ផ្លូវឆ្ពោះទៅរកភាពសុចរិតរបស់សាមូរ៉ៃ

ផ្លូវឆ្ពោះទៅរកភាពសុចរិតរបស់សាមូរ៉ៃ។

ជាធម្មតា នៅពេលដែលមនុស្សកាន់អំណាចនៅក្នុងដៃ ពួកគេអាចនឹងប្រើអំណាចទាំងនោះសម្រាប់​គាប​សង្កត់​អ្នក​ដទៃ។ ទោះជាយ៉ាងណា សាមូរ៉ៃជប៉ុនបែរជាត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាមនុស្សល្អ និង​មិន​គាប​សង្កត់​អ្នក​ដទៃ។

មូលហេតុមិនមែនដោយសារតែពួកគេជាជនជាតិជប៉ុនទើបមានបុគ្គលិកលក្ខណៈបែបនេះឡើយ ហើយ​ក៏​មិន​ទាក់​ទង​នឹង DNA នោះ​ដែរ។

ដូច្នេះតើមូលហេតុដោយសារអ្វី?

គេនិយាយថា សាមូរ៉ៃជប៉ុនតែងតែការពារបុគ្គលទន់ខ្សោយ ដូចជាប្រជាជនធម្មតា ហើយប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងសត្រូវដែលខ្លាំង។ ជាការពិតណាស់ មិន​មែន​សាមូរ៉ៃ​ទាំង​អស់​សុទ្ធ​តែ​ដូច្នេះ​នោះទេ ខ្ញុំកំពុងនិយាយអំពីសាមូរ៉ៃដែលមានភាពសុចរិត ស្រដៀងនឹងតួអង្គឯកក្នុងខ្សែភាពយន្ត និងសៀវភៅរឿងដែលយើងតែងតែឃើញ។

ហើយក្រៅពីនេះទៅទៀត មានរឿងពិតមួយគឺថា ពួកគេមិនប្រាកដថាជាមនុស្សល្អតាំងពីដំបូងនោះទេ។

ប្រវត្តិសាស្ត្រជប៉ុនចាប់ផ្តើមប្រហែលជា ២.៧០០ ឆ្នាំមុន នៅពេលដែលបុព្វបុរសរបស់អធិរាជបច្ចុប្បន្នកាន់អំណាច។ ក្នុងអំឡុងពេលជាយូរមកហើយចាប់តាំងពីពេលនោះមក គ្រួសាររាជវង្ស និងវណ្ណៈអភិជនដែលនៅជុំវិញពួកគេគឺជាអ្នកគ្រប់គ្រង។ នៅពេលនោះ សាមូរ៉ៃគ្រាន់តែជាកងកម្លាំងការពារពួកគេប៉ុណ្ណោះ។

រហូតដល់ចុងសតវត្សរ៍ទី ១២ សាមូរ៉ៃចាប់ផ្តើមដណ្តើមអំណាច។

រាជធានីជប៉ុននៅពេលនោះស្ទើរតែបែងចែកជាពីរគឺ៖ Kyoto ត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយព្រះចៅអធិរាជ ចំណែកឯ Kamakura ស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់សាមូរ៉ៃ (សព្វថ្ងៃនេះ Kamakura គឺ​ជា​ទីក្រុង​មួយ​ក្នុង​ខេត្ត Kanagawa) ។

នៅពេលនោះ មានសាមូរ៉ៃជាច្រើនតាមពិតទៅជាមនុស្សអាក្រក់។ មិនត្រឹមតែបង្កជម្លោះនឹងគ្នាប៉ុណ្ណោះទេ ពួកគេថែមទាំងប្រើអំពើហិង្សាចំពោះ​ប្រជាជន​ធម្មតា​ផង​ដែរ។

ឧទាហរណ៍ដូចជាហ្វឹកហាត់បាញ់ធ្នូ ពួកគេបាញ់ព្រួញទៅលើនរណាម្នាក់ដែលកំពុងដើរនៅតាម​ដង​ផ្លូវ ឆក់ប្លន់ ប្រើកម្លាំងដើម្បីគំរាមកំហែង ហើយថែមទាំងចាប់ជំរិតមនុស្សស្រីដែលស្អាតទៀត​ផង។ សកម្មភាព​​របស់​​ពួក​​គេ​មិន​ខុស​អ្វី​ពី​ពួក​ចោរ​ប្លន់​នោះ​ទេ។

ក្រុមសាមូរ៉ៃទាំងនេះស្ទើរតែមិនទទួលបានការបណ្តុះបណ្តាលនោះទេ គ្រាន់តែពឹងផ្អែកទៅលើកម្លាំង​ដើម្បី​រស់​រាន​មាន​ជីវិត​ប៉ុណ្ណោះ។

មនុស្សជាច្រើនធ្លាប់រស់នៅលើភ្នំ ប្រយុទ្ធជាមួយនឹងសត្វព្រៃប្រៀបដូចជារឿងធម្មតា។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ពួក​គេគ្រាន់តែជាចោរព្រៃដែលទទួលបានអំណាច ហើយនោះជាប្រភពរបស់សាមូរ៉ៃ។

ដំបូងឡើយ សាមូរ៉ៃដ៏ឃោរឃៅទាំងនេះត្រូវបានគ្រប់គ្រងដោយច្បាប់។ នៅពេលនោះមេដឹក​នាំ​សាមូរ៉ៃ​បាន​បង្កើតបទប្បញ្ញត្តិយ៉ាងតឹងរ៉ឹងបំផុត។ ដូច្នេះហើយ ទើបចំនួនសាមូរ៉ៃដែលប្រព្រឹត្តអំពើ​អាក្រក់​បាន​ថយ​ចុះ​បន្តិច​ម្តងៗ។

ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ ការអប់រំអំពី “សាមូរ៉ៃពិត” ត្រូវបានលើកកម្ពស់ ហើយចាប់តាំងពីពេលនោះ​មក ទើបរូបភាពរបស់សាមូរ៉ៃសុចរិត​ដូច​ដែល​យើង​ស្រមៃ​គិត​សព្វ​ថ្ងៃ​នេះ​បាន​លេច​ឡើង។

អាចនិយាយបានថា សាមូរ៉ៃប្រែជាល្អមិនមែនដោយសារតែប្រជាជនជប៉ុនមានចិត្តល្អពីកំណើតនោះ​ទេ ប៉ុន្តែដោយសារតែមានច្បាប់តឹងរ៉ឹង និងការអប់រំ។

មូលដ្ឋានអប់រំនេះបានឈានដល់កម្រិតកំពូលនៅសម័យ Edo – ដែលជាសម័យកាលចុងក្រោយរបស់​រដ្ឋាភិបាល​សាមូរ៉ៃ។

ទស្សនៈសំខាន់ៗដែលត្រូវបានបង្រៀនរួមមាន៖

• ភាពក្រីក្រជាឱកាសសម្រាប់ខ្ញុំហ្វឹកហាត់ស្មារតី
• ចំណុចសំខាន់បំផុតដែលសាមូរ៉ៃមិនត្រូវបាត់បង់គឺការគោរពខ្លួនឯង
• ជួយបុគ្គលទន់ខ្សោយ ដាក់ទណ្ឌកម្មមនុស្សអាក្រក់ ទាំង​នោះ​ជា​គុណ​សម្បត្តិ​របស់​សាមូរ៉ៃ។

ប្រព័ន្ធអប់រំនេះកាន់តែប្រសើរឡើងបន្តិចម្តងៗ និងវិវត្តទៅជាទស្សនៈ Bushido (មាគ៌ា​របស់​អ្នកចម្បាំង) ។

នៅចុងសម័យ Edo សាមូរ៉ៃដែលមានឋានៈទាបបានធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពក្រីក្ររហូតដល់ថ្នាក់ខ្វះអាហារ​បរិភោគ។ ទន្ទឹមនឹងនោះ នៅទូទាំងប្រទេស វណ្ណៈពាណិជ្ជករកាន់តែមានទ្រព្យសម្បត្តិស្តុក​ស្តម្ភ និង​រស់​នៅ​យ៉ាង​ហ៊ឺហា។

ទោះបីជាសាមូរ៉ៃតែងតែយកដាវតាមខ្លួន អាចវាយប្រហារគ្រប់ពេលវេលា យ៉ាងណាមិញ ពួកគេស្ទើរតែមិនដែលវាយប្រហារ ប្លន់អ្នកមាននោះឡើយ។

ក្នុងអំឡុងពេល ២៦០ ឆ្នាំនៃសម័យ Edo ស្ទើរតែមិនមានសង្គ្រាមនោះទេ ដូច្នេះសាមូរ៉ៃគ្មាន​ឳកាស​ប្រយុទ្ធ​ឡើយ។ ទោះជាយ៉ាងណា ក្នុងបរិបទដែលប្រជាជនធម្មតាកាន់តែមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន​ឡើង ចំណែកឯសាមូរ៉ៃត្រូវគេបំភ្លេចចោល ពួកគេនៅតែបន្តហ្វឹកហាត់ស្មារតី និងរាងកាយ។

ប្រជាជនជាច្រើនបានចំអកឲ្យសាមូរ៉ៃថាជាបុគ្គលដែលហួសសម័យ ដើរថយក្រោយ។ ទោះជាយ៉ាង​ណា ការអប់រំសម្រាប់សាមូរ៉ៃនៅតែសង្កត់ធ្ងន់​ថា ពួក​គេ​ត្រូវ​តែការ​ពារ​ប្រជាជន​ធម្មតា ជាអ្នកដែល​ខ្សោយ​ជាង​ខ្លួន។

ប្រសិនបើអ្នកមានអំណាចប្រើអំពើហិង្សាដើម្បីត្រួតត្រា នឹងមិនអាចរក្សាសន្តិភាពនោះទេ។ ប៉ុន្តែចំពោះសាមូរ៉ៃជប៉ុន ពេលខ្លះពួកគេបានស៊ូទ្រាំយ៉ាងច្រើនព្រោះតែឥទ្ធិពលនៃការអប់រំមានភាព​តឹង​រ៉ឹង​ខ្លាំង។

យើងអាចមើលឃើញថា អំណាចនៃការអប់រំគឺធំធេងណាស់ ប៉ុន្តែក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ អាចនឹង​មាន​គ្រោះ​ថ្នាក់​យ៉ាង​​ខ្លាំង​ប្រសិន​បើ​ប្រើ​ប្រាស់​មិន​ត្រឹម​ត្រូវ។

សូម្បីតែសព្វថ្ងៃនេះ ការអប់រំដែលយើងទទួលបានមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែយើងក៏គួរតែសួរខ្លួនឯងដែរថា តើអ្វីដែលយើងជឿពិតដែរឬទេ។ ព្រោះក្នុងករណីខ្លះ ប្រសិនបើយើងស្តាប់ និង​ជឿ​ដោយ​ងងឹត​ងងល់ មិន​ពិចារណា និង​សាក​សួរ​ខ្លួន​ឯង យើង​អាច​នឹង​វង្វេង​ផ្លូវ។

ចូរយើងប្រុងប្រយ័ត្នជានិច្ចចំពោះចំណុចនេះ។

Abe Kengo