កម្លាំងចិត្តរបស់នារីវ័យក្មេងអាយុ ២៣ ឆ្នាំម្នាក់បាត់បង់ការងារធ្វើដោយសារជំងឺកូវីដ-១៩

ជំងឺកូវីដ-១៩ មិនត្រឹមតែគំរាមកំហែងដល់សុខភាពប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងប៉ះពាល់ធ្ងន់ធ្ងរទៅដល់សេដ្ឋកិច្ចពិភព​លោក​ផង​ដែរ។ មនុស្ស​ជា​ច្រើន​បាត់បង់ការងារដោយសារជំងឺរាតត្បាតរួមទាំងនារីជនជាតិជប៉ុនអាយុ ២៣ ឆ្នាំម្នាក់។

ទោះជាយ៉ាងណាប្រសិនបើអ្នកមិនចុះចាញ់នឹងជីវិតនោះជីវិតនឹងមិនរារាំងផ្លូវរបស់អ្នកឡើយ។ តើនារីម្នាក់នេះបាន​ធ្វើ​អ្វី​ដើម្បី​ឆ្លង​ផុត​ស្ថាន​ភាព​លំបាក​នេះ?

នេះជារឿងរបស់នារីម្នាក់ដែលសុំអនុញ្ញាតហៅថានារី Y (លាក់ឈ្មោះ) នាងទើបតែត្រូវគេបណ្តេញចេញកាលពីខែឧសភាឆ្នាំ ២០២០ ។ នាងបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីសាកលវិទ្យាល័យក្នុងតំបន់ ហើយទទួលបានការងារជាភ្នាក់ងារផ្សាយពាណិជ្ជកម្មបន្ទាប់ពីបញ្ចប់ការសិក្សា។ នៅចុងខែមីនាឆ្នាំនេះក្រុមហ៊ុនរបស់នារី Y បិទទ្វារដោយសារវិបត្តិជំងឺកូវីដ-១៩។ ក្នុងកំឡុងពេលគ្មានការងារធ្វើបណ្តោះអាសន្ននាងនៅតែបន្តរៀនបន្ថែមដើម្បីត្រៀមសម្រាប់ការ​ងារ​ពេលត្រឡប់មកវិញ។ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលក្រុមហ៊ុនចាប់ផ្តើមប្រតិបត្តិការឡើងវិញនារី Y ទទួលសេចក្តី​ជូន​ដំណឹង​ត្រូវបណ្តេញចេញជាមួយនឹងសំណង។

ក្រោយមកនាងបានពិភាក្សាពីចម្ងាយជាមួយថ្នាក់លើហើយសួរពីមូលហេតុខាងលើ ប៉ុន្តែថ្នាក់លើគ្រាន់តែនិយាយ​ថា​ក្រុម​ហ៊ុន​មិន​ប្រសើរ​ឡើងវិញឡើយ។ បន្ទាប់ពីពិភាក្សាគ្មានអ្វីបន្ថែមក្រៅពីនាងពិតជាបាត់បង់ការងារធ្វើនោះទេ។

នារី Y កំពុងរស់នៅជាមួយប្អូនស្រីម្នាក់ដែលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ។ ថ្លៃជួល ថ្លៃទឹកភ្លើង ថ្លៃចំណាយប្រចាំថ្ងៃ និងចំណាយផ្សេងៗទៀតប្រហែល ១៧០,០០០ យ៉េន។ ក្រៅពីនេះនាងត្រូវបង់ថ្លៃសិក្សាអោយប្អូនស្រីទៀត។ នាងមិនហ៊ាន​ប្រាប់​ម្តាយ​ថា​ខ្លួន​បាត់បង់ការងារធ្វើទេព្រោះមិនចង់អោយម្តាយព្រួយបារម្ភ។

មិនយូរប៉ុន្មាននាងត្រូវស្វែងរកការងារថ្មីបន្ទាន់។ នាងផ្ញើប្រវត្តិរូបសុំការងារជាង ១០០ ក្រុមហ៊ុនក្នុងនោះភាគច្រើន​ជា​ក្រុម​ហ៊ុន​ព័ត៌មាន ប៉ុន្តែគ្រាន់តែឈានដល់វគ្គសំភាសន៍ចុងក្រោយរបស់ក្រុមហ៊ុនប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងចំណោមក្រុម​ហ៊ុនទាំង ៣ ដែលយល់ព្រមទទួលយកនាងប៉ុន្តែក្រោមលក្ខខណ្ឌនៃកិច្ចសន្យានាងសង្ស័យថានេះជាក្រុមហ៊ុនមិន​ត្រឹម​ត្រូវ (លក្ខខណ្ឌការងាររបស់ក្រុមហ៊ុនមិនល្អ) ដូច្នេះនាងបានបដិសេធមិនធ្វើការ។ បន្ទាប់ពីនោះនាងបន្តស្វែង​រក​ការងារតែមិនទាន់រកបាន។

