ភាពខុសគ្នារវាងការដាក់ទណ្ឌកម្មចំពោះសកម្មភាពចោរលួចនៅពេលថ្ងៃ និងយប់

ថ្ងៃពុធ 23/07/2025 | 18:00 ល្ងាច

ភាពខុសគ្នារវាងការដាក់ទណ្ឌកម្មចំពោះសកម្មភាពចោរលួចនៅពេលថ្ងៃ និងយប់។

សព្វថ្ងៃនេះ ជប៉ុនត្រូវបានគេចាត់ទុកជាប្រទេសដែលមានអត្រាបទល្មើសទាប ប៉ុន្តែកាលពីមុនមិនមែនដូច្នេះនោះទេ។ ជាពិសេសនៅសម័យ Edo ជាសម័យកាលសាមូរ៉ៃ ការប្រព្រឹត្តបទល្មើសកើតឡើងច្រើន។ ការផ្តន្ទាទោសអ្នកដែលប្រព្រឹត្តបទល្មើសក៏មានកម្រិតធ្ងន់ជាងសព្វថ្ងៃនេះ ហើយក៏ធ្លាប់មានបទប្បញ្ញត្តិចម្លែកៗផងដែរ។

សុទ្ធតែជាករណីលួចដូចគ្នា ប៉ុន្តែករណីលួចនៅពេលថ្ងៃ និងពេលយប់បែរជាទទួលការដាក់ទណ្ឌកម្មខុសគ្នា។

សរុបទៅតើរឿងនេះយ៉ាងម៉េចវិញ? សូមតាមដានខ្លឹមសារអត្តបទនេះទាំងអស់គ្នា។

ក្នុងផ្ទះរបស់ប្រជាជនធម្មតាគ្មានប្រាក់នោះទេ

នៅសម័យនោះ Edo ជាទីក្រុងដែលមានប្រជាជនច្រើនជាងគេលើពិភពលោក។ ក្នុងសម័យនោះ ផ្ទះសម្បែងត្រូវបានធ្វើឡើងពីឈើ ផ្ទះឈើនៅជិតៗគ្នាដែលបណ្តាលឲ្យអគ្គិភ័យកើតឡើងញឹកញាប់ ហើយផ្ទះជាច្រើនខ្នងត្រូវភ្លើងឆាបឆេះខ្ទេចខ្ទី។ ដូច្នេះហើយ បានជាប្រជាពលរដ្ឋមិនទុកទ្រព្យសម្បត្តិនៅផ្ទះនោះឡើយ។

នៅសម័យនោះ ប្រាក់ឈ្នួលត្រូវបានបើកឲ្យកម្មករជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ នៅពេលដែលទទួលបានប្រាក់ឈ្នួល ពួកគេនឹងចាយទាំងអស់ ដោយមិនសន្សំទុក ឬត្រៀមសម្រាប់ថ្ងៃអនាគតនោះទេ។

ថ្វីត្បិតតែ មិនដូចជាប្រជាជនជប៉ុនសព្វថ្ងៃនេះក៏ដោយ ហើយទោះបីជាពួកគេគិតថា ចំណាយប្រាក់ទាំងអស់ប្រសើរជាងបាត់ដោយសារអគ្គិភ័យក៏ជារឿងធម្មតាដែរ។

ផ្ទះរបស់ប្រជាជនធម្មតាហាក់បីដូចជាគ្មានប្រាក់នោះទេ ដូច្នេះកម្រកើតមានករណីលួចខ្លាំងណាស់ ព្រោះគ្មានអ្វីត្រូវយក។ ទ្វារក៏មិនចាំបាច់ចាក់សោនោះដែរ នៅពេលដែលក្រឡេកមើលទៅយើងនឹងគិតថានេះជាសម័យកាលសន្តិភាព ប៉ុន្តែមិនប្រាកដឡើយ។

ផ្ទះរបស់អ្នកមាននៃវណ្ណៈពាណិជ្ជករ

នៅសម័យ Edo ពាណិជ្ជករជាវណ្ណៈអ្នកមានរកប្រាក់បានយ៉ាងច្រើន។ មិនដូចជាប្រជាជនធម្មតានោះទេ ពួកគេត្រូវសន្សំប្រាក់ និងរៀបចំគម្រោងដើម្បីបន្តអាជីវកម្ម។ មនុស្សមួយចំនួនថែមទាំងឲ្យខ្ចីប្រាក់ ចំណុចនេះមានន័យថា ពួកគេទុកដាក់ប្រាក់មួយចំនួនធំក្នុងផ្ទះ។ ចំនួនប្រាក់ដែលពួកគេរកបានក្នុងមួយថ្ងៃច្រើនជាងប្រាក់ដែលពួកគេចាយវាយ។

ដូច្នេះហើយ ប្រសិនបើនិយាយពីរឿងលួចប្រាក់នៅសម័យ Edo ប្រាកដជាគ្មានកន្លែងណាក្រៅពីផ្ទះរបស់អ្នកមាននោះទេ ចោរច្បាស់ជាលួចចូលផ្ទះរបស់ពាណិជ្ជករជាមិនខាន។

ដើម្បីទប់ស្កាត់ករណីលួច ពាណិជ្ជករមួយចំនួនបានជួលអ្នកយាម ដើម្បីការពារផ្ទះ និងទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ពួកគេ ប៉ុន្តែពេលខ្លះបញ្ហាជួលអ្នកយាមប្រៀបដូចជានាំខ្លាចូលផ្ទះ។ ជួនកាលអ្នកយាម និងអ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះគឺជាអ្នកចូលដៃជួយពួកចោរ។

អ្នកបម្រើមួយចំនួននៅក្នុងផ្ទះរាប់ឆ្នាំគ្រាន់តែដើម្បីយល់ពីការរៀបចំផ្ទះ និងទទួលបានការជឿទុកចិត្តពីម្ចាស់ផ្ទះ ពួកគេដឹងពីសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃ ពេលណាម្ចាស់ផ្ទះមិននៅ កន្លែងទុកដាក់សោរ និងទ្រព្យសម្បតិ្តមានតម្លៃជាដើម។ បន្ទាប់ពីបានកំណត់ច្បាស់ពីទីតាំង ជនបង្កប់នឹងប្រាប់អ្នកសមគំនិតបញ្ជូនដំណឹងដល់ពួកចោរនៅខាងក្រៅ។

នៅពេលថ្ងៃ បញ្ហាការពារទ្រព្យសម្បត្តិគឺជាតួនាទីរបស់ម្ចាស់ទ្រព្យសម្បត្តិ

ត្រឡប់ទៅរកប្រធានបទសំខាន់ ចោរនៅតែជាចោរ ប៉ុន្តែការដាក់ទណ្ឌកម្មចោរបែរមានភាពខុសគ្នាអាស្រ័យលើពេលនោះជាពេលថ្ងៃ ឬពេលយប់។

នៅពេលថ្ងៃ ម្ចាស់ទ្រព្យសម្បត្តិមានតួនាទីការពារទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួន។ ចំណែកឯពេលយប់គឺជាពេលដែលគ្រប់គ្នាគេង ដូច្នេះមិនអាចបន្ទោសបានទេថា ម្ចាស់ផ្ទះធ្វេសប្រហែស មិនចេះការពារទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ខ្លួន។ ដូច្នេះកំហុសធ្ងន់បំផុតស្ថិតលើចោរ នេះជាច្បាប់នៅសម័យនោះ។

ដូច្នេះហើយ ករណីលួចនៅពេលថ្ងៃនឹងទទួលទណ្ឌកម្មស្រាលជាងពេលយប់ ព្រោះគេយល់ថា តួនាទីមួយផ្នែកស្ថិតលើភាគីម្ចាស់ទ្រព្យសម្បត្តិ។

ដោយសារមូលហេតុនេះ ពួកចោរនឹងធ្វើ “សកម្មភាព” នៅពេលថ្ងៃ ហើយប្រសិនបើត្រូវគេចាប់បាន ការដាក់ទណ្ឌកម្មមានកម្រិតស្រាលជាង។

ប៉ុន្តែនៅពេលព្រឹក មនុស្សម្នាដើរទៅមកច្រើន ដូច្នេះករណីលួចងាយនឹងត្រូវគេប្រទះឃើញ។

នៅពេលថ្ងៃ ទោះបីជាការដាក់ទណ្ឌកម្មស្រាល ប៉ុន្តែងាយនឹងត្រូវគេប្រទះឃើញ ហើយនៅពេលយប់ ទោះបីជាចាប់បាននឹងទទួលទណ្ឌកម្មធ្ងន់ជាង ប៉ុន្តែអាចទៅរួច តើអ្នកទាំងអស់គ្នាគិតថាពេលណាជាពេលដែលអំណោយផលជាង?

ឆ្លងកាត់រយៈពេលច្រើនជំនាន់មកហើយ ច្បាប់នេះលែងមានក្នុងសម័យសព្វថ្ងៃទៀតហើយ ប៉ុន្តែពេលក្រឡេកមើលឡើងវិញក៏គួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ណាស់ដែរ។

ម្យ៉ាងវិញទៀត ខ្ញុំសូមចែករំលែកបន្ថែមផងដែរថា ទណ្ឌកម្មមួយក្នុងចំណោមនោះដែលគេប្រើសម្រាប់ដាក់ទោសចោរនៅសម័យ Edo គឺសាក់នៅលើខ្លួន។ រូបសាក់ទាំងនោះនឹងជាប់នៅលើស្បែក ដើម្បីឲ្យអ្នកដទៃដឹងថា ពួកគេធ្លាប់ប្រព្រឹត្តបទល្មើស។ នេះជាមូលហេតុដែលរហូតមកដល់សព្វថ្ងៃនេះ នៅប្រទេសជប៉ុនមានមនុស្សជាច្រើនរើសអើងរូបសាក់។ ទន្ទឹមនឹងនេះ នៅប្រទេសជប៉ុនអ្នកដែលមានរូបសាក់នៅលើខ្លួនច្រើនតែត្រូវហាមមិនឲ្យចូលកន្លែងដូចជា កន្លែងត្រាំជ្រោះទឹកក្តៅ ឬអាងហែលទឹកជាដើម។

ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ សកម្មភាពលួចទ្រព្យសម្បត្តិរបស់អ្នកដទៃគឺជាទង្វើអាក្រក់ ដែលយើងទាំងអស់គ្នាមិនគួរយកតម្រាប់តាមនោះទេ ទោះបីជាក្នុងស្ថានភាពបែបណាក៏ដោយ។ ដើម្បីរកប្រាក់បានច្រើន បង្កើនទ្រព្យសម្បត្តិ គេត្រូវចំណាយពេលវេលា កម្លាំងញើសឈាម និងទឹកភ្នែកទើបអាចទទួលបានតម្លៃតបស្នង។ ការសប្បាយរីករាយលើទុក្ខរបស់អ្នកដទៃ ជាអំពើអមនុស្សធម៌ ដែលត្រូវតែដាក់ទោស និងបំបាត់ចេសង្គម។

Abe Kengo