រឿងពិតនិយាយពីភាពឃោរឃៅរបស់សាមូរ៉ៃដែលកម្រមានអ្នកដឹងណាស់

ថ្ងៃអង្គារ 26/08/2025 | 18:14 ល្ងាច

រឿងពិតនិយាយពីភាពឃោរឃៅរបស់សាមូរ៉ៃដែលកម្រមានអ្នកដឹងណាស់។

ក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ មានប្រទេសជាច្រើនធ្លាប់ប្រឈមមុខនឹងការឈ្លានពានរបស់ម៉ុងហ្គោល។ ក្នុងនោះជប៉ុនក៏ជាប្រទេសដែលធ្លាប់ប្រឈមមុខនឹងការឈ្លានពានរបស់កងទ័ពម៉ុងហ្គោលផងដែរ។

នៅសម័យបុរេប្រវត្តិសាស្ត្រ នៅពេលដែលជប៉ុនត្រូវប្រទេសផ្សេងទៀតឈ្លានពាន សាមូរ៉ៃនឹងចេញទៅសមរភូមិដើម្បីការពារប្រទេសជាតិ។ យ៉ាងណាមិញ សកម្មភាពរបស់សាមូរ៉ៃក្នុងសង្គ្រាមនាសម័យនោះត្រូវបានគេចាត់ទុកជាអំពើព្រៃផ្សៃណាស់។ ដូច្នេះតើទង្វើនោះព្រៃផ្សៃដល់កម្រិតណា? ចូរយើងតាមដានខ្លឹមសារអត្តបទខាងក្រោមទាំងអស់គ្នា។

កាត់ក្បាលបេសកជនម៉ុងហ្គោល

ជប៉ុនធ្លាប់ប្រយុទ្ធជាមួយនឹងម៉ុងហ្គោលសរុបចំនួនពីរដង បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមលើកទីមួយកើតឡើង ជប៉ុនបានតាំងចិត្តថានឹងមិនចុះចាញ់ម៉ុងហ្គោលនោះទេ ហើយបានកាត់ក្បាលបេសកជនម៉ុងហ្គោលទាំងអស់ដែលមកចរចា។

សកម្មភាពដ៏ក្លាហាន និងសាហាវបែបនេះបានបង្ហាញថា ជប៉ុនគ្មានបំណងចរចា ឬសម្របសម្រួលឡើយ។

កាត់ក្បាលសត្រូវដែលចាញ់

សាមូរ៉ៃបានយកក្បាលអ្នកដែលចាញ់ ព្រោះនេះជាភ័ស្តុតាងដែលបញ្ជាក់ថា ពួកគេបានយកឈ្នះសត្រូវ ស្រដៀងនឹងរឿងវិជ្ជាគុនដែលយើងទាំងអស់គ្នាតែងតែមើលផងដែរ។

ការនាំយកក្បាលរបស់សត្រូវត្រឡប់មកវិញក៏ពាក់ព័ន្ធនឹងប្រាក់រង្វាន់ដែលពួកគេបានទទួលផងដែរ ដូច្នេះហើយ សាមូរ៉ៃនឹងកាត់ក្បាលសត្រូវទាំងអស់ដែលពួកគេបានយកឈ្នះ។

មិនត្រឹមតែសាមូរ៉ៃប៉ុណ្ណោះទេ កងព័ទម៉ុងហ្គោលក៏កាត់ក្បាលសត្រូវ ហើយព្យួរលើលំពែងដើម្បីបង្ហាញពីអំណាចរបស់ពួកគេ ដោយគិតថាអាចធ្វើឲ្យអ្នកចម្បាំងសាមូរ៉ៃបាត់បង់ស្មារតី ប៉ុន្តែអ្វីដែលមិននឹកស្មានដល់នោះគឺផ្ទុយទៅវិញ។ ដោយមើលឃើញក្បាលរបស់មិត្តរួមក្រុមត្រូវគេព្យួរបែបនេះ អ្នកចម្បាំងសាមូរ៉ៃមានកំហឹងយ៉ាងខ្លាំង ហើយតាំងចិត្តថានឹងធ្វើឲ្យកងព័ទម៉ុងហ្គោលភ្លក់រសជាតិរស់មិនស្មើស្លាប់។

ការវាយឆ្មក់ក្រោមទឹក

សាមូរ៉ៃជប៉ុនត្រូវបានបណ្តុះបណ្តាលជំនាញហែលទឹកយ៉ាងប្រសប់ ទាំងដែលខ្លួនកំពុងពាក់អាវក្រោះយ៉ាងធ្ងន់ក៏ដោយ។

នៅពេលយប់ ពួកគេនឹងហែលទៅកាន់នាវាចម្បាំងរបស់កងទ័ពម៉ុងហ្គោល ដោយមិនបញ្ចេញសំឡេងអ្វីទាំងអស់ ពួកគេលួចឡើងនាវាដោយស្ងាត់ៗ វាយប្រហារសត្រូវ ដុតភ្លើង ហើយដុតបំផ្លាញនាវាទាំងមូល។

វិធីសាស្រ្តដែលពួកគេកាត់ក្បាលខ្មាំងសត្រូវទាំងដែលទឹកមុខមិនប្រែប្រួលបានធ្វើឲ្យមនុស្សទាំងអស់គ្នាភ័យខ្លាច។

បោះសេះដែលស្អុយរលួយឡើងនាវា

គេនិយាយថា សាមូរ៉ៃបានប្រមូលសាកសពសេះដែលងាប់ ហើយបោះទៅលើនាវាចម្បាំងរបស់កងទ័ពម៉ុងហ្គោល។ ដំបូងមិនដឹងថាដើម្បីអ្វីឡើយ ហើយសត្រូវក៏មិនដឹងពីគោលបំណងរបស់សាមូរ៉ៃនោះដែរ រហូតដល់ពេលដែលរឿងហេតុកើតឡើង ជំងឺរាតត្បាតឆ្លងនៅលើនាវាចម្បាំង។

សព្វថ្ងៃ នេះហើយជាអ្វីដែលយើងហៅថាអាវុធជីវសាស្រ្ត។

លះបង់ចំណាប់ខ្មាំង ផ្តោតសំខាន់លើគោលដៅ

Tsushima និង Iki គឺជាកោះចំនួនពីរដំបូងដែលត្រូវកងទ័ពម៉ុងហ្គោលឈ្លានពាន នៅទីនោះពួកវាបានប្រព្រឹត្តអំពើឃោរឃៅរាប់មិនអស់៖ សម្លាប់បុរសទាំងអស់ ចាប់ចងស្រ្តី និងកុមារតាមរយៈការខួងរន្ធលើដៃ ហើយដោតខ្សែពួរឆ្លងកាត់ បន្ទាប់មកចងជាប់នឹងនាវា។ ទោះជាយ៉ាងណា គ្រប់វិនាទីបានកន្លងផុតទៅយ៉ាងអស់សង្ឃឹម នៅតែមិនឃើញសាមូរ៉ៃបង្ហាញខ្លួនដើម្បីជួយសង្គ្រោះពួកគេ។ និយាយអំពីរឿងនេះ គេនិយាយថា សាមូរ៉ៃនៅស្ងៀមដើម្បីសង្កេតមើលយុទ្ធសាស្រ្តរបស់កងទ័ពម៉ុងហ្គោល។ ហើយបន្ទាប់ពីបានយល់ពីស្ថានភាពយុទ្ធសាស្ត្រ កងទ័ពសាមូរ៉ៃមានប្រៀបជាងក្នុងការប្រយុទ្ធ។

កងទ័ពម៉ុងហ្គោលក៏បានចាប់ចំណាប់ខ្មាំងសាមូរ៉ៃមួយចំនួនដើម្បីធ្វើជាខែលការពារ ប៉ុន្តែកងទ័ពសាមូរ៉ៃបានលះបង់ការជួយសង្គ្រោះចំណាប់ខ្មាំងទាំងនោះ ហើយផ្តោតលើគោលបំណងធំជាងនេះ។

ពួកគេប្រៀបបីដូចជាមនុស្សដែលមានឈាមត្រជាក់។

សេះប្រយុទ្ធដ៏កាចសាហាវ

សេះឈ្មោលមានចរិតឆេវឆាវ ដូច្នេះពួកវាតែងតែត្រូវគេក្រៀវ (កាត់យកពងស្វាសចេញ) ដើម្បីផ្សាំង។ ទោះជាយ៉ាងណា សេះដែលសាមូរ៉ៃជិះនាសម័យនោះភាគច្រើនជាសេះឈ្មោលដែលមិនទាន់ក្រៀវ។ ពួកវាឆេវឆាវ និងមិនស្តាប់បង្គាប់ ហើយសាមូរ៉ៃដែលជិះសេះទាំងនោះត្រូវបានគេចាត់ទុកថា បានបង្កការបំផ្លិចបំផ្លាញនៅលើសមរភូមិ។

ប្រសិនបើប្រើសេះមិនបាន ចូលសមរភូមិដោយផ្ទាល់

ដោយភ័យស្លន់ស្លោ កងទ័ពម៉ុងហ្គោលប្រើអាវុធកាំភ្លើង។ សំឡេងផ្ទុះយ៉ាងខ្លាំងបានធ្វើឲ្យសេះភ័យស្លន់ស្លោ និងងាកចេញ។ ក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ សាមូរ៉ៃបានទុកចោលសេះរបស់ពួកគេ ហើយបន្តរត់ទៅប្រយុទ្ធដោយប្រើជើងរបស់ខ្លួន។

គ្មានផ្លូវចេញ

ក្រោយពេលប្រយុទ្ធយ៉ាងសាហាវ កងទ័ពម៉ុងហ្គោលបានដកថយត្រឹមរយៈពេលប្រយុទ្ធមួយថ្ងៃលើសមរភូមិលើកដំបូង។ ប៉ុន្តែដោយមិនលើកលែងឲ្យសត្រូវ កងទ័ពសាមូរ៉ៃសម្រេចដេញតាមដល់ទីបំផុត ហើយកម្ចាត់សត្រូវ។

ប្រហែលជាអ្នកទាំងអស់គ្នាភ្ញាក់ផ្អើលនឹងទង្វើដ៏ឃោរឃៅទាំងនេះ ប៉ុន្តែជាក់ស្តែងនេះទើបជាសាមូរ៉ៃពិតប្រាកដ ខុសស្រឡះនឹងរូបភាពដែលអ្នកទាំងអស់គ្នាតែងតែស្រមៃគិត។

នៅសម័យនោះ សម័យកាលសាមូរ៉ៃទើបតែចាប់ផ្តើម ពួកគេពិតជាឃោរឃៅ និងកាចសាហាវណាស់។

ពួកគេអាចនឹងសម្លាប់មនុស្សអនាថា ឬអ្នកបួសដែលដើរឆ្លងកាត់ផ្ទះរបស់ពួកគេ ហើយព្យួរក្បាលនោះក្នុងសួនច្បារ។

ថែមទាំងមានច្បាប់គ្រួសារចែងថា៖ “ចូររក្សាក្បាលដែលទើបកាត់ថ្មីៗក្នុងផ្ទះ ដូចជាតុបតែងផ្ទះដោយប្រើផ្កាដែរ” ។

បើប្រៀបទៅនឹងសម័យសព្វថ្ងៃ សាមូរ៉ៃសម័យនោះគួរឲ្យខ្លាចមិនចាញ់ zombie ដែលយើងឃើញក្នុងខ្សែភាពយន្តនោះទេ។

យូរៗទៅ ការអប់រំអំពីអាកប្បកិរិយារបស់សាមូរ៉ៃកាន់តែច្រើនឡើង ប៉ុន្តែហាក់បីដូចជាសាមូរ៉ៃនៅសម័យនោះខុសស្រឡះនឹងសុភាពបុរសដែលយើងស្រមៃគិត។

ខ្ញុំយល់ថាសំណាងណាស់ដែលខ្លួនមិនកើតនៅសម័យនោះ។

Abe Kengo