ប្រាក់ឈ្នួលខែមេសានាងទទួលបាន ២៧០,០០០ យ៉េន ប៉ុន្តែនៅខែឧសភាសល់ត្រឹម ១៣០,០០០ យ៉េនព្រោះក្រុម​ហ៊ុន​បិទទ្វារ។ ក្រោយមកគ្មានចំណូលផ្សេងទៀតឡើយ។ ដើម្បីរកប្រាក់ចំណាយប្រចាំថ្ងៃនាងធ្វើការក្រៅម៉ោងនៅ​ហាង​កា​ហ្វេ​ ការងារបណ្ណាល័យឬការងារផ្តល់សេវាកម្មរើផ្ទះ។ នៅទីបំផុតនាងត្រូវទៅធ្វើការនៅរង្គសាលធ្វើដំណើរ​រយៈ​ពេល ១ ម៉ោង។

ប្រាក់ឈ្នួលគិតតាមម៉ោងការងារនេះទទួលបាន ១៣០០ យ៉េន។ ចំណែកប្រាក់ខែគោលមិនច្រើនទេ នាងអាចរកកម្រៃជើងសារពី ១០,០០០ យ៉េនទៅ ១៥.០០០ យ៉េនក្នុងមួយយប់ព្រោះណែនាំភ្ញៀវអោយបញ្ជាទិញភេសជ្ជៈ។ ការងារនេះ​មើល​ទៅ​ល្អ​ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនដឹងថាពេលណាខ្ញុំនឹងត្រូវបណ្តេញពីការងារនោះទេ។

ក្រៅពីនេះនាងទិញសាច់ និងបន្លែបញ្ចុះតម្លៃនៅផ្សារទំនើបដើម្បីចម្អិនម្ហូបចែកជាបញ្ចប់តូចៗដាក់ក្នុងទូទឹក​កក។ ពេលទទួលទានគ្រាន់តែកម្តៅក្នុងមីក្រូវ៉េវ។ ជួនកាលឃ្លានពេកនាងត្រូវផឹកទឹកច្រើនសង្ឃឹម​ថា​នឹងមានកម្លាំង​ខ្លះ។ ហើយនាងក៏ប្តូរទៅងូតទឹកទុយូដើម្បីសន្សំប្រាក់ផងដែរ។

នាងធ្វើការចាប់ពីម៉ោង ៦ ល្ងាចរហូតដល់ម៉ោង ៥ ព្រឹកបន្ទាប់ រាល់ពេលដែលនាងត្រឡប់មកផ្ទះវិញពិតជា​នឿយ​ហត់​ខ្លាំង​ណាស់។ នាងដេកលក់រហូតដល់ល្ងាច ហើយដឹងថាជីវិតបែបនេះមិនអាចបន្តយូរនោះទេ។ មិត្តរួមការងារជាច្រើនក៏ត្រូវគេបណ្តេញចេញក្នុងពេលតែមួយជាមួយនាង ពួកគេត្រឡប់ទៅស្រុកវិញប៉ុន្តែនាងមិនអាចទៅបាន​ទេ។

ព្រោះបើនាងរឡប់ទៅស្រុកវិញការងារដែលអាចធ្វើបាននឹងកាន់តែតិច មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណឹងត្រូវធ្វើការជាមួយមនុស្ស​ចាស់​គួរអោយធុញ​ទ្រាន់។ នាង និងប្អូនស្រីតស៊ូរស់នៅទីក្រុងតូក្យូទោះជាជួបការលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ។

នារីវ័យក្មេងម្នាក់ប្រឹងប្រែងតស៊ូដើម្បីជំនះការលំបាកពិតជាសមនឹងទទួលបានការសរសើរណាស់។ ក្នុងស្ថានភាពបច្ចុប្បន្ន​មនុស្សគ្រប់គ្នាអាចធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពដែលមិនដឹងមុន នេះជាពេលដែលអ្នកត្រូវគិតអោយបានដិតដល់​ចំពោះ​អនាគត។

ខ្ញុំសង្ឃឹមថាយើងទាំងអស់គ្នាអាចជំនះក្នុងកំឡុងពេលរោគរាតត្បាតនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។

Kengo Abe