និយាយអំពីជីវិតនិស្សិតបរទេសដែលរស់នៅ និងធ្វើការនៅជប៉ុនកំឡុងពេលមេរោគកូវីដ-១៩ រាតត្បាត

ខ្ញុំជានិស្សិតបរទេសម្នាក់ដែលកំពុងរស់នៅ និងសិក្សានៅប្រទេសជប៉ុន។ ខ្ញុំទៅប្រទេសជប៉ុនតាំងពីខែតុលាឆ្នាំ ២០១៩ ខ្ញុំនៅតែបន្តធ្វើការ និងសន្សំប្រាក់។ រហូតមកដល់ពេលនេះខ្ញុំ និងមិត្តរួមការងារកំពុងជួបប្រទះបញ្ហា “ជំងឺកូវីដ-១៩” ។ ការរីករាលដាលនៃជំងីកូវីដ-១៩ បានធ្វើអោយជីវិតរបស់ប្រជាជនទូទាំងពិភពលោក និងប្រជាជន​ជប៉ុន​មានការប្រែប្រួលយ៉ាងខ្លាំង។

ពិតជាកម្រដែលមនុស្សជាតិប្រឈមនឹងបញ្ហាសុខភាព ប្រជាជនមកពីគ្រប់ប្រទេសទាំងអស់នៅលើពិភពលោកទទួលការត្រួតពិនិត្យសុខភាព។ មិនត្រឹមតែព្រួយបារម្ភវាក៏ជាវិបត្តិដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាកំពុងតែប្រឈម​ផង​ដែរ។

តាំងពីពេលជំងឺរាតត្បាតខ្ញុំតែងតែតាមដានព័ត៌មានមកពីប្រភពជាច្រើន មិនត្រឹមតែជំងឺរាតត្បាតនៅប្រទេស​ជប៉ុន​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ ខ្ញុំថែមទាំងតាមដានការរីករាលដាលនៃបណ្តាប្រទេសនានាជុំវិញពិភពលោក ខ្ញុំផ្ទាល់ និងមនុស្សគ្រប់​គ្នា​ក៏​កំពុង​ជួបការលំបាក។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃដើម្បីការពារខ្លួនខ្ញុំតែងតែលាងដៃជានិច្ច។ ពេលទៅណាខ្ញុំត្រូវពាក់​ម៉ាស​ដើម្បីការពារខ្លួនឯង និងការពារការរីករាលដាលជំងឺ។

កន្លែងដែលខ្ញុំរស់នៅសព្វថ្ងៃនេះតំបន់ Miyazaki ភាគខាងត្បូងនៃកោះ Kyushu ប្រទេសជប៉ុន។ មុននឹងមានជំងឺរាតត្បាតប្រជាជនលក់ដូរពេញតាមដងផ្លូវ។ ស្រាប់តែជំងឺរាតត្បាតកើតឡើងបទបញ្ជាដាក់ប្រទេសក្នុងស្ថានភាពអាសន្ន ភោជនីយដ្ឋាន និងហាងលក់ទំនិញជាច្រើនបិទទ្វារ។ នៅតាមដងផ្លូវមនុស្សម្នាកាត់បន្ថយការប្រមូលម្តុំកន្លែង​មនុស្ស​ច្រើន។

រូបភាពនៅតាមដងផ្លូវមុនពេលសេចក្តីប្រកាសអាសន្នចូលជាធរមាន 

រូបភាពបន្ទាប់មក

ពីមុនខ្ញុំធ្វើការនៅមជ្ឈមណ្ឌលពាណិជ្ជកម្មធំមួយ។ ប្រាក់ចំណូលសរុប ២៨ ម៉ោង / សប្តាហ៍គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់​ខ្ញុំចំណាយ​សម្រាប់​ការរស់នៅ និងថ្លៃសិក្សាជិត ៤០% ។ តែឥឡូវនេះហាងបិទបណ្តោះអាសន្នមានន័យថាខ្ញុំមិន​អាច​ទៅ​ធ្វើ​ការ​មួយ​រយៈពេល។ ការព្រួយបារម្ភអំពីប្រាក់ និងអាហារប្រចាំថ្ងៃកាន់តែច្រើនឡើង។

