆ្ងាយពីកន្លែងចាស់ត្រឹម ៥ ស្ថានីយ៍រថភ្លើងប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែវាឆ្ងាយចំពោះក្មេងម្នាក់ ហើយកាលនោះគ្មានអុីម៉ែលឬទូរស័ព្ទដៃទេ។

ខ្ញុំធ្លាប់អស់សង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំងតែសំណាងខ្ញុំរាប់អានមិត្តភក្តិថ្មី។

ខ្ញុំបាត់បង់ទំនាក់ទំនងជាមួយមិត្តភក្តិកាលពីមុន ប៉ុន្តែដោយចៃដន្យកាលខ្ញុំអាយុ ៤៥ ឆ្នាំពួកគេបានទាក់​ទង​មក​ខ្ញុំតាម​រយៈ​បណ្តាញ​សង្គម។ រហូតមកដល់ពេលនេះយើងច្រើនតែចេញទៅក្រៅផឹកជាមួយគ្នា។

ខ្ញុំដឹងថាការផ្លាស់ប្តូរបរិយាកាសនាំមកនូវសម្ពាធជាច្រើន ប៉ុន្តែគួរគិតពីចំណុចវិជ្ជមាន។ យើងអាចភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយមិត្ដភក្ដិចាស់តាមរយៈបណ្តាញសង្គម។ ខ្ញុំគិតថារឿងសោកសៅខាងលើនឹងមិនកើតឡើងទេ ប្រសិន​បើ​​មាន​​អ្នក​នៅក្បែរក្មេងប្រុសយោគយល់ និងនិយាយជាមួយប្អូន។

ប្រហែលជាក្មេងប្រុសនោះជិះរថភ្លើងដោយអារម្មណ៍ច្របូកច្របល់។ ត្រឹមតែគិតដូច្នេះក៏អាណិតខ្លោចចិត្តទៅហើយ។

Kengo Abe