អត្តន័យនៃការបែងចែកប្រភេទកាកសំណល់នៅប្រទេសជប៉ុន

ថ្ងៃចន្ទ 15/12/2025 | 18:19 ល្ងាច

អត្តន័យនៃការបែងចែកប្រភេទកាកសំណល់នៅប្រទេសជប៉ុន។

ជនបរទេសមួយចំនួនដែលរស់នៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនរយៈពេលវែងតែងតែមានអារម្មណ៍ថាមិនទម្លាប់ ហើយពេលខ្លះអាចនឹងជួបបញ្ហាក្នុងការបែងបែកប្រភេទសំរាម។ ដូច្នេះហើយ មនុស្សជាច្រើនប្រាកដជាមានអារម្មណ៍ថានេះជាការងារដែលមានភាពស្មុគស្មាញ។ ប៉ុន្តែជាការពិតណាស់ ប្រាកដជាមានហេតុផលណាមួយទើបប្រជាជនជប៉ុនមានទម្លាប់ ហើយថែមទាំងមានបទប្បញ្ញត្តិដែលទាក់ទងនឹងការបែងចែកកាកសំណល់។

តាមពិតទៅ នេះជាការបន្តសេដ្ឋកិច្ចវិលជុំដែលត្រូវបានបង្កើតឡើងកាលពីជាង ៣០០ ឆ្នាំមុន នៅសម័យកាលរបស់សាមូរ៉ៃ។

ប្រហែលជាដប់ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ គោលដៅអភិវឌ្ឍប្រកបដោយចីរភាព (SDGs) ត្រូវបានរំលឹកដល់ជាច្រើនដង ប៉ុន្តែតាមពិតទៅ ទម្រង់នេះមាននៅប្រទេសជប៉ុនតាំងពីសម័យ Edo មកម្ល៉េះ។ ចូរយើងស្វែងយល់កាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីបញ្ហានេះតាមរយៈខ្លឹមសារអត្តបទខាងក្រោម។

នៅតំបន់ភាគខាងកើតទីក្រុងតូក្យូសព្វថ្ងៃនេះពីមុនត្រូវបានគេហៅថា Edo ។

នេះជាទីក្រុងដែលមានការអភិវឌ្ឍបំផុតនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុននាពេលនោះ នៅសម័យកាលដែលរុងរឿងបំផុត កន្លែងនេះមានប្រជាជនជាង ១,២ លាននាក់។ ក្នុងពេលជាមួយគ្នានោះ ទីក្រុងប៉ារីសមានប្រជាជនប្រមាណ ៦០០,០០០ នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះអាចនិយាយបានថាទីក្រុង Edo ជាទីក្រុងដែលមានប្រជាជនច្រើនជាងគេនៅលើពិភពលោក។

នៅពេលនោះ ទីក្រុងប៉ារីសត្រូវបានគេចាត់ទុកថាមានក្លិនស្អុយយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារតែកាកសំណល់របស់មនុស្សមាននៅគ្រប់ទីកន្លែងតាមដងផ្លូវ។ គេនិយាយថា នេះជាមូលហេតុដែលទឹកអប់ ស្បែកជើងកែងខ្ពស់ និងរ៉ូបវែងត្រូវបានបង្កើតឡើង។

ទោះជាយ៉ាងណា Edo ជាកន្លែងដែលមានប្រជាជនច្រើនជាងទ្វេដង បែរជាមិនមានក្លិនអាក្រក់ទៅវិញ។

តាំងពីសម័យ Edo ប្រជាជនជប៉ុនមានទម្លាប់បែងចែកប្រភេទកាកសំណល់ ដោយមានគោលបំណងប្រើប្រាស់ឡើងវិញ។

នៅសម័យនោះ មិនទាន់មានអគ្គិសនីនោះទេ មនុស្សប្រើទៀនសម្រាប់បំភ្លឺ ហើយសំណល់ទៀនតែងតែមានអ្នកប្រមូលទិញដើម្បីកែច្នៃផលិតទៀនថ្មី។

ក្រដាសក៏មានក្រុមប្រមូលដោយឡែកផងដែរ។

ចានដែលបាក់បែកត្រូវបានផ្គុំឡើងវិញយ៉ាងប៉ិនប្រសប់សម្រាប់ប្រើបន្ត ម្យ៉ាងវិញទៀត ការប្រើប្រាស់មាសសម្រាប់ផ្គុំបំណែកដែលបាក់ចូលគ្នាបានក្លាយជាទម្រង់សិល្បៈថ្មីមួយនាពេលសព្វថ្ងៃ ដែលគេហៅថា kintsugi ។

មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណឹង សូម្បីតែកាកសំណល់របស់មនុស្សដូចជាលាមក និងទឹកនោមក៏មានអ្នកប្រមូលទិញផងដែរ។ កាកសំណល់ទាំងនោះត្រូវបានយកធ្វើជាជីសម្រាប់កសិកម្ម។

ស្តាប់ទៅពិតជាគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលខ្លាំងណាស់ ហើយប្រហែលជាមានតែទីក្រុង Edo ប៉ុណ្ណោះ ដែលសូម្បីតែកាកសំណល់ក៏អាចប្តូរយកប្រាក់បានដែរ។

សព្វថ្ងៃនេះ ក្នុងយុគសម័យបច្ចុប្បន្ន គេលែងប្រើប្រាស់កាកសំណល់របស់មនុស្សធ្វើជាជីទៀតហើយ។ ហើយបើប្រៀបធៀបទៅនឹងអតីតកាល ប្រភេទកាកសំណល់ផ្សេងទៀតក៏បានកើនឡើងគួរឲ្យកត់សម្គាល់ផងដែរ ក្នុងចំណោមនោះមានដូចជាកាកសំណល់ដែលផលិតពីផ្លាស្ទិច និងផលិតផលដែលប្រើម្តងហើយចោល។

ដូច្នេះហើយ ការបែងចែកប្រភេទកាកសំណល់ត្រូវបានអនុវត្តដើម្បីសម្រួលដល់ដំណើរការកែច្នៃឡើងវិញ។ កែច្នៃឡើងវិញឲ្យបានច្រើនតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន ដូចជាក្រដាស កញ្ចក់ និងលោហៈជាដើម។

កាលពីខ្ញុំនៅក្មេង កូកាកូឡាត្រូវបានលក់ក្នុងដបកែវ ហើយដបកែវទាំងនេះអាចលក់បន្តបានក្នុងតម្លៃ ១០ យ៉េន។ ដោយអាចដើរប្រមូល ឬរើសនៅតាមដផ្លូវ ដូចជាការប្រមូលទិញ និងលក់អេតចាយនៅប្រទេសកម្ពុជាដែរ។

មិនមែនមានតែដបកែវប៉ុណ្ណោះ សូម្បីតែសំបកកំប៉ុងក៏ត្រូវបានប្រមូលទិញស្រដៀងគ្នាដែរ។ ទោះបីជាតម្លៃលក់បន្តរាងថោក ប៉ុន្តែនៅតែអាចរកប្រាក់បាន ដូច្នេះកុមារ និងអ្នកដែលខ្វះខាតនឹងដើររើស ដែលជួយឲ្យដងផ្លូវតែងតែស្អាត។

ក្រៅពីនេះ ថែមទាំងអាចប្រើសៀវភៅ និងកាសែតចាស់ៗប្តូរយកក្រដាស់បង្គន់ថ្មីផងដែរ។

សព្វថ្ងៃនេះ ការប្រមូលទិញ និងលក់អេតចាយលែងពេញនិយមទៀតហើយ ប៉ុន្តែវប្បធម៌នៃការកែច្នៃឡើងវិញត្រូវបានចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅក្នុងស្មារតីរបស់ប្រជាជនគ្រប់រូប ហើយនោះជាមូលហេតុដែលដងផ្លូវនៅក្នុងប្រទេសជប៉ុនតែងតែស្អាត។

ក្រៅពីវប្បធម៌កែច្នៃឡើងវិញ នៅមានមូលហេតុមួយផ្សេងទៀតដែលធ្វើឲ្យដងផ្លូវនៅប្រទេសជប៉ុនតែងតែស្អាត នោះគឺទស្សនៈដែលទាក់ទងនឹង “ទ្រព្យសម្បត្តិរួម” ។

សម្រាប់ប្រជាជនជប៉ុន បរិស្ថានដែលពួកគេរស់នៅគឺជាបរិស្ថានរួមគ្នា ជាកន្លែងដែលពួកគេ កូនៗរបស់ពួកគេ ហើយមនុស្សគ្រប់គ្នានៅក្នុងសហគមន៍រស់នៅ និងរីកចម្រើនជាមួយគ្នា។ ដូច្នេះហើយ មនុស្សគ្រប់គ្នាមានកាតព្វកិច្ចថែរក្សាទ្រព្យសម្បត្តិរួម ដែលមានន័យថារួមគ្នាការពារបរិស្ថានរស់នៅ។

ទង្វើរបស់បុគ្គលណាមួយដែលចោលសំរាម និងបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់បរិស្ថានគឺមិនអាចអត់ឱនបានទេ។ ហើយទន្ទឹមនឹងនោះ ការមិនអនុវត្តតាមបទប្បញ្ញត្តិបែងចែកប្រភេទសំរាមក៏ជាទង្វើដែលមិនអាចទទួលយកបានដែរ។

ក្រៅពីប្រទេសជប៉ុន ប្រទេសសិង្ហបុរីក៏ជាប្រទេសមួយក្នុងចំណោមប្រទេសដែលល្បីនៅលើពិភពលោកថាមានបរិស្ថានស្អាត។ យ៉ាងណាមិញ មូលហេតុដោយសារតែបទប្បញ្ញត្តិបរិស្ថាននៅក្នុងប្រទេសនេះមានភាពតឹងរ៉ឹងយ៉ាងខ្លាំង។ មនុស្សគ្រប់គ្នាគោរពតាមបទប្បញ្ញត្តិទាំងនោះព្រោះខ្លាចត្រូវពិន័យ។

យើងអាចមើលឃើញថា ទោះបីជាប្រទេសជប៉ុន និងសិង្ហបុរីមានភាពស្រដៀងគ្នាក្នុងការថែរក្សាបរិស្ថានស្អាតក៏ដោយ ប៉ុន្តែបែរជាមានភាពខុសគ្នាយ៉ាងខ្លាំង នោះគឺជាមូលដ្ឋាននៃស្មារតីខុសគ្នា។

ជាការពិតណាស់ នៅជប៉ុនការបែងចែកប្រភេទកាកសំណល់ជារឿងដែលមិនទម្លាប់ និងមិនងាយស្រួលសម្រាប់ជនបរទេស។

ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងគិតថា សកម្មភាពនេះកើតចេញពីគោលបំណងចង់ថែរក្សាបរិស្ថានរស់នៅស្អាត និងការពារបរិស្ថានដោយការប្រើប្រាស់ធនធានឡើងវិញជាដើម។ ប្រហែលជាអារម្មណ៍រំខានទាំងនោះអាចនឹងកាត់បន្ថយបន្តិច?

Abe Kengo