ម៉្យាងវិញទៀតនិស្សិតបរទេសដែលកំពុងធ្វើការក្រៅម៉ោងក្នុងភោជនីយដ្ឋានសុទ្ធតែត្រូវផ្អាកដូច្នេះអ្នកខ្លះសុំការ​ងារ​នៅ​កន្លែង​លក់​បាយប្រអប់ មីប្រអប់ ហាងលក់បន្លែ លក់សម្លៀកបំពាក់ឬលក់សម្លៀកបំពាក់អនឡាញ -ល- ។ ព្រោះតែរោងជាងជាកន្លែងមានការងារថេរហើយត្រូវការកម្លាំងពលកម្មច្រើន។ រោងជាងជាកន្លែងផ្គត់ផ្គង់ទំនិញទៅដល់ក្រុមហ៊ុនដូច្នេះនិស្សិតនៅតែអាចធ្វើការ។ ចំពោះនិស្សិតបរទេសដែលទៅជប៉ុនដោយខ្លួនឯងភាគច្រើនត្រូវ​ធ្វើ​ការ​ក្រៅម៉ោងដើម្បីរកប្រាក់ និងសន្សំប្រាក់បង់ថ្លៃសិក្សា ដូច្នេះការងារក្រៅម៉ោងកំពុងតែតិចទៅៗ។

“ទោះបីជាខ្ញុំខ្លាចឆ្លងជំងឺប៉ុន្តែនៅតែត្រូវធ្វើការដើម្បីរកប្រាក់សម្រាប់បង់ថ្លៃសាលាប្រសិនបើខ្ញុំមិនធ្វើតើនរណាជាអ្នក​រ៉ាប់​រង​បំណុលនេះ? មានតែអ្នកម្តាយដែលរស់នៅស្រុកកំណើតត្រូវចំណាយបុ៉ណ្ណោះ” ។

ខ្ញុំតែងតែរំលឹកខ្លួន​ឯងថាត្រូវតែព្យាយាមកុំអោយខកចិត្តម្តាយមិនធ្វើអោយម្តាយព្រួយបារម្ភ។ ប្រសិនបើមិត្តភក្តិរបស់​ខ្ញុំ​ខំព្យាយាមខ្ញុំមិនអាចដួលបានទេ។

រហូតដល់ពេលដែលមិនអាចធ្វើការបន្តត្រូវទទួលប្រាក់ជំនួយពីគ្រួសារធ្វើអោយខ្ញុំពិតជាល្អៀសខ្លួន។ ក្រោយមករដ្ឋាភិបាល​ជប៉ុនផ្តល់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភសម្រាប់ពលរដ្ឋជប៉ុនឬអ្នកដែលរស់នៅ និងធ្វើការនៅប្រទេសជប៉ុនទទួលបានប្រាក់ចំនួន ១០,០០០ យ៉េនក្នុងម្នាក់ៗ។ នៅពេលនោះជីវិតរបស់ខ្ញុំដូចជាត្រូវបានសង្គ្រោះ សន្សំប្រាក់ និងរង់ចាំរហូត​ដល់​ថ្ងៃ​ខ្ញុំ​អាចធ្វើការរកប្រាក់វិញ។

ឥឡូវនេះនៅពេលដែលស្ថានភាពប្រសើរឡើងអ្នក និងខ្ញុំយើងនៅតែត្រូវបន្តការរស់នៅខណៈពេលនោះត្រូវថែរក្សាសុខ​ភាព​ផ្លូវកាយ និងផ្លូវចិត្តដើម្បីការពារការឆ្លងជំងឺ។

ប្រសិនបើខ្ញុំអាចប្រាថ្នាឥឡូវនេះខ្ញុំគ្រាន់តែសង្ឃឹមថាជំងឺរាតត្បាតនឹងបញ្ចប់ ហើយប្រជាជននៅទូទាំងពិភព​លោក​​មាន​​ស្ថេរភាព និងសន្តិភាពមិនប្រឈមមុខនឹងការភ័យខ្លាចនៃជំងឺជា​រៀងរាល់ថ្ងៃ។

